Mam za sobą bardzo trudne dzieciństwo, miałam z tego powodu próby samobójcze i depresje w wieku ok 1

Dzień dobry,
Pisze Pani o trudnych przeżyciach z dzieciństwa i sama Pani sobie zdaje sprawę, że mogą one mieć wpływ na obecne problemy. To znak, że te przeżycia są wciąż żywe w Pani psychice i na nią oddziałują, choć mogą być obecnie stłumione. Owszem, podjęcie terapii i pracy nad nadużyciami z przeszłości może być trudne, bo to oznacza kontakt z bardzo trudnymi emocjami. Natomiast często zdarza się, że te stłumione emocje i tak w pewnym momencie uaktywniają się i doprowadzają do kryzysu. Dlatego terapia może pomóc, poradzić sobie z trudnymi doświadczeniami w bezpieczny sposób. Ale nie jest to przymus - ważne by to Pani podjęła decyzję, że jest gotowa na takie wezwanie. Ta świadoma decyzja jest bardzo ważna. Jeśli Pani nie zdecyduje się na pracę z przeszłością, terapia i tak Pani może pomóc radzić sobie na bieżąco z problemami. Na wstępnej konsultacji terapeuta może Pani wybrać, nad czym się skupić. Pozdrawiam serdecznie, Justyna Wojciechowska

Witam serdecznie, odnosząc się do zgłoszonego przez Panią problemu, trudno przewidzieć jak dalej potoczy się życie, jednak w przypadku dysfunkcji w dzieciństwie (w tym przemoc) charakterystyczny jest kryzys. Z pewnością podjęcie psychoterapia pomoże Pani spojrzeć znacznie szerzej na problem. Uważam, że najważniejsza jest Pani gotowość do podjęcia terapii, może warto dać sobie szansę i jak będzie Pani się czuła. Jeśli nie ma w Pani gotowości do pracy, uważam, że w żadnym wypadku nic na siłę. Proszę spojrzeć, że te wszystkie traumatyczne sytuacje Pani przeżyła... Serdecznie pozdrawiam i zapraszam Ewa

Witam. Bardzo często decyzja o podjęciu psychoterapii jest podejmowana w sytuacji kryzysowej. Podany przez Panią opis nie sugeruje, aby teraz w takiej sytuacji Pani była. Pojawia się pytanie, czy istnieje ryzyko, że to czego aktualnie Pani doświadcza może się rozwinąć i zacząć wywierać większy, być może destrukcyjny wpływ na sposób, w jaki Pani funkcjonuje doprowadzając do kryzysu. Tego nie wiem, ale wyobrażam sobie, że życie w ciągłej obawie przed tym "co będzie" może być trudne i przeszkadzające w realizacji planów i swojego potencjału. Może warto wybrać się na konsultację do specjalisty (psychologa lub psychoterapeuty), który pomoże Pani podjąć decyzję o tym, czy rozpoczęcie psychoterapii będzie teraz dobrym rozwiązaniem.

Pozdrawiam Panią

Czytając o Pani historii wyobrażam sobie ile Pani włożyła pracy, aby samej poprawić jakość swojego życia. Dzieciństwo to okres gdzie najintensywniej rozwija sie nasza osobowość oraz kształtują mechanizmy i tendencje, które wpływają na nasze myśli, uczucia i zachowania. Pisze Pani o jakiejś chęci - jak rozumiem, zamknięcie tego rozdziału. Niby już to minęło, niby poradziłam sobie ze wspomnieniami, pogodziłam się, że to było, ale ... to czasem wraca. Jeżeli jakieś potrzeby czy pragnienia nie były spełnione jak byliśmy dziećmi to żyją one w nas kiedy jesteśmy dorośli. Abyśmy sami je potrafili spełniać, czasem wymaga to od nas dużej pracy. Czasem niestety niezbędny jest psychoterapeuta.
Lęk i powracające wspomnienia odzywają się wtedy kiedy właśnie zderzamy się z poczuciem podobnym jak sprzed lat np. bezradności, czyli takim dziecięcym stanem. I wtedy możemy czuć się jak dziecko i nie radzić sobie. Ile byśmy presji nie wywierali to mała dziewczynka potrzebuje czegoś innego niż presja, uciekanie etc. Nią trzeba by sie było zaopiekować, sprawdzić czego się boi, dać jej wyrozumiałość i opiekę, bo prawdopodobnie właśnie tego jej zabrakło gdy była dzieckiem.
Ta dziewczynka myślę, że żyje właśnie w Pani i domaga się atencji.
Pyta Pani czy warto to rozgrzebywać... To pewnie zależy od tego jak bardzo to Pani utrudnia życie. Czytając Pani wątpliwości odnoszę wrażenie, że jednak trudno jest Pani znaleźć balans w życiu i jednak na tyle to przeszkadza, aby szukać tu odpowiedzi. Kierując się intuicja więc myślę, że warto umówić sie na spotkanie chociaż jedno, aby wspólnie z terapeutą omówić ewentualne trudności i podjąć decyzję. Sami często się boimy a terapeuta właśnie ma w tym towarzyszyć, aby nie było tak "strasznie".
Nigdy juz nie będzie tak źle jak kiedyś. A ja myślę sobie - patrząc nawet po swoich doświadczeniach terapeutycznych - nie warto się męczyć i bać się dziś. Wystarczy, że strasznie było kiedyś. Osobiście żałuję, że gdy byłam młoda terapia nie była tak powszechna. Im szybciej przepracuje się destrukcyjne, straszące schematy, tym szybciej zacznie się żyć pełnią dorosłego życia.
Mam nadzieję, że jakoś pomoże to Pani w ewentualnej decyzji.
Ze swojej strony mogć zaprosić na pierwsza bezpłatną konsultację