Mój syn (13 lat) w szkole z okna wyrzucił szklankę, która uszkodziła samochód stojący pod oknem. Ost

Myślę, że warto skonsultować zachowanie syna u psychologa. Ciężko na podstawie opisu wnioskować o przyczynie tego, co dzieje się z synem. Potrzebny będzie bardziej szczegółowy wywiad zarówno z rodzicami jak i z dzieckiem. Często tzw. "złe zachowanie" jest wynikiem bardzo silnych emocji, z którymi dziecko nie było w stanie samodzielnie sobie poradzić. Ważne jest, aby znaleźć teraz odpowiedni sposób pomocy synowi, stąd też zalecałabym spotkanie z psychologiem. Życzę powodzenia!

Witam Panią
Mam za mało danych żeby odpowiedzieć na Pani pytanie co może być powodem zachowania Pani syna. Niewątpliwie wchodzi w wiek dojrzewania. Będzie się zachowywał inaczej niż dotychczas. Bez buntu nie ma dojrzewania. Wpływ społeczny na pewno ma znaczenie.Powodów takiego zachowania może być bardzo wiele.
Myślę, ze warto umówić się na konsultację do psychologa, który pracuje z młodzieżą i na miejscu omówić wszystkie sprawy z tym związane. Wyślę, że to bardzo może pomóc.
Poza tym mam znak zapytania dlaczego Pani syn wyrzucił szklankę przez okno. Mam mnóstwo pytań co do zasad obowiązujących w Państwa domu, nic nie wiem o sytuacji rodzinnej dlatego trudno mi jednoznacznie powiedzieć w jakim mechanizmie powstaje to zachowanie. Nie podejrzewam syna o jakieś zaburzenia ale warto porozmawiać na ten temat z psychologiem.
Pozdrawiam serdecznie

Dzień dobry,
Jeśli jest Pani zaniepokojona zachowaniem syna, polecam zgłosić się do Poradni Psychologiczno- Pedagogicznej, lub innego miejsca, które zajmuje się pomocą dzieciom i młodzieży. Nie należy każdego zachowania dziecka zrzucać na wiek dojrzewania, ani na zaburzenia- może chłopiec ma jakieś trudności, o których nie mówi- trzeba się dokładniej przyjrzeć jego zachowaniu i temu, z czego owo zachowanie może wynikać. Należy na spokojnie z nim porozmawiać, dopytać, nie oceniać. Tylko wnikliwy wywiad pozwoli odpowiedzieć na pytanie co dzieje się z Pani synem. Polecam konsultację z psychologiem dziecięcym- nie zaszkodzi, a może pomóc.
Pozdrawiam

Z Pani opisu sytuacji wnoszę, że nie poznaje Pani własnego dziecka, że bardzo martwi się Pani i niepokoi, o to co się z nim dzieje. Oczywiście trudno tylko z opisu postawić diagnozę, ale wygląda na to, że syn po prostu przeżywa trudności okresu dojrzewania. Okres dojrzewania ma swoje różne etapy, każdy nastolatek w specyficzny sposób je przechodzi,a z nim również jego rodzina, a zwłaszcza rodzice. I bywa, że nawet najlepiej dotychczas radząca sobie rodzina w tym okresie potrzebuje wsparcia, a nawet pomocy specjalistów. Z pewnością Państwu również jako rodzicom bywa naprawdę ciężko, czujecie się zagubieni w tym co się dzieje, reakcje i zachowania syna Was zaskakują... A teraz proszę sobie wyobrazić, że jego również zaskakują swoje własne reakcje, że nie rozumie dlaczego tak się zachował, ma wątpliwości czy nie jest chory, bo tak zmienia się jego ciało, znienacka pojawiają się emocje,z którymi nie może sobie poradzić, a dorośli jeszcze oczekują, żeby wyjaśnił im swoje postępowanie. Dojrzewanie, to dla większości nastolatków bardzo trudny czas, ale niektórym jest tak ciężko, że istotnie potrzebują pomocy. Mam dla Pani dwie propozycje: najbardziej adekwatna na początek wydaje mi się konsultacja rodzinna, bo wszystkich Was dotyka ten proces. Po tej konsultacji wspólnie z terapeutą możecie Państwo rozważyć czy kontynuować wspólne, rodzinne spotkania czy zaproponować synowi wsparcie indywidualne. Czasem pomocne jest połączenie indywidualnego wsparcia dla dziecka, a dla rodziców konsultacje rodzicielskie, podczas których mogą omawiać trudności ze swojej perspektywy. Na koniec jeszcze chcę tylko podkreślić, że szczególnie w tym czasie ważne jest by oboje rodzice byli wsparciem dla siebie, a wtedy mogą dać je swojemu zagubionemu dziecku. Pozdrawiam i życzę dużo siły Agnieszka Schab