Mój mąż mnie wyzywa od szmat, suk, śmieci i wszystko co możliwe, aż wstyd to mówić, wyklina i poniża

Dzień dobry,
definitywnie jest Pani ofiarą przemocy! zupełnie normalne, że towarzyszy Pani niepewność, wstyd, strach. Nikt nie zasługuje na takie traktowanie, to jest ewidentnie zachowanie przemocowe wobec Pani i córki. W celu zapewnienia bezpieczeństwa może się Pani zgłosić osobiście lub telefonicznie do lokalnego Centrum Interwencji Kryzysowej, gdzie osoby tam pracujące podpowiedzą co może Pani zrobić w tej sytuacji. Zalecałabym aby się Pani zgłosiła na policję i rozpoczęła procedurę Niebieskiej Karty. Trzymam za Panią mocno kciuki!

Szanowna Pani, jest Pani w związku, w którym jest przemoc. Dla dziecka takie doświadczenie jest traumatyczne i może negatywnie wpłynąć na jej rozwój życie. Zachęcam do poszukania wsparcia u kogoś z rodziny, znajomych- wstyd jest zrozumiały, jednak bez wsparcia jest Pani bardzo trudno. Psycholog natomiast pomoże zrozumieć, co się właściwie dzieje i pokaże możliwe drogi wyjścia z obecnej sytuacji.

Dzień dobry,
zrobiła już Pani wiele, przede wszystkim zauważyła problem i zaczęła szukać pomocy. Sytuacje, które Pani opisuje świadczą o doznawanej krzywdzie związanej z rolą ofiary przemocy. Proszę zgłosić się do psychologa w celu uzyskania realnego wsparcia (w Miejskim Ośrodku Pomocy Społecznej, w Poradni Zdrowia Psychicznego, albo prywatnie).
Z powazaniem

Opisuje Pani bardzo trudną sytuację, którą jednak dla Pani dobra należałoby jak najszybciej przerwać. Mąż stosuje w stosunku do Pani przemoc, czego nie można niczym usprawiedliwić i co jest wyniszczające dla Pani, będzie dla córki i też dla męża. Proponuję, żeby skontaktowała się Pani z najbliższym Ośrodkiem Interwencji Kryzysowej. Specjaliści pomogą Pani krok po kroku wyjść z tej sytuacji. To można zrobić!

Witam serdecznie,
A ja głównie poleciłabym Pani psychoterapię, żeby pracować nad poczuciem własnej wartości. Widać, że są powody(schematy) że Pani jest nadal w tym związku, mimo faktu że mąż Panią bardzo źle traktuje. Terapia może pomóc w ustalaniu granic, asertywności oraz zbudowaniu w Pani poczucia wartości, które pomoże odejść od partnera jeśli ten nie wykaże chęci zmiany swojego zachowania. Bywają sytuacje, że otoczenie nas inaczej traktuje, gdy najpierw my sami lepiej siebie traktujemy.

Droga Pani. Nikt nie ma prawa traktować tak drugiego człowieka. Jak już inni specjaliści to nazwali, to jest przemoc. Przemoc ma to do siebie, że z czasem się powiększa o czas leci na Pani niekorzyść. Innym, bliskim należy powiedzieć bo właśnie to może dać Pani siłę aby przerwać tą sytuację i prawdopodobnie zakończyć tą relację oraz osłabia oprawcę. Ponadto jest Pani odpowiedzialna za dwie osoby :za siebie i córkę. Jako, że jest to dziewczynka, ona identyfikuje się z Panią i słusznie Pani obawia się o jej przyszłe życie. Dlatego aby pokazać sobie i jej, że na takie zachowania nie można się godzić, powinna Pani podjąć kroki. Jeśli psychicznie nie jest Pani na ten moment w stanie tego dokonać, popieram pomysł podjęcia psychoterapii aby dojrzeć do takiej decyzji i nabrać siły. Magdalena Brabec

Dzień dobry, "szarpanie", "opluwanie", "wyzwiska" - to przemoc. Pani mąż zachowując się w ten sposób, łamie prawo. To że jest Pani jego żoną, nie sprawia, że może Panią traktować inaczej niż inne osoby. Ma Pani intuicję, że Pani córka ucierpi w wyniku przemocy w domu - ważne jest by podjęła Pani kroki mające na celu Waszą ochronę. Pomocy udzielają Centrum Praw Kobiet oraz ośrodki interwencji kryzysowej. Na stronie Centrum Praw Kobiet znajdzie Pani szczegółowe broszury informacyjne, co robić i od czego zacząć ochronę siebie i dziecka. Zgłoszenie na policję, często jest działaniem, które uświadamia sprawcy, że krzywdzi i że nie może tego robić bezkarnie. Pani mąż może skorzystać z terapii skierowanej do sprawców przemocy. Proszę podjąć działania i nie czekać aż mąż się zmieni. Przemocy domowej sprzyja utrzymywanie jej w tajemnicy przed bliskimi oraz przed policją. Trzymam za Panią kciuki, nie jest Pani bezradna w tej sytuacji.

Jasne że to przemoc tak jak piszą koledzy. Powinna była pani od pierwszego razu ostro zareagować. Jeżeli się pani uśmiecha czy mówi nie rób tego, to za słabo i mąż nie rozumie. I co teraz? są różne sytuacje, może poza tymi skrajnymi mąż się troszczy o pani i dziecko, przynosi pieniądze, robi miłe niespodzianki, tak też bywa, że mąż tyran nie zawsze jest tyranem, i taka sytuacja jest dwukolorowa - czarna i niekiedy biała, kiedy pan domu ma dobry nastrój. Jak uzdrowić sytuację? 1.otwarcie porozmawiać w czasie dobrego humoru męża, ustawić granicę co można i czego nie można na co pani nie pozwoli sobie. czasami pomaga. Niekiedy panowie sobie nie uświadamiają agresję, po prostu należy stawiać granice od pierwszego dnia kontaktu. 2.jeżeli nie pomoże, zwierzyć się siostrze lub bratu męża i poprosić o wsparcie. Niekiedy pomoże niekiedy nie. 3.Instytucje społeczne i policja patrz w poprzednie odpowiedzi,

Witam, może powinna pani zadać sobie inne pytanie dlaczego tyle lat pani to znosi i dlaczego milczy. Myślę że chce pani chronić córeczkę przed takim traktowaniem, ale nie uda się jeśli nie pójdzie pani po pomoc. Pani odwaga, że opowiedziała pani na tym portalu o swoim problemie to pierwszy krok, najważniejszy, teraz trzeba działać dalej. Przemoc słowna, psychiczna, ekonomiczna, zastraszanie, poniżanie nie będzie zanikać tylko się nasilać!!!!
To bardzo zdrowy odruch że pani chce to zmienić, dla dziecka i dla siebie.
Ewelina Włodarz - Zając

Dzień dobry. Świetnie, że miała Pani dość siły, żeby poszukać pomocy, choćby anonimowo na tym forum. Jak już zostało powiedziane jest Pani ofiarą przemocy. Bardzo trudno jest samemu wydostać się z takiej sytuacji. Dlatego powstały takie instytucje jak choćby niebieska linia. Niech Pani zacznie od telefonu do niebieskiej linii. Życzę dużo siły w walce o siebie i córeczkę. To Wasza przyszłość i warto o nią zadbać. Powodzenia.

Na podstawie przedstawionej informacji jedynie można zasugerować rozmowy z dojrzałą, zaufaną osobą / terapeutą która cierpliwie wysłucha sytuację, i pomoże Pani sama dojść do wniosków.
Pani i przepuszczalnie Pani mąż jesteście osobami młodymi, i jeszcze psychicznie i życiowo mało dojrzali, a zatem narażeni na silne reakcje emocjonalne które często nadwyższają rozum i logikę.
Ponieważ Pani żywiła nadzięją że się sam zmieni, to nie przeszłiście Państwo okres negocjacji i 'wzajemnego tresowania' - t.j. wyznaczenie sobie granic i oczekiwań wobec jednego i drugiego. To Pani musi się zmienić jeśli oczekuje Pani zmiany w zachowaniu męża.
Jeśli nie obawia się Pani fizycznej przemocy, to faktycznie, poważna rozmowa z Pani mężem n.t. wizyty u konsultanta małżeńskiego może pomóc.
Zmiany behawioralne zajmują długi czas i efekty nie są nagłę. Trzeba uzbroić się w siłę i cierpliwość jeśli jest nadzieja w ratowaniu małżeństwa, i "pochwalić" męża za to że 'próbuje' zmienić swoje zachowanie.
Niech Pani odpowie jak najwyraźniej, szczerze i realistycznie na następujące pytania zanim podejmie drastycznych kroków w próbie odmiany sytuacji:
- Dlaczego jestem z mężem? Czy jest to wyłącznie z powodu pociągu seksualnego i przyzwyczajenia, które prowadziło do ciąży, i małżeństwa?
- Czy rozmawiałam z mężem poważnie, spokojnie i bezpośrednio o tej sytuacji, czy wyłącznie emocjonalnie i pośrednio. (Mężczyzna często nie widzi stosunku między pewnymi zachowaniami i podtekstem)
- jeśli sytuacja się nie zmieni, czy jestem gotowa odejść?
- Czy jestem całkowicie bezwinna, czy też na swój sposób, wyrażam swoje niezadowolenie w sposób frustrującego dla męża.
Na koniec, dodam, że dzieci potrzebują dobrych wzorców
męskich jak i żeńskich. Więc dla dobra córki, niech Pani weźmie ten pierwszy krok już dziś.

Witam ! ma Pani rację że taki stan nie sprzyja zdrowiu psychicznemu, córeczki, pani ani męża. Też zachęcam do sięgniecie po profesjonalną pomoc i szczere zaangażowanie się w nią. Pozdrawiam.

Witam Panią. Po ilości komentarzy, odpowiedzi widać, iż temat "niesie". Każdy ze specjalistów ma swoją receptę na uzdrowienie tego związku. Ja jestem pod wrażeniem Pani wnikliwości w opisie dynamiki związku. Wykonała Pani solidną pracę analityczną i emocjonalną. Wnioski zdają się nasuwać same. A jednak tkwi Pani w tym układzie. Dlaczego? Bo komplementarne relacje typu: przemocowiec-ofiara są trwałe. Uzależniają obie strony. Obie strony "żywią" się sobą. Zatem pytanie przed udaniem się na terapię (najlepiej malzenska): co Pani czerpie z tej relacji? co ona wnosi w Pani życie? co straci Pani wraz z mężem? Ten aspekt to klucz. Pozdrawiam Leszek Suligowski

Witam. Pierwszy krok już Pani zrobilaTeraz dla dobra całej trojki ważne aby udac się po profesjonalna pomoc.Pozdrawiam Aleksandra Brychcy

Nazywając rzeczy po imieniu jest to przemoc. Zdaje sobie sprawę, że może być ciężko dopuścić do siebie taką myśl, że jest Pani osobą doznającą przemocy, tym bardziej, że mąż uchodzi w środowisku za "dobrego" człowieka.
Pisze Pani, że boi się o tym powiedzieć komuś, bo będzie "koniec", a ja się zastanawiam koniec czego? W mojej ocenie koniec już dawno nastąpił, a zaczęła się fikcja. Fikcja małżeństwa, bo ciężko mówić o partnerstwie, gdy nie ma równowagi, a jest za to - co powtórzę jeszcze raz - przemoc.
Proponowałbym udać się do MOPS- u, tudzież OIK-u. Tam uzyska Pani wszelką pomoc. Rozumiem, że może pojawić się lęk czy wstyd, ale nie jest Pani sama. Specjaliści, których pani spotka pomogą uporać się z tymi emocjami, jak i błędnymi przekonaniami.

Opisuje Pani przemoc psychiczną i fizyczną, a Pani reakcje i odczucia są typowe w takiej sytuacji, nie ma w nich nic dziwnego.
Proponuję wizytę u psychoterapeuty, z którym ustali Pani plan działania, tak aby czuła się Pani bezpiecznie.
Pozdrawiam i życzę dużo odwagi w działaniu !

Szanowna Pani,
Widoczne jest, że zmaga się Pani z dużym ciężarem oraz doświadcza Pani przemocy ze strony męża.
Aczkolwiek nie jest to sytuacja bez wyjścia.
W zaistniałych okolicznościach zalecam aby udała się Pani do najbliższego Centrum/Ośrodka Interwencji Kryzysowej, gdzie uzyska Pani bezpłatne wsparcie (psychologiczne, prawne, socjalne etc).

Życzę wszystkiego dobrego,
Anna Schulz

Szanowna Pani,cała Pani Rodzina wymaga udziału w terapii systemowej. Najpierw musi Pani rozpocząć prace od siebie. Bardzo dobrze,ze umie już Pani zauważyć problem i stara się do niego odnieść. W takich sytuacjach należy walczyć o siebie wszelkimi możliwymi sposobami i zgłaszać problem do wszelkich dostępnych dla Pani instytucji pomocowych i specjalistów. Tu nie ma miejsca na zle pojętą lojalność wobec ewidentnie przemocowych zachowań. Proszę,jak najszybciej zgłosić sprawę do Miejskiego/Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej,w Przychodni Rejonowej-nawet Lekarzowi Rodzinnemu,Poradni Zdrowia Psychicznego,na Policję,do wszelkich Stowarzyszeń/Fundacji/Centrów pomocy kobietom. Mąż wymaga długoterminowej terapii dedykowanej sprawcom przemocy domowej i Treningu Zastępowania Agresji.

Zalecałabym założenie Niebieskiej Karty i kontakt z interwentem kryzysowym np. w Mopr.

pozdrawiam,
AM