Mąż odsunął się ode mnie po urodzeniu dziecka, myśli o zdradzie. Jak naprawić nasze małżeństwo?

Witam serdecznie,
jesteśmy razem z mężem od 11 lat. Ponad 3 lata po ślubie. Oboje mamy różne charaktery. Ja jestem energiczną osobą o miękkim sercu, empatyczną, wolę pomóc komuś niż sobie, lubię prace fizyczne. Mój mąż - kanapowiec, nie lubi/ nie umie mówić o uczuciach, nie prawi komplementów, realista, nie chce się rozwijać, nie daje z siebie więcej niż musi. Kiedyś to, że mamy różne charaktery było plusem, ponieważ On sprowadzał mnie na ziemię, a ja rozmiękczałam jego serce i poglądy. Uzupełnialiśmy się. Nie mamy przyjaciół ani bliskich kolegów, znajomych, zawsze byliśmy tylko my i czas wolny spędzaliśmy zawsze razem. Wyjazdy, weekendy, wyjścia, oglądanie telewizji - razem. Nasze życie łóżkowe było cudowne, po wielu latach docierania, nauczyliśmy się rozwiązywać nasze problemy idąc na kompromis i ogólnie było dobrze. Jesteśmy w trakcie remontu/rozbudowy domu mojej mamy (tymczasowo od czterech lat u niej mieszkamy w ścisku) by mieć swój kąt. Rok temu urodziłam nasze pierwsze dziecko - syna. Mąż był przy porodzie, wydawało mi się, że będziemy szczęśliwą rodziną a On cudownym Ojcem. I wszystko legło w gruzach. Nagle wyłączył się z życia rodzinnego. Przestał mnie przytulać, okazywać uczucia w jakikolwiek sposób. Rzadko się kochamy i to nie z mojej winy, może raz w tygodniu. Kiedyś to było co najmniej trzy razy w tygodniu. Seks był dla nas czymś bardzo ważnym i zawsze byłam na pierwszym miejscu a teraz jest wtedy jak już mu się bardzo chce nie patrząc na to czy zostałam zaspokojona. Nie chciał zajmować się dzieckiem. Nie lgnął do niego jak to zwykle ojciec do pierwszego dziecka i to jeszcze syna. Postanowiłam karmić piersią, więc całą opieka, karmienie i wszystko spadło na mnie. Nie mogłam dotrzeć do męża czemu nie chce mnie odciążyć mimo, że widzi jak resztkami sił ogarniam wszystko. Mimo, że nasz syn jest aniołem (taki spokojny) to nie czując wsparcia męża, czułam się podwójnie obciążona. Myślę że lepiej bym sobie psychicznie poradziła gdybym byłą sama, niż wiedząc że jestem z kimś ale nie mogę liczyć na jego pomoc. Jestem taka że duszę w sobie żal aż w końcu wylewam jak wulkan. Dlatego też ze nie mamy nawet warunków na kutnie na osobności a ja nie chcę się sprzeczać przy mojej rodzinie. Od roku nie rozmawiamy z mężem na ważne, drażliwe, sporne tematy. Jak zaczynam rozmowę która mu się nie podoba, mówi że nie ma nic do powiedzenia i wychodzi albo, że się czepiam. Nawet jak kiedyś poprosiłam go o wysłuchanie i przez godzinę płakałam mówiąc mu co mnie boli, nie przytulił mnie, powiedział że przyjął do wiadomości i przemyśli i tyle. Nie reaguje na moje prośby i łzy. Gdy dziecko miało ponad pół roku trochę się poprawiło, trochę zaczął się nim zajmować ale tylko kiedy mu każę. Sam z siebie to rzadko. W nowy rok chcąc spisać sobie jakieś życzenia z telefonu męża odkryłam, że pisze czule z koleżanka z pracy. Wiadomości typu: dobrze że można z kimś porozmawiać bez zbędnego pieprzenia; zawsze mamy siebie; cukiereczku; śniłaś mi się i nie był to grzeczny sen. Umawiali się też na kawę ale chyba do niej nie doszło z tego co wywnioskowałam później. Przez moje przypadkowe odkrycie zaczęłam go prześwietlać. W historii przeglądarki znalazłam hasła: Zdrada; co nas popycha do zdrady; powody zdrady; alimenty; wysokość alimentów; anonse erotyczne; wykaz hoteli w naszej okolicy. Płakałam okropnie przez dwa dni. Ale wzięłam się w garść. Nic mu nie powiedziałam na razie. Monitoruję jego kroki, dalej czule pisze do koleżanki. Ja nie daje nic po sobie poznać. Zastanawiam się co zrobić żeby nas ratować. Próbuję bez emocji to ogarnąć ale nie wiem jak. Nie śpię po nocach. Zawsze go kochałam. Po ślubie poczułam coś tak silnego do męża że nawet nie wiem jak to opisać. Teraz kocham go miłością dojrzałą i bardzo silną. Czuję że mogłabym życie za niego oddać. Choć dawno nie dał mi powodów do takiej miłości to moja miłość byłą jeszcze mocniejsza jak urodziłam dziecko. Czuję że go potrzebuję jak powietrza bo bardzo go kocham. Co robić. Jak nas naprawić? Wiem że jak na pewno nie jestem bez winy. Zaniedbałam się przez rok. Choć nadal jestem ładną i zgrabną kobietą.Teraz od kąt dowiedziałam się co się dzieje dbam o siebie, prowokuje męża do sytuacji seksualnych, chwalę go choć nie bardzo mam za co. Pokazuję mu że jest ważny, ma dobrą żonę i wspaniałe dziecko ale minęło już pół miesiąca i chyba nie przynosi to skutku. Nadal pisze z koleżanką. Obawiam się że może dojść do czegoś więcej. Chyba znalazł w niej powierniczkę bo wywnioskowałam z ich wiadomości że ona też ma jakiś problem z mężem.
Niebawem roczek naszego dziecka. Dałam sobie czas do tej uroczystości. Pomyślałam że po niej wezmę męża gdzieś na rozmowę na jakiś neutralny grunt np kawiarnia i powiem mu że wszystko wiem i że chce żeby ze mną porozmawiał. Jeśli nie będzie chciał pogrożę rozwodem. W trakcie rozmowy chciałabym w drodze kompromisu poprosić go o tymczasowe wyprowadzenie się do jego mamy na miesiąc by zobaczył jak teraz będzie się czuł beze mnie i dziecka, czy będzie mu dobrze i żeby przemyślał czego oczekuje ode mnie i od życia. Po miesiącu się spotkamy i podejmiemy decyzję czy się ratujemy czy nie jest już z nami szczęśliwy i to koniec. Chciałabym też iść na terapię dla par. Wiem że zachowanie mojego męża spowodowane jest tym że coś go przerosło. Nie może sobie poradzić z ... nie wiem... remontem, ojcostwem. Przytłacza go to chyba. Kiedyś, kilka lat temu jak zamieszkaliśmy razem ja 18 lat a on 20, było podobnie i powiedział że to ze stresu ze wszystko jest na jego głowie ale przestraszył się że może mnie stracić i po rozmowie poszliśmy na przód. Dziś nie wiem co robić. Nie mogę do końca życia żyć w niepewności czy mój mąż znów nie czuje się przytłoczony rodziną i nie szuka szczęścia, odskoczni na boku. Ja powinnam być jego powierniczką w trudnych chwilach. Co mam robić? Jak to ugryźć żeby się nie posypało? Czy mój plan jest dobry? Chwilowa rozłąka dla pomyślenia w spokoju pomoże mu i nam? Zatęskni za nami czy popchnę go w ramiona innej? A może od razu iść na terapię bez chwilowej rozłąki?