Moja mama obwinia mnie a przede wszystkim mojego męża o swoja samotność. Dzwoni do mnie(raczej nie m

Dzień Dobry. Sytuacja, w której Pani się znajduje, jest bardzo trudna i złożona. Z jednej strony mamy tu Pani głęboko zakorzenione poczucie odpowiedzialności za mamę i troskę o jej dobrostan, a z drugiej strony, zachowania mamy wywołują u Pani ogromny stres, obciążają Panią emocjonalnie i fizycznie. Na poziomie poznawczo-behawioralnym (CBT), warto przyjrzeć się kilku aspektom, które mogą pomóc lepiej zrozumieć, co się dzieje, i znaleźć sposoby na poradzenie sobie z tymi wyzwaniami.
Kilka kluczowych obszarów do rozważenia: Wina i poczucie odpowiedzialności: To, że mama obwinia Panią i Pani męża za swoją samotność, nie oznacza, że rzeczywiście to jest Pani wina. Takie oskarżenia mogą wynikać z jej trudności emocjonalnych, np. lęku przed samotnością, depresji lub innych nierozwiązanych problemów. Warto przypomnieć sobie, że choć możemy troszczyć się o naszych bliskich, nie możemy ponosić odpowiedzialności za ich emocje i decyzje życiowe. Zachowania manipulacyjne: Groźby samobójstwa lub obwinianie Pani o jej stan emocjonalny mogą być formą manipulacji, wynikającą z desperacji lub potrzeby kontroli. Ważne, aby nie ignorować takich sygnałów, ale jednocześnie nie pozwalać, aby determinowały one Pani działania. Jeśli mama grozi samobójstwem, warto rozważyć skontaktowanie się z lekarzem lub psychologiem, który może ocenić jej stan psychiczny. Nie powinna Pani sama dźwigać odpowiedzialności za to, co mówi mama w takich chwilach. Granice w relacji: Jednym z kluczowych elementów zdrowych relacji, nawet z bliskimi, jest wyznaczanie granic. Ważne, aby jasno określić, co jest dla Pani akceptowalne, a co nie. Na przykład, można postawić granice w sytuacji, kiedy mama zaczyna obrażać Pani męża, tłumacząc jej spokojnie, że nie będzie Pani kontynuować rozmowy, jeśli tak będzie mówiła. Granice mogą dotyczyć również tego, jak często i w jakiej formie mama dzwoni do Pani. Możliwe, że potrzebne będzie ograniczenie niektórych kontaktów telefonicznych, które powodują u Pani ogromny stres, na rzecz regularnych, bardziej kontrolowanych wizyt. Wsparcie dla mamy: Może się okazać, że mama potrzebuje wsparcia psychologicznego lub terapeutycznego, ale sama może nie być gotowa na przyznanie się do tego. Warto spróbować delikatnie zasugerować jej pomoc specjalisty, nie stawiając tego jednak jako wymogu, a bardziej jako możliwość poprawy jej samopoczucia. Możliwe, że to, co odczuwa mama, to objawy depresji lub innych trudności psychicznych związanych z samotnością, starzeniem się lub innymi problemami. Zamiast próbować samodzielnie rozwiązać te problemy, warto poszukać wsparcia dla niej z zewnątrz, np. poprzez konsultację z lekarzem, który mógłby skierować ją do odpowiednich specjalistów. Zadbaj o siebie: Pamiętaj, że troska o mamę nie powinna oznaczać zaniedbania siebie. Już teraz wspomina Pani o problemach zdrowotnych, które wymagają leczenia, a nadmierne obciążenie emocjonalne może je tylko pogłębiać. Ważne jest, aby znaleźć przestrzeń na własne potrzeby, odpoczynek i regenerację, nawet jeśli wymaga to zmniejszenia liczby wizyt czy telefonów do mamy. Wsparcie dla Pani: Warto również zastanowić się nad rozmową z terapeutą, który pomoże Pani przepracować emocje związane z relacją z mamą i nauczy strategii radzenia sobie z trudnymi sytuacjami. Terapia może również pomóc Pani w nauce stawiania granic i radzenia sobie z poczuciem winy, które pojawia się w relacjach z bliskimi. Propozycje działań: Spróbuj porozmawiać z mamą o jej potrzebach i emocjach, ale jednocześnie zaznacz swoje granice. Ustal, jak często możecie się kontaktować, aby nie odbijało się to na Twoim zdrowiu. W momentach, gdy mama zaczyna grozić samobójstwem, zachowaj spokój i powiedz jej, że troszczysz się o nią, ale jeśli powtarza takie rzeczy, warto, żeby zgłosiła się do lekarza, bo to bardzo poważna sprawa. Zadbaj o wsparcie dla siebie – terapia, grupy wsparcia lub rozmowa z bliskimi osobami mogą pomóc w odciążeniu emocjonalnym. Rozważ poruszenie kwestii profesjonalnej pomocy dla mamy – być może konsultacja z lekarzem rodzinnym mogłaby być pierwszym krokiem. Mam nadzieję, że te wskazówki będą dla Pani pomocne. Proszę pamiętać, że dbanie o siebie nie oznacza zaniedbania mamy – wręcz przeciwnie, im lepiej Pani będzie się czuła, tym większe wsparcie będzie Pani mogła jej oferować.

Dzień dobry. Bardzo mi przykro z powodu Pani sytuacji. Sytuacje, w których rodzice przerzucają na nas odpowiedzialność za swoje uczucia, są naprawdę trudne. W końcu miłość dzieci do rodziców jest bezwarunkowa. Najprostszym rozwiązaniem jest oczywiście porozmawiać z mamą. Zapytać ją czego potrzebuje, jak sobie wyobraża waszą relację, jakie ma oczekiwania, opowiedzieć o tym, jak Pani przeżywa tę sytuację, Jeżeli rozmowa nie jest możliwa, albo jest nieskuteczna to pozostaje Pani zadbać o siebie i swoje samopoczucie, a także postawić granice. Nie oznacza to oczywiście zerwania kontaktu z mamą, ale zadbanie o to, żeby Pani też miała wpływ na to, jak ta relacja wygląda. Na pewno nie jest to łatwe, ale psychoterapia może pomóc lepiej zrozumieć dynamikę relacji z rodzicami, nazwać i wyrazić emocje oraz wyznaczyć granice. Pomaga też nazwać potrzeby, które mamy wobec rodziców i je wyrazić do nich.

Niestety, nie ma Pani wpływu na to, jak mama przeżywa sytuację. Czasami zmieniając siebie, uruchamiamy proces zmian u naszych bliskich. Pani mama może się tak zachowywać, ponieważ te reakcje przynoszą jej jakieś korzyści (choć nie jest ich świadoma). Jeśli zacznie Pani reagować inaczej, istnieje szansa, że również Pani mama zacznie się zmieniać. Pozdrawiam serdecznie.

Z tego, co Pani opisuje, wydaje się, że Pani mama zmaga się z silnym poczuciem samotności, co może prowadzić do wybuchów frustracji i obwiniania Pani oraz Pani męża za jej trudności emocjonalne. Z perspektywy psychologicznej ważne jest, by zauważyć, że choć Pani mama ma prawo do wyrażania swoich emocji, to nie jest odpowiedzialność Pani ani Pani męża, by zaspokoić wszystkie jej potrzeby emocjonalne. Może to prowadzić do niezdrowego uzależnienia emocjonalnego, w którym Pani mama oczekuje, że będzie mogła wyładować swoje emocje na Pani, co nie jest ani zdrowe, ani sprawiedliwe wobec Pani. W takich przypadkach warto próbować ustalać granice emocjonalne, które będą chronić Panią przed nadmiernym obciążeniem. Może się okazać, że Pani mama potrzebuje wsparcia, które będzie wykraczać poza to, co Pani jest w stanie jej dać. Warto zastanowić się, czy nie warto zaproponować jej terapii lub poszukać pomocy psychologicznej, która pomogłaby jej poradzić sobie z samotnością i trudnymi emocjami w sposób bardziej konstruktywny. Trudności, których Pani doświadcza, mogą być wynikiem braku wyraźnych granic między Panią a mamą. Z jednej strony Pani mama może liczyć na Panią, szczególnie w sytuacji, gdy mieszka sama, a Pani może czuć się zobowiązana do opieki nad nią, zwłaszcza w obliczu jej emocjonalnych potrzeb. Z drugiej strony jednak, jeśli nie ma przestrzeni na zadbanie o siebie, może dojść do wypalenia emocjonalnego i problemów zdrowotnych, które również mają wpływ na Pani życie. W takim przypadku warto zastanowić się nad tym, jak rozdzielić obowiązki opieki nad mamą z dbaniem o własne zdrowie i potrzeby. Mogłoby być pomocne wprowadzenie struktury w sposób, w jaki Pani mama może liczyć na pomoc, ale jednocześnie Pani nie będzie całkowicie podporządkowana jej emocjonalnym potrzebom. Można rozważyć ustalenie pewnych granic w częstotliwości wizyt, rozmów telefonicznych czy pomocy przy codziennych obowiązkach. Czasami może okazać się, że rozmowy o jej emocjach, np. o samotności, muszą odbywać się w sposób bardziej zorganizowany i uzgodniony, aby nie były Panią obciążeniem na co dzień.

Ważne jest również, by nie zapominać o własnym zdrowiu i emocjach. Jeśli Pani mama nie jest gotowa do poszukiwania pomocy z zewnątrz, warto, by Pani sama skorzystała z terapii, by poradzić sobie z tymi trudnymi emocjami i nauczyć się stawiać zdrowe granice. Praca nad tym, jak radzić sobie z poczuciem odpowiedzialności, winy i złością, może pomóc Pani znaleźć sposób, by lepiej zarządzać sytuacją. Psycholog mógłby pomóc Pani w opracowaniu strategii, które pozwolą uniknąć wypalenia i skutecznie zrównoważyć opiekę nad mamą z dbałością o własne życie.