Mąż ma urojenia ,uważa że go zdradziłam Wymyślał nie prawdzie sytuacje. Córka była z nim u lekarza(1
4
odpowiedzi
Mąż ma urojenia ,uważa że go zdradziłam Wymyślał nie prawdzie sytuacje. Córka była z nim u lekarza(1 wizyta) nie przyjmuje leków zleconych .Mąż jest na emeryturze,ja też ,ale pracuję. Trwa to już 2 rok, nie wiem jak długo to wytrzymam . Co robić jak żyć z tym ciężarem
Pani sytuacja jest bardzo trudna i wymaga dużej siły. Gdy mąż ma urojenia i odmawia przyjmowania leków, kluczowe jest, aby Pani skupiła się na swoim zdrowiu psychicznym. Proszę starać się zachować spokój w obliczu jego oskarżeń, ponieważ są one wynikiem zaburzeń psychicznych. Warto poszukać wsparcia w terapii indywidualnej, aby zrozumieć swoje emocje i stres związany z tą sytuacją. Edukacja na temat zaburzeń psychicznych również może być pomocna w lepszym zrozumieniu jego zachowań. Jeśli sytuacja się pogarsza, rozważenie interwencji specjalisty zdrowia psychicznego może być konieczne. Proszę pamiętać o ustalaniu granic dla własnego dobra, ponieważ Pani dobrostan jest równie ważny. Życzę Pani siły w tej trudnej sytuacji. Pozdrawiam
Uzyskaj odpowiedzi dzięki konsultacji online
Jeśli potrzebujesz specjalistycznej porady, umów konsultację online. Otrzymasz wszystkie odpowiedzi bez wychodzenia z domu.
Pokaż specjalistów Jak to działa?
Współczuwam Pani, to bardzo przykra sytuacja. Prawdopodobnie Pani mąż ma tak zwany Syndrom Otella. Jeżeli mąż używa alkohol, powinien przestać to robić natychmiast i na zawsze, i zacząć brać leki. Mężowi potrzebna również psychoterapia indywidualna, ponieważ współwystępujące zaburzenia osobowości obciążają przebieg tej choroby psychicznej.
Niestety pod wpływem swoich urojeń o niewierności mąż może przejawiać agresję i/lub autoagresję, dlatego ważne jest, żeby zapewnić sobie bezpieczeństwo fizyczne, i postawić solidne granice. Jeżeli mąż nie zgodzi się bezwzględnie stosować się wszystkich zaleceń lekarza, to nie ma szans na poprawę, i faktycznie zostaje tylko rozwód, ponieważ to kwestia bezpieczeństwa. Mąż musi to zrozumieć i zacząć przyjmować leki.
Niestety pod wpływem swoich urojeń o niewierności mąż może przejawiać agresję i/lub autoagresję, dlatego ważne jest, żeby zapewnić sobie bezpieczeństwo fizyczne, i postawić solidne granice. Jeżeli mąż nie zgodzi się bezwzględnie stosować się wszystkich zaleceń lekarza, to nie ma szans na poprawę, i faktycznie zostaje tylko rozwód, ponieważ to kwestia bezpieczeństwa. Mąż musi to zrozumieć i zacząć przyjmować leki.
Bardzo mi przykro, że znajduje się Pani w tak trudnej sytuacji. To, co Pani opisuje, brzmi niezwykle obciążająco, zwłaszcza gdy mąż zmaga się z urojeniami i odmawia przyjmowania leków, które mogłyby mu pomóc. Wiem, że to może budzić u Pani ogromne poczucie bezradności i zmęczenia, szczególnie po tak długim czasie.
Wsparcie bliskich osób, córki, jest teraz bardzo cenne. Jednak biorąc pod uwagę, jak trudne i przewlekłe są te okoliczności, warto rozważyć również wsparcie zewnętrzne, zarówno dla Pani, jak i dla męża.
Być może warto skonsultować się ponownie z lekarzem męża, aby omówić, jakie kroki można podjąć w sytuacji, gdy mąż odmawia leczenia. Może to być bardzo trudne, ale czasami konieczne jest rozważenie bardziej stanowczych działań, jeśli chodzi o zdrowie psychiczne bliskiej osoby.
Dla Pani samej kluczowe jest, aby znaleźć przestrzeń do dbania o siebie. Może warto zastanowić się nad wsparciem psychologa, który pomoże Pani poradzić sobie z tym ciężarem i znaleźć sposoby na radzenie sobie z emocjami oraz sytuacją w domu. Pani zdrowie i dobrostan są równie ważne, i to, co Pani teraz przeżywa, wymaga wsparcia.
Nie jest Pani sama w tym wszystkim, i choć sytuacja jest bardzo trudna, są ludzie i możliwości, które mogą Pani pomóc przetrwać ten czas i odnaleźć siłę do dalszego działania.
Wsparcie bliskich osób, córki, jest teraz bardzo cenne. Jednak biorąc pod uwagę, jak trudne i przewlekłe są te okoliczności, warto rozważyć również wsparcie zewnętrzne, zarówno dla Pani, jak i dla męża.
Być może warto skonsultować się ponownie z lekarzem męża, aby omówić, jakie kroki można podjąć w sytuacji, gdy mąż odmawia leczenia. Może to być bardzo trudne, ale czasami konieczne jest rozważenie bardziej stanowczych działań, jeśli chodzi o zdrowie psychiczne bliskiej osoby.
Dla Pani samej kluczowe jest, aby znaleźć przestrzeń do dbania o siebie. Może warto zastanowić się nad wsparciem psychologa, który pomoże Pani poradzić sobie z tym ciężarem i znaleźć sposoby na radzenie sobie z emocjami oraz sytuacją w domu. Pani zdrowie i dobrostan są równie ważne, i to, co Pani teraz przeżywa, wymaga wsparcia.
Nie jest Pani sama w tym wszystkim, i choć sytuacja jest bardzo trudna, są ludzie i możliwości, które mogą Pani pomóc przetrwać ten czas i odnaleźć siłę do dalszego działania.
To, co opisujesz, jest bardzo trudną i stresującą sytuacją. Życie z osobą, która ma urojenia i nie chce przyjmować przepisanych leków, może być wyczerpujące emocjonalnie i fizycznie. Choroba psychiczna, szczególnie jeśli osoba chora nie akceptuje leczenia, może mieć poważny wpływ na życie rodzinne.
Oto kilka kroków, które mogą pomóc w tej sytuacji:
1. Kontynuacja leczenia i wsparcia medycznego
Współpraca z lekarzem: Warto skontaktować się z lekarzem, który zajmował się mężem, i poinformować go o tym, że nie przyjmuje on leków. Lekarz może zaproponować inne podejście do leczenia lub skierować was do specjalisty psychiatrycznego.
Monitorowanie stanu zdrowia: Jeśli zauważysz, że stan męża się pogarsza, może być konieczna interwencja, taka jak hospitalizacja. W niektórych przypadkach, jeśli osoba zagraża sobie lub innym, może być konieczne przymusowe leczenie, choć to decyzja, którą musi podjąć lekarz.
2. Wsparcie emocjonalne dla Ciebie
Rozmowy z psychologiem lub terapeutą: Dla Ciebie ważne jest, abyś miała wsparcie emocjonalne. Terapia może pomóc Ci radzić sobie z obciążeniem psychicznym i znaleźć strategie radzenia sobie z trudnymi sytuacjami.
Wsparcie grupowe: Istnieją grupy wsparcia dla rodzin osób z chorobami psychicznymi. Możliwość porozmawiania z innymi, którzy przechodzą przez podobne doświadczenia, może być bardzo pomocna.
3. Komunikacja i edukacja
Edukacja na temat choroby: Im więcej wiesz o chorobie, tym lepiej możesz zrozumieć zachowanie męża i wiedzieć, czego się spodziewać. Może to pomóc w zarządzaniu codziennymi wyzwaniami.
Delikatna komunikacja: Z mężem staraj się rozmawiać w sposób delikatny i empatyczny. Unikaj konfrontacji, gdy mąż ma urojenia, zamiast tego próbuj uspokoić sytuację.
4. Zadbaj o siebie
Regularny odpoczynek: Dbaj o siebie fizycznie i psychicznie. Staraj się znaleźć czas na odpoczynek i robienie rzeczy, które sprawiają Ci przyjemność, aby zredukować stres.
Wsparcie od rodziny i przyjaciół: Nie bój się prosić o pomoc. Bliscy mogą Cię wesprzeć w codziennych obowiązkach lub po prostu być dla Ciebie wsparciem emocjonalnym.
5. Przyszłość i planowanie
Planowanie na przyszłość: Warto zastanowić się nad długoterminowym planem, w tym możliwością dalszego leczenia męża lub wsparcia zewnętrznego, jak np. pomoc domowa czy opieka w razie pogorszenia się jego stanu.
6. Rozważenie opieki zastępczej
Możliwość czasowej opieki: W niektórych przypadkach, jeśli sytuacja stanie się zbyt trudna, można rozważyć krótkoterminową opiekę dla męża w specjalistycznej placówce, abyś Ty mogła odpocząć i nabrać sił.
Ta sytuacja jest bardzo złożona i trudna, dlatego ważne jest, abyś miała wsparcie i nie była sama w swoich zmaganiach. Zasięgnij porady specjalistów i postaraj się dbać o swoje zdrowie, zarówno fizyczne, jak i psychiczne.
Oto kilka kroków, które mogą pomóc w tej sytuacji:
1. Kontynuacja leczenia i wsparcia medycznego
Współpraca z lekarzem: Warto skontaktować się z lekarzem, który zajmował się mężem, i poinformować go o tym, że nie przyjmuje on leków. Lekarz może zaproponować inne podejście do leczenia lub skierować was do specjalisty psychiatrycznego.
Monitorowanie stanu zdrowia: Jeśli zauważysz, że stan męża się pogarsza, może być konieczna interwencja, taka jak hospitalizacja. W niektórych przypadkach, jeśli osoba zagraża sobie lub innym, może być konieczne przymusowe leczenie, choć to decyzja, którą musi podjąć lekarz.
2. Wsparcie emocjonalne dla Ciebie
Rozmowy z psychologiem lub terapeutą: Dla Ciebie ważne jest, abyś miała wsparcie emocjonalne. Terapia może pomóc Ci radzić sobie z obciążeniem psychicznym i znaleźć strategie radzenia sobie z trudnymi sytuacjami.
Wsparcie grupowe: Istnieją grupy wsparcia dla rodzin osób z chorobami psychicznymi. Możliwość porozmawiania z innymi, którzy przechodzą przez podobne doświadczenia, może być bardzo pomocna.
3. Komunikacja i edukacja
Edukacja na temat choroby: Im więcej wiesz o chorobie, tym lepiej możesz zrozumieć zachowanie męża i wiedzieć, czego się spodziewać. Może to pomóc w zarządzaniu codziennymi wyzwaniami.
Delikatna komunikacja: Z mężem staraj się rozmawiać w sposób delikatny i empatyczny. Unikaj konfrontacji, gdy mąż ma urojenia, zamiast tego próbuj uspokoić sytuację.
4. Zadbaj o siebie
Regularny odpoczynek: Dbaj o siebie fizycznie i psychicznie. Staraj się znaleźć czas na odpoczynek i robienie rzeczy, które sprawiają Ci przyjemność, aby zredukować stres.
Wsparcie od rodziny i przyjaciół: Nie bój się prosić o pomoc. Bliscy mogą Cię wesprzeć w codziennych obowiązkach lub po prostu być dla Ciebie wsparciem emocjonalnym.
5. Przyszłość i planowanie
Planowanie na przyszłość: Warto zastanowić się nad długoterminowym planem, w tym możliwością dalszego leczenia męża lub wsparcia zewnętrznego, jak np. pomoc domowa czy opieka w razie pogorszenia się jego stanu.
6. Rozważenie opieki zastępczej
Możliwość czasowej opieki: W niektórych przypadkach, jeśli sytuacja stanie się zbyt trudna, można rozważyć krótkoterminową opiekę dla męża w specjalistycznej placówce, abyś Ty mogła odpocząć i nabrać sił.
Ta sytuacja jest bardzo złożona i trudna, dlatego ważne jest, abyś miała wsparcie i nie była sama w swoich zmaganiach. Zasięgnij porady specjalistów i postaraj się dbać o swoje zdrowie, zarówno fizyczne, jak i psychiczne.
Eksperci
Podobne pytania
- Dzień dobry, córka od dwóch miesięcy przyjmuje Asertin na tą chwilę 100mg raz dziennie do tego lamotrix 25mg dwa razy dziennie i wieczorem kwetaplex 25mg. Ma problemy ze snem do tego przestała odczuwać emocje ogólnie nie czuję poprawy no może pozatym, że lęki trochę ustąpiły czy to są wystarczające podstawy…
- Od 20 lat leczę epizody depresyjne i lęki. Aktualnie mam depresję poporodową i dostałam sertralinę która nie pomaga. Leki które mi pomagały wcześniej to trittico cr, xr, wellbutrin i mirtor. Jak sprawa wygląda podczas karmienia piersią? Po mirtorze i tittico spalam bardzo mocno więc nie wchodzą w grę…
- Witam, rok temu dopadł mnie stan nie chcenia z niczego, nie bylo konkretnego powodu aby moj organizm jak i glowa tak zareagowały. Czulam sie bezradnie, nieszczęśliwa i pozbawiona wszystkich checi życia, pojawialy sie mysli samobojcze. Ten stan trwal jakiś czas. Potem gdy sie minimalnie polepszyło zauwazylam…
- Witam. Bardzo prosze o pomoc i poradę . Matka mojego partnera zostawała wysłana przez sad na przymusowe leczenie do szpitala. Ma zdiagnozowane zaburzenia paranoidalne z urojeniami prześladowczymi . Po 4 miesiącach pobytu zostaliśmy wezwani na spotkanie gdzie poinformowano nas,że będzie wypisana bo…
- Dzień dobry, mam nietypowe pytanie, czy osoba z adhd może zostać psychiatrą?
- Dzień dobry Od 2 tyg przyjmuje Paroxinor , na początku pół tabletki 10mg i pierwszy tydzień to był koszmar jeżeli chodzi o skutki uboczne , natomiast po zażyciu pełnej tabletki 20mg ( z zaleceniem lekarza ) pojawiło się totalne otępienie emocjonalne. Szybko informując o tym lekarza wróciłem do połówki…
- Dzień dobry Mąż spotyka się po kryjomu z koleżanka a mnie wyzywa od psychopatki kłamie. Definitywnie widać że nasze małżeństwo się rozpada a on twierdzi że nic złego nie robi. Czy bym mogła prosić o jakąś pomoc?
- Witam, od pewnego czasu się bardzo zmieniłam nie potrafię kontrolować swojej huśtawki nastrojów oraz emocji i często wybucham złością na drobne problemy lub sprawy czym ranie siebie i swojego partnera, po czym mam wyrzuty sumienia że powiedziałam parę słów za dużo. Nie wiem co mam zrobić, mam dużo różnych…
- Dzień dobry . Opiekuje się moja 87 letnią mamą. Od jakiegoś czasu mama wysuwa wobec mnie podejrzenia, co kolwiek zagubi w domu pada na mnie, że pewno zabrałam lub wyniosłam . Mało tego obwinia o wszelkie problemy . Doszło do tego , że nie noszę jej obiadów bo jestem podejrzewana o trucie. Oczywiście…
- Jestem mama 6 msc chlopca, wystarczy mala rzecz zebym się zdenerwowała, gdy np dziecko marudzi czy mu się uleje to czuje jak narasta we mnie zlosc ktorej nie potrafię opanować. Mowie nie mile rzeczy do dziecka. Czy takie wybuchy zlosci i agresji to depresja? Czy da się wyleczyc takie zachowania?
Masz pytania?
Nasi lekarze i specjaliści odpowiedzieli na 173 pytań dotyczących usługi: zaburzenia psychiczne
Wszystkie treści, w szczególności pytania i odpowiedzi, dotyczące tematyki medycznej mają charakter informacyjny i w żadnym wypadku nie mogą zastąpić diagnozy medycznej.