Mój związek trwa od ponad 5 lat. Oboje mamy niecałe 24 lata. Do tej pory mój związek wydawał mi się

Mój związek trwa od ponad 5 lat. Oboje mamy niecałe 24 lata. Do tej pory mój związek wydawał mi się bajkowy i myślałam, że mój chłopak podziela moje uczucia. Ok 2 miesiące temu doszło do rozmowy, w której chłopak wyznał, że ma wątpliwości co do naszej przyszłości,bo jestem jego pierwszą kobietą (on też moim pierwszym) i że po prostu ciekawi go jako faceta "jakby to było z innymi kobietami". Bardzo mnie to uderzyło, zwłaszcza że mam niską samoocenę, ale szybko jakoś się porozumieliśmy i wszystko wróciło do normy. Tydzień temu poruszyłam ponownie ten temat i okazało się, że chłopak nadal ma takie wątpliwości. Dodatkowo, okazało się, że jest ogolnie sfrustrowany życiem (musi zajmować się swoim domem, nie może znaleźć satysfakcjonującej pracy). Powiedział też, że boi się, że bardzo źle dla naszego związku wróży to, że on po 5 latach nadal nie chce brać ślubu. Zaznaczył, co mu przeszkadza we mnie (brak pewności siebie, zazdrość, mało własnych zainteresowań przez co oczekuję od niego częstej uwagi i spotkań). Wyraził jednocześnie chęć naprawy tego związku, ale poprosił o przynajmniej 2 tygodnie przerwy, w której nie będziemy się spotykać i możemy się kontaktować jedynie na stopie koleżeńskiej przez internet lub telefon. Chce w ten sposób nabrać dystansu do sprawy, zastanowić się czego chce. Uważa, że może w ten sposób dopiero "zrozumie, co może stracić". Faktycznie ta sytuacja mną wstrząsnęła i spowodowała silne postanowienie zmian tych rzeczy, ktore chłopakowi we mnie przeszkadzają. Sam fakt tego problemu spowodował jednak u mnie dosłownie rozpacz - byłam pewna, co do mojego chłopaka i nadal bardzo chciałabym stworzyć z nim rodzinę. Zawsze mieliśmy też w sobie bardzo duże oparcie. Aktualnie czuję, że straciłam poczucie bezpieczeństwa. Przerwa powoduje też silną tęsknotę za czułością typową dla relacji damsko-męskich. Ogólnie, ciężko sobie z tym wszystkim radzę, bo bardzo wierzyłam w naszą wspólną przyszłość (ale nigdy nie naciskałam na oświadczyny czy ślub), a on pozwalał mi w nią wierzyć. Czy taki związek ma jeszcze jakieś szanse na przyszłość? Jak postąpić w takiej sytuacji, aby to naprawić? Czy tego rodzaju przerwy od siebie (ale nie od związku, ustaliliśmy że nie będziemy się spotykać z nikim innym) mają sens i ile powinny one trwać? Jesteśmy jeszcze przed kolejną rozmową po 2 tygodniach, w której omówimy, do jakich wniosków doszliśmy w trakcie rozłąki, jednak okropnie męczy mnie ta sytuacja, więc szukam jakichś porad wszędzie...