Mam wspaniałego, kochającego męża, którego czuje że tracę... Jestem chorobliwie zazdrosna bez jakieg

Trwanie w poczuciu krzywdy i urazy wobec ludzi, którzy mają to, czego my nie mamy, odbiera nam możliwość zamknięcia sprawy, ukojenia i pójścia dalej. Zachęcam Panią do przyjrzenia się w procesie terapii zarówno swojej samoocenie, jak i stylowi przywiązania.
Osoba posiadająca wysoką samoocenę i wysoki poziom interpersonalnego zaufania, cechuje się „bezpiecznym (pewnym) stylem przywiązania”. Jej obraz samej siebie jest zrównoważony i spójny. Jest ona skłonna do bliskości, do tworzenia długotrwałych i szczęśliwych związków z ludźmi. Jednocześnie nie przejawia zachowań agresywnych i nie zakłada ich występowania u osób, z którymi przebywa. Relacja z partnerem związku tej osoby jest harmonijna.
Przeciwieństwem „stylu bezpiecznego” jest styl „bojaźliwie-unikowy” (niepewny-ambiwalenty, lękowy). U jednostek cechujących się tym stylem przywiązania samoocena i interpersonalne zaufanie są utrzymane na niskim poziomie. Wrogość, impulsywność i gniew to główne komponenty temperamentu osoby, która unika sytuacji interpersonalnej bliskości. W kontaktach z osobami płci przeciwnej często doświadczają uczuć zazdrości. Napięcie powstałe przez przeżywanie trudnych emocji są skłonne obniżać stosując używki. Jednostki o przywiązaniu „niepewnym-ambiwalentnym” posiadają negatywny obraz siebie i pozytywny obraz innych ludzi. Uważają z jednej strony, że łatwo jest się zakochać, a z drugiej – że miłość nie jest trwała. Przeżywają oni miłość jako rodzaj obsesji, która nie daje spokoju, ale każe poświęcić się i uzależnić od drugiej osoby.
Zachęcam do przyjrzenia się swojemu funkcjonowaniu w relacji i pani trudnościach podczas psychoterapii.

Nasze poczucie własnej wartości kształtuje się przez doświadczenia, jakie nas spotykają. Są to nawet bardzo wczesne wydarzenia z dzieciństwa. Jeśli nasze poczucie wartości jest bardzo niskie, możemy wierzyć nawet w to, ze nie zasługujemy na miłość. Wtedy takie przekonanie prowadzi do zachowań, które pomogą nam sobie z nim radzić: eliminowanie konkurencji, która "na pewno" jest bardziej wartościowa od nas, podporządkowane się partnerowi, żeby być dla niego wystarczają dobrym i zasługiwać na miłość albo np. kontrolowanie go, żeby upewnić się, że nic nam nie zagraża. Jak słusznie Pani zauważyła, praca nad patologiczną zazdrością zaczyna się od pracy nad przekonaniami na temat siebie, swojej wartości i przekonań na temat innych ludzi. Zachęcam do podjęcia terapii poznawczo-behawioralnej, aby pracować nad tymi przekonaniami.

Jak najbardziej można pracować nad Pani problemem w trakcie psychoterapii. Trudności które obserwuje Pani u siebie przez bardzo długi okres życia skutecznie utrudniają Pani funkcjonowanie w związku. Sam fakt że dostrzega Pani swój problem i czuje potrzebę zmiany swojego zachowania jest najlepszym momentem na zawalczenie o siebie i komfort swojego życia w relacji ze swoim partnerem. Jeden krok już za Panią teraz pozostaje tylko się odważyć i umówić na wizytę. Pozdrawiam i życzę powodzenia

Z problemem, który Pani opisuje zmaga się bardzo wiele osób, z mojego doświadczenia wynika, że dotyczy on głównie kobiet, co wg mnie jest spowodowane nie tylko doświadczeniami z dzieciństwa, ale również kulturą w jakiej żyjemy.
Zachęcam Panią do przyjrzenia się temu z psychoterapeutą. Trudno jednoznacznie odpowiedzieć jak jest w Pani przypadku, każdy jest inny, dlatego właśnie dzięki terapii może Pani odkryć siebie i powalczyć o lepsze samopoczucie :-) powodzenia