Miesiąc temu mój chłopak mi sie oświadczył. Jesteśmy ze sobą prawie 4 lata i mieszkamy ze sobą. Do t

Miesiąc temu mój chłopak mi sie oświadczył. Jesteśmy ze sobą prawie 4 lata i mieszkamy ze sobą. Do tej pory układało nam sie bardzo dobrze, oczywiście pojawiały sie jakieś wątpliwości, ale nie takie bym myślałam o rozstaniu się, byliśmy szczęśliwi i nierozłączni. Jednak odkad podarował mi pierścionek totalnie się zmieniłam. Zamiast cieszyć się zaczęłam rozmyślać, czy aby na pewno tego chce. Jestem ciągle zamyślona, płaczę, nie mogę spać w nocy, mam problemy z jedzeniem. Odsunęłam się od niego bardzo, chociaż tego nie chce, ale tak sie dzieje, to silniejsze ode mnie. Nie mam na nic siły ani ochoty, nie chce wychodzić do innych ludzi. Zawszę miałam skłonności do nadmierne j refleksji na temat różnych rzeczy i potrafiłam zdołować się byle pretekstem. Jednak to, jak zachowujesz sie teraz nigdy nie miało miejsca. Każdego dnia myślę tylko o tym czy na pewno tego chce, nie pozwala mi to normalnie funkcjonować. Mimo tego, ze bylam z nim szczęśliwa to przez to, ze tak dużo myślę już zapomniałam jak było dobrze, nie wiem co jest prawda, a co wymysłem. Gdy patrzę na nasze zdjęcia mam wrażenie, ze to nie moje życie. Wszystko straciło dla mnie sens. Czuję, ze cofnęła sie paręnaście lat wstecz, mam 17 lat i nadal mieszkam z rodzicami. Sama nie wiem co mam zrobić czy to ze mna jest problem czy powinnwm sie z nim rozstać. Moja glowa jest zmęczona ciągłym myśleniem, ni umiem się z niczego cieszyć. Nie umiem podjąć racjonalniej decyzji, czy to ze mna jest cos nie tak? Zastanawiam się czy nie wpadłam w depresję.