Mój 10 letni mniewa ataki agresji jest napobudliwy bije wszystkich przede wszystkim mamę babcie rodz

Sprawa rzeczywiście brzmi poważnie i pewnie całej rodzinie spędza sen z powiek... Myślę, że jeśli syn nie chce rozmawiać z psychologiem to dobrze wybrać się na psychoterapię całą rodziną. Dobrze znaleźć terapeutę, który jest w trakcie bądź ukończył 4 letnia szkołę psychoterapii rekomendowaną przez PTP. Myślę, że jak syn usłyszy jak mama i tata rozmawiają że specjalistą to on też będzie chciał się wypowiedzieć.

Dzień dobry proponuję poszukać psychoterapeuty. Syn informuje że czegoś potrzebuje złość to informacja o niezadowolonych potrzebach może akceptacji rówieśników uwagi zrozumienia itd. Warto może pomóc przekierować złość na wysiłek fizyczny porozmawiać z synem . Bardzo dobrze że Pani reaguje i poszukuję rozwiązań .Pozdr.

W takiej sytuacji z całą pewnością należało by skoncentrować się na potrzebach dziecka i popatrzeć całościowo na jego rozwój. Polecam skorzystanie z konsultacji doświadczonego lekarza z zakresu psychiatrii dziecięcej . Dzieciom czasem niełatwo jest otworzyć się przed terapeuta lub psychologiem. Potrzeba współpracy całej rodziny i wsparcia dla rodziny. Pozdrawiam

Szanowna Pani, zachęcam do konsultacji rodzinnej u psychoterapeuty specjalizującego się w pracy z dziećmi . W trakcie rozmowy terapeuta będzie miał okazję zoaczyć dynamikę Państwa rodziny oraz zachowanie syna i będzie mógł zalecić dalsze kroki postępowania. Pozdrawiam.

Witam, reakcja dziecka to informacja którą chce przekazać, zachęcam do udania się z chłopcem do doświadczonego psychoterapeuty, który w bezpośrednim kontakcie będzie mógł przyjrzeć się reakcjom syna w różnych sytuacjach. Jak najbardziej wskazana jest współpraca z rodziną dziecka. Pozdrawiam

Dzień dobry
Zachęcam do kontaktu z terapeutą systemowym. Porozmawia on z państwem i podpowie jak rozmawiać z dzieckiem. Jeśli mieszkają państwo w okolicach Opola zapraszam do kontaktu. Pozdrawiam.

Witam. Przy tego typu zachowaniach ktore zazwyczaj są symptomem/objawem innych trudnosci polecam psychoterapię rodzinną.

Witam. Gdy dziecko nie może sobie z czymś poradzić, pojawia się złość. Pod nią zwykle kryje się sporo negatywnych emocji oraz trudności. Zanim wybierze się Pani do terapeuty, warto byłoby najpierw wykonać szczegółowe badania tarczycy, aby zobaczyć czy dziecko nie ma problemów hormonalnych. W następnej kolejności warto zapisać się do terapeuty poznawczo-behawioralnego lub systemowego, aby głębiej przyjrzał się trudnościom. W razie konieczności warto pomyśleć też o wizycie u psychiatry dziecięcego. Powodzenia.

Witam, konstruktywne wyrażanie złości to trudna umiejetność nie tylko dla dorosłych ale przede wszystkim dla dzieci - dziecko uczy się radzenia sobie ze złością przez naśladowanie czyli po tym co widzi w swoim otoczeniu- u rodziców, czy innych członków rodziny, rówieśników, w telewizji, w grach itd. Trzeba sprawdzić jakie ma wzorce. Ważne jest pozwolić przezywać złość bo wtedy będzie można znaleźć jej źródło ale tez cały czas pokazywać jak może ja przezywać nie krzywdząc innych - Np uderzać w worek bokserski, drzeć przygotowane do tego gazety, biegać, czy uprawiać jakiś sport regularnie żeby rzeczywiście się zmęczył fizycznie - kiedy jest spokojny pogadać z nim co by mu pomogło gdy się denerwuje - stworzcie razem „koło wyboru podczas złości” To jest tak doraźnie, natomiast trzeba zadbać nad wszystkimi aspektami relacji między dzieckiem a dorosłym. Polecam żeby na początek do psychologa zgłosił się sam rodzic, żeby nie brać dziecka na siłę. W rozmowie będzie można ustalić co dalej robić. Dziecko zachowuje się zle gdy już czuje się zle. A to co widzimy czyli jego zachowanie to tylko wierzchołek góry lodowej - trzeba zajrzeć pod powierzchnię wody i dzięki temu będzie można odkryć jego cel zachowania, a wtedy sprawdzić co można z tym robić. Zapraszam

Szanowna Pani,

często złość, którą Pani opisuje, przysłania inne emocje. Możliwe, że z pomocą psychologa/psychoterapeuty uda się zrozumieć, o co tak naprawdę chodzi dziecku. Proszę dać sobie na to czas i być cierpliwą. Czasem w takim wieku lepiej sprawdzają się oddziaływania socjoterapeutyczne, a mianowicie praca w grupie. Myślę, że warto rozważyć taką możliwość.

Pozdrawiam serdecznie,
Natalia Pilarska.

Szanowna Pani! Nie pisze pani jak syn funkcjonuje w szkole. Czy był badany w Poradni Psychologiczno- Pedagogicznej? Niektóre z opisywanych przez Panią zachowań mogłyby wskazywać na ADHD. Myślę, że warto też zgłosić się do Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej, tam syn otrzyma diagnozę psychologiczną i pedagogiczną oraz konkretne wsparcie dla syna w sytuacjach szkolnych. Bardzo wskazana byłaby również konsultacja psychiatryczna, która pozwoli na sprawdzenie innych możliwych źródeł problemu (np. zaburzenia zachowania, zmiany organiczne w układzie nerwowym). Z pozdrowieniami, Marta Siennicka

Potrzebna diagnostyka dziecka i sytuacji w rodzinie. Zapraszam do kontaktu. W tej sytuacji pomaga EEG Biofeedback celowany na w/w zaburzenia.

Tego typu zachowania u dzieci, które pani przedstawia mogą być pochodną wielu czynników. Nie można na podstawie tego opisu diagnozować. Potrzeba dużo więcej informacji, uzyskiwanych w kierowanym wywiadzie z rodzicami dziecka. Może pani skorzystać z jednorazowej konsultacji z psychologiem dziecięcym, który rozpozna wstępnie sytuację i pokieruje dalej, lub od razu proszę umówić się z terapeutą rodzinnym, bo tego typu zachowania dziecka to nie tylko źródło cierpienia dla niego samego ale też dla pozostałych członków rodziny. Pani opis mówi o zachowaniach syna obecnie, a przecież ważne jest jak było do tej pory, jak jest dynamika tych zmian i jaki jest ich związek z sytuacją społeczno-rodzinną chłopca. W zależności od Pani miejsca zamieszkania różna jest dostępność pomocy dla rodziny w tym zakresie. Życzę powodzenia Magdalena Znosko

W takiej sytuacji najważniejsze będzie ustalenie przyczyn agresji i stworzenie planu działania. Najpierw warto zwrócić się do psychiatry dziecięcego, aby wykluczyć medyczne lub neurologiczne przyczyny takich zachowań (np. ADHD, zaburzenia opozycyjno-buntownicze). Psychiatra pomoże też ustalić, czy potrzebna będzie terapia lub wsparcie farmakologiczne. Kolejnym krokiem jest wprowadzenie jasnych zasad i konsekwencji – ustal, jakie zachowania są akceptowane, a jakie nie, i trzymaj się konsekwencji przy ich łamaniu. Przykładowo, jeśli syn niszczy przedmioty, możecie ustalić, że później wspólnie to naprawiacie lub sprzątacie, co może pomóc mu zrozumieć konsekwencje działań. Warto także wprowadzić system nagród – doceniaj każde pozytywne zachowanie, nawet małe postępy, by wzmacniać pożądane reakcje.
Równocześnie postaraj się zachęcić syna do pracy z psychologiem dziecięcym, specjalizującym się w pracy z trudnymi zachowaniami – może potrzebować wsparcia w nauce wyrażania złości i frustracji w bezpieczny sposób. Jeśli początkowo odmawia rozmowy, spróbuj poszukać terapeuty z doświadczeniem w pracy z dziećmi o podobnych trudnościach, który ma podejście stopniowe i nie zmusza dziecka do natychmiastowej otwartości. Wspólnie możecie też wprowadzić techniki wyciszające, np. ćwiczenia oddechowe lub fizyczne aktywności, które pomogą rozładować napięcie. Wprowadzenie tych kroków krok po kroku, z jednoczesnym wsparciem specjalisty, pomoże Wam stworzyć stabilne, bardziej spokojne środowisko w domu.