Mój partner jest alkoholikiem(jego ojciec też nim był a mama piła w ciązy), chodził na terapię indyw

Życie z uzależnionym partnerem jest bardzo trudne i Pani na pewno dobrze o tym wie. Z tego, co Pani pisze, mąż próbował uporać się z problemem, ale na razie okazało się to nieskuteczne i w dalszym ciągu pije. W tej sytuacji na pewno warto, żeby szukała Pani pomocy dla samej siebie. Spotkanie z psychoterapeutą pomogłoby Pani dotrzeć do odpowiedzi na ważne pytania: dlaczego tak boję się ewentualnego rozstania, czy w tej relacji jestem szczęśliwa, czy chcę, żeby tak wyglądało moje życie, jakie widzę dla nas perspektywy na przyszłość. Jak czytam, jest Pani przytłoczona bardzo trudnymi do zniesienia emocjami, przede wszystkim lękiem związanym z oddaleniem i zagrożeniem relacji. To naturalne, że w ten sposób reaguje Pani na kryzys życiowy, jeśli jednak poziom lęku przez długi czas utrzymuje się na tak wysokim poziomie, że nie jesteśmy w stanie przeanalizować swojej sytuacji życiowej, na pewno warto skorzystać z pomocy.

Dzień dobry,
Zrozumiałe jest to, że chce pani ratować związek, relacje z mężem. Jednak w przypadku uzależnienia partnera od np. alkoholu, jak w przypadku Pani męża, należałoby kontynuować terapie uzależnień. To Pani mąż powinien podjąć taką decyzję. Pani może go wspierać i towarzyszyć mu.
Natomiast Pani jako osoba współuzależniona, która obecnie przeżywa trudne emocje związane z rozstaniem z mężem i lękiem o niego, o wspólna przyszłość, lekiem o siebie potrzebuje także wsparcia np. terapeutycznego. Na terapii własnej będzie mogła Pani odpowiedzieć sobie na liczne pytania i wątpliwość, a przede wszystkim wzmocnić swoja osobę psychicznie a co za tym idzie także fizycznie.
Pozdrawiam

Dzień dobry, najważniejszy krok już Pani wykonała, a mianowicie skorzystała Pani z pomocy terapeuty i nazwała Pani problemy. Ważne jest aby kontynuować sesje terapeutyczne z Pani terapeutą i pracować nad przeżywanymi silnymi emocjami i szukaniem rozwiązania tej sytuacji. Osoba uzależniona bardzo często ma diagnozowaną depresję, unika bliskich, wycofuje się z relacji- jest to wynik choroby i tworzenia sobie komfortu dalszej destrukcji - picia. Racjonalne i logiczne argumenty są odrzucane bo ta osoba ma zniekształcony obraz rzeczywistości, postrzegania , myślenia. W związku z tym dialog i rozmowy są bardzo utrudnione. Wspomniała Pani o rodzicach partnera i oskarżeniu Pani o stan partnera- absolutnie proszę nie dać sobie wmówić, że jest Pani odpowiedzialna za uzależnienie, stan partnera. Bliscy bardzo często na bazie emocji próbując zrozumieć sytuację i jakoś ją sobie wyjaśnić oskarżają innych ponieważ jest to najszybszy mechanizm, ale niestety nie rozwiązujący sytuacji. Martwi mnie sposób Pani reakcji na stresującą sytuację- ciągły płacz i problemy ze snem. Bardzo ważne jest w takiej sytuacji, żeby w pierwszej kolejności zadbała Pani o swoje zdrowie fizyczne i psychiczne, żeby ten przewlekły stres nie przełożył się na rozwój innych chorób. Proszę też pamiętać, że nie pomożemy innym gdy my nie jesteśmy zadbani/ zaopiekowani. Pozdrawiam ciepło.

Wiem, jak trudno jest, gdy wiesz, że bardzo Ci zależy, a partner nie odpowiada na Twoje starania. Życie z osobą uzależnioną to ogromne obciążenie emocjonalne, a w takich sytuacjach łatwo wpaść w schemat współuzależnienia, kiedy cały swój czas i energię poświęcamy, by ratować drugą osobę, tracąc przy tym siebie.

Twój partner jasno sygnalizuje, że potrzebuje przestrzeni, a w obecnym momencie unika kontaktu, co może być jego sposobem na ucieczkę od odpowiedzialności za swoje problemy. Pamiętaj, że nie masz wpływu na to, czy on zdecyduje się pracować nad sobą. Skup się na sobie i swoim zdrowiu – zadbanie o siebie nie oznacza, że przestajesz go kochać. Warto, byś kontynuowała własne wsparcie terapeutyczne, które pomoże Ci zrozumieć, jak zbudować swoje życie niezależnie od jego decyzji. To bardzo trudne, ale kluczowe, abyś odzyskała siły i poczucie spokoju.