Mąż ma urojenia ,uważa że go zdradziłam Wymyślał nie prawdzie sytuacje. Córka była z nim u lekarza(1

Pani sytuacja jest bardzo trudna i wymaga dużej siły. Gdy mąż ma urojenia i odmawia przyjmowania leków, kluczowe jest, aby Pani skupiła się na swoim zdrowiu psychicznym. Proszę starać się zachować spokój w obliczu jego oskarżeń, ponieważ są one wynikiem zaburzeń psychicznych. Warto poszukać wsparcia w terapii indywidualnej, aby zrozumieć swoje emocje i stres związany z tą sytuacją. Edukacja na temat zaburzeń psychicznych również może być pomocna w lepszym zrozumieniu jego zachowań. Jeśli sytuacja się pogarsza, rozważenie interwencji specjalisty zdrowia psychicznego może być konieczne. Proszę pamiętać o ustalaniu granic dla własnego dobra, ponieważ Pani dobrostan jest równie ważny. Życzę Pani siły w tej trudnej sytuacji. Pozdrawiam

Współczuwam Pani, to bardzo przykra sytuacja. Prawdopodobnie Pani mąż ma tak zwany Syndrom Otella. Jeżeli mąż używa alkohol, powinien przestać to robić natychmiast i na zawsze, i zacząć brać leki. Mężowi potrzebna również psychoterapia indywidualna, ponieważ współwystępujące zaburzenia osobowości obciążają przebieg tej choroby psychicznej.
Niestety pod wpływem swoich urojeń o niewierności mąż może przejawiać agresję i/lub autoagresję, dlatego ważne jest, żeby zapewnić sobie bezpieczeństwo fizyczne, i postawić solidne granice. Jeżeli mąż nie zgodzi się bezwzględnie stosować się wszystkich zaleceń lekarza, to nie ma szans na poprawę, i faktycznie zostaje tylko rozwód, ponieważ to kwestia bezpieczeństwa. Mąż musi to zrozumieć i zacząć przyjmować leki.

Bardzo mi przykro, że znajduje się Pani w tak trudnej sytuacji. To, co Pani opisuje, brzmi niezwykle obciążająco, zwłaszcza gdy mąż zmaga się z urojeniami i odmawia przyjmowania leków, które mogłyby mu pomóc. Wiem, że to może budzić u Pani ogromne poczucie bezradności i zmęczenia, szczególnie po tak długim czasie.

Wsparcie bliskich osób, córki, jest teraz bardzo cenne. Jednak biorąc pod uwagę, jak trudne i przewlekłe są te okoliczności, warto rozważyć również wsparcie zewnętrzne, zarówno dla Pani, jak i dla męża.

Być może warto skonsultować się ponownie z lekarzem męża, aby omówić, jakie kroki można podjąć w sytuacji, gdy mąż odmawia leczenia. Może to być bardzo trudne, ale czasami konieczne jest rozważenie bardziej stanowczych działań, jeśli chodzi o zdrowie psychiczne bliskiej osoby.

Dla Pani samej kluczowe jest, aby znaleźć przestrzeń do dbania o siebie. Może warto zastanowić się nad wsparciem psychologa, który pomoże Pani poradzić sobie z tym ciężarem i znaleźć sposoby na radzenie sobie z emocjami oraz sytuacją w domu. Pani zdrowie i dobrostan są równie ważne, i to, co Pani teraz przeżywa, wymaga wsparcia.

Nie jest Pani sama w tym wszystkim, i choć sytuacja jest bardzo trudna, są ludzie i możliwości, które mogą Pani pomóc przetrwać ten czas i odnaleźć siłę do dalszego działania.

To, co opisujesz, jest bardzo trudną i stresującą sytuacją. Życie z osobą, która ma urojenia i nie chce przyjmować przepisanych leków, może być wyczerpujące emocjonalnie i fizycznie. Choroba psychiczna, szczególnie jeśli osoba chora nie akceptuje leczenia, może mieć poważny wpływ na życie rodzinne.

Oto kilka kroków, które mogą pomóc w tej sytuacji:
1. Kontynuacja leczenia i wsparcia medycznego

Współpraca z lekarzem: Warto skontaktować się z lekarzem, który zajmował się mężem, i poinformować go o tym, że nie przyjmuje on leków. Lekarz może zaproponować inne podejście do leczenia lub skierować was do specjalisty psychiatrycznego.
Monitorowanie stanu zdrowia: Jeśli zauważysz, że stan męża się pogarsza, może być konieczna interwencja, taka jak hospitalizacja. W niektórych przypadkach, jeśli osoba zagraża sobie lub innym, może być konieczne przymusowe leczenie, choć to decyzja, którą musi podjąć lekarz.

2. Wsparcie emocjonalne dla Ciebie

Rozmowy z psychologiem lub terapeutą: Dla Ciebie ważne jest, abyś miała wsparcie emocjonalne. Terapia może pomóc Ci radzić sobie z obciążeniem psychicznym i znaleźć strategie radzenia sobie z trudnymi sytuacjami.
Wsparcie grupowe: Istnieją grupy wsparcia dla rodzin osób z chorobami psychicznymi. Możliwość porozmawiania z innymi, którzy przechodzą przez podobne doświadczenia, może być bardzo pomocna.

3. Komunikacja i edukacja

Edukacja na temat choroby: Im więcej wiesz o chorobie, tym lepiej możesz zrozumieć zachowanie męża i wiedzieć, czego się spodziewać. Może to pomóc w zarządzaniu codziennymi wyzwaniami.
Delikatna komunikacja: Z mężem staraj się rozmawiać w sposób delikatny i empatyczny. Unikaj konfrontacji, gdy mąż ma urojenia, zamiast tego próbuj uspokoić sytuację.

4. Zadbaj o siebie

Regularny odpoczynek: Dbaj o siebie fizycznie i psychicznie. Staraj się znaleźć czas na odpoczynek i robienie rzeczy, które sprawiają Ci przyjemność, aby zredukować stres.
Wsparcie od rodziny i przyjaciół: Nie bój się prosić o pomoc. Bliscy mogą Cię wesprzeć w codziennych obowiązkach lub po prostu być dla Ciebie wsparciem emocjonalnym.

5. Przyszłość i planowanie

Planowanie na przyszłość: Warto zastanowić się nad długoterminowym planem, w tym możliwością dalszego leczenia męża lub wsparcia zewnętrznego, jak np. pomoc domowa czy opieka w razie pogorszenia się jego stanu.

6. Rozważenie opieki zastępczej

Możliwość czasowej opieki: W niektórych przypadkach, jeśli sytuacja stanie się zbyt trudna, można rozważyć krótkoterminową opiekę dla męża w specjalistycznej placówce, abyś Ty mogła odpocząć i nabrać sił.

Ta sytuacja jest bardzo złożona i trudna, dlatego ważne jest, abyś miała wsparcie i nie była sama w swoich zmaganiach. Zasięgnij porady specjalistów i postaraj się dbać o swoje zdrowie, zarówno fizyczne, jak i psychiczne.

To, co opisujesz, jest bardzo trudne i wymaga ogromnej siły z Twojej strony. Urojenia Twojego męża mogą być objawem poważnych problemów psychicznych (to jednak trzeba sprawdzić). Odmowa przyjmowania leków znacznie utrudnia leczenie, co z pewnością odbija się na Waszym codziennym życiu.

W takiej sytuacji ważne jest, abyś nie była z tym sama. Rozważ skontaktowanie się z lekarzem psychiatrią lub terapeutą, który może doradzić, jak postępować, by skutecznie pomóc mężowi, ale też zadbać o siebie. Może być też konieczne zaangażowanie osoby z zewnątrz – np. kogoś z rodziny, lekarza prowadzącego lub instytucji wspierających opiekunów w takich sytuacjach.

Pamiętaj, że Twoje zdrowie psychiczne i emocjonalne też jest ważne. Znalezienie wsparcia – czy to w rodzinie, wśród przyjaciół, czy u specjalisty – może pomóc Ci poradzić sobie z tym ciężarem. Nie bój się prosić o pomoc, bo to, co przeżywasz, jest naprawdę trudne i wymaga wsparcia. Jesteś bardzo dzielna, ale nie musisz przez to przechodzić sama.