Miałam bardzo trudne dzieciństwo, które jest dla mnie tematem tabu. Od 5 lat nie mam żadnych zainter

Witam
Trudno mi się odnieść do tego czy ma Pani jakieś zaburzenie czy też nie, i myślę, że nie to jest najważniejsze. Z Pani wypowiedzi przebija smutek, brak wiary w siebie, poczucie samotności. Pisze Pani o braku zainteresowań i motywacji do działania, oraz o zawłaszczającym stosunku do Pani chłopaka. Myślę, że że podjęcie decyzji o podjęciu psychoterapii jest dla Pani właściwym działaniem. To pierwszy ruch w stronę poprawy jakości Pani życia.
Pozdrawiam Agnieszka Jędruch

Dzień dobry, objawy o których Pani opowiada zapewne powodują, że jest Pani trudno czerpać satysfakcje z tak zwanego dnia codziennego. Odnosząc się do pytania, ciężko stwierdzić czy ma (jak to Pani nazwała) zaburzenia, czy nie. Aby odpowiedzieć na to pytanie zalecam skontaktowanie się z psychoterapeutą i umówienie się na wizytę. Po odbyciu kilku konsultacji, terapeuta podaje diagnozę i namawia do psychoterapii, jeśli zajdzie taka potrzeba. Warto podkreślić, że pierwszy krok już Pani zrobiła; zainteresowała się swoim stanem i napisała na forum. Teraz zachęcam do skontaktowania się ze specjalistą. Życzę powodzenia, Wioletta Robaszewska

Dzień dobry. Odczucia, zachowania, stan, który Pani opisuje pewnie można skategoryzować. Być może są to zaburzenia z kręgu depresyjnych, lękowych lub zaburzenia osobowości. Trudno jednak tutaj podać jednoznaczne rozpoznanie. Do tego potrzebna jest konsultacja psychiatryczna lub psychologiczna. Powielając jednak zdanie innych terapeutów, podkreślę, że samo rozpoznanie jest tu mało istotne. Ważniejsze jest to, że w Pani rękach leży możliwość poprawy jakości swojego życia. Myślę, że wizyta u psychoterapeuty może być ku temu bardzo dobrym krokiem. Pozdrawiam. P. Stępniewska

Dzień dobry,
z całą pewnością dobrym krokiem będzie konsultacja u psychoterapeuty. Proszę porozmawiać ze specjalistą, taka osoba pomoże Pani uporać się z objawami, które ograniczają życie. Pozdrawiam serdecznie, Emilia Szymanowicz

Witam,
zastanawia mnie w czym może Pani pomóc odpowiedz na pytanie czy ma Pani zaburzenie? Przez sam fakt diagnozy nie zmieniamy się, a może nas to w jakiś sposób stygmatyzować i blokować w zmianie.
Zachęcam do rozmowy z psychoterapeutą w gabinecie.
Pozdrawiam, Tomasz Desput

Witam!
Z informacji, które Pani podała w swojej wiadomości można odnieść wrażenie, ze doświadcza Pani cierpienia: pisze Pani o gorszym samopoczuciu, długim śnie, opisuje swoje zachowania, pisze Pani również o sposobie przeżywania swojej relacji z chłopakiem i tym, że nie jest Pani skłonna popełnić samobójstwa. Czytając Pani wiadomość mam poczucie, że przeżywa Pani coś bardzo trudnego i przykrego, dlatego zachęcam Panią do konsultacji z lekarzem psychiatrą i/lub z psychologiem/psychoterapeutą, jeśli będzie chciała Pani pracować nad poprawą swojego samopoczucia.
Wyobrażam sobie, że diagnoza może mieć dla Pani znaczenie, jednak trudno jest ją postawić w oparciu o jedną wiadomość, byłoby to po prostu nieetyczne. Proces diagnostyczny jest rozciągnięty w czasie, wymaga co najmniej kilku spotkań ze specjalistą, niekiedy wykorzystywane są w tym celu testy psychologiczne.
Diagnoza może stanowić wskazówki do pracy nad trudnościami pacjenta, jednak nie określa tego kim i jakim człowiekiem jest sam pacjent.

Mam nadzieję, że moja odpowiedź będzie dla Pani pomocna.
Pozdrawiam i życzę powodzenia!

Dzień dobry. Piszę Pani o trudnych dla Pani objawach, które powodują cierpienie i to jest tutaj najważniejsze. Naturalną potrzebą ludzką jest szukanie odpowiedzi na pytanie "co mi jest", jeśli coś się dzieje. Natomiast tak jak poprzednicy pisali, kluczem do poprawy stanu jest nie sama diagnoza, lecz podjęte przez Panią działania. Również zachęcam do kontaktu z psychoterapeutą. Być może terapeuta skieruje Panią również na konsultację psychiatryczną. Na samej terapii będzie miała Pani szansę przyjrzeć się sobie, swoim sposobom działania, myślenia, wchodzenia w relację i przepracowania tych rzeczy, które powodują cierpienie i są nieadaptacyjne. Pozdrawiam, Gabriela Bajor

Jako ludzie wszyscy mamy w sobie zasoby, aby poradzić sobie nawet z ciężkimi traumami i prowadzić satysfakcjonujące życie. Często jednak trudno jest nam do nich samodzielnie dotrzeć, to jest jedna z funkcji psychoterapii, dać pacjentowi dostęp do własnej mocy, z którą kontakt utracił. Proszę nie przejmować się diagnozami i poszukać dobrego psychoterapeuty i/lub lekarza. Pozdrawiam

Dzień Dobry,
to ważne że szuka Pani pomocy oraz dostrzega u siebie obniżenie nastroju. Często traumy odciskają piętno na naszym zachowaniu stąd w naszym mniemaniu są to zachowania irracjonalne. Moim zdaniem kolejnym krokiem ku poprawie jakości życia byłaby konsultacja z psychologiem / psychoterapeutą oraz sesje/terapia, na których uczyłaby się Pani w jaki sposób przepracowywać Pani źródło problemu. Słowa „bardzo długa terapia” to pojęcie względne, ponieważ terapia jest procesem oraz niekiedy zmianą. Pozdrawiam serdecznie, Patrycja Modzelewska

Dzień Dobry,
Zaczęła Pani swoje pytanie pisząc o trudnym dzieciństwie. Intuicyjnie czuje Pani że tutaj jest źródło obecnej Pani sytuacji. Styl więzi z rodzicami jaki budujemy sobie w pierwszych latach życia wpływa na jakość budowania relacji w życiu dorosłym. Jeśli wytworzyła się więź lękowa lub oddalająca to będzie to miało swoje konsekwencja w Pani przekonaniach, zachowaniach i funkcjonowaniu w związku. Dobrze by było, aby pierwszym krokiem była konsultacja u psychologa lub terapeuty i przyjrzenie się jaki model więzi buduje Pani w bliskich relacjach. Pozdrawiam Jolanta Suchłabowicz