Może zacznę od tego, że aktualnie mam 17 lat. Chciałabym przedstawić swoje problemy, z którymi boryk
3
odpowiedzi
Może zacznę od tego, że aktualnie mam 17 lat. Chciałabym przedstawić swoje problemy, z którymi borykam się od dłuższego czasu, a na prawdę zaczęło mnie już to męczyć. Nie potrafię wyjść z tego sama.
Może zacznę od tego, że tak na prawdę od zawsze mam niskie poczucie własnej wartości. Czegokolwiek nie zrobie nigdy nie jestem usatysfakcjonowana wynikiem/rezultatem i na prawdę ostro się krytykuję. Doprowadza mnie to często do napadów agresji, którą próbuje stłumić w wyniku czego zaczynam płakać. Ostatnimi czasy zauważyłam również, że na każdy stopień stresu reaguje płaczem. Tak na prawdę większość emocji które odczuwam w danym momencie doprowadzają mnie do płaczu. Również często zmienia mi się nastrój, aczkolwiek przez większość czasu nie czuję żadnych emocji, czuję się po prostu 'pusta'.
Jakoś na przełomie drugiej/trzeciej klasy gimnazjalnej całkowicie straciłam poczucie sensu życia. Doprowadziło to do tego, że często opuszczałam zajęcia zostając w domu i nie miałam siły dosłownie na nic. Zmuszałam się do chodzenia do szkoły, nie ukrywając, do tej pory tak jest. Jakoś na początku trzeciej klasy gimnazjalnej zaczęłam stosować (chociaż nie wiem czy 'stosować' jest odpowiednim słowem) autoagresje. Zaczęłam mieć myśli samobójcze. To dzieje się do tej pory. Nie potrafię sobie poradzić również z tym, że każde wyjście na ulice, do sklepu, do szkoły (każde wyjście do ludzi) napawa mnie swego rodzaju lękiem. Wtedy czuję się, jakbym miała nogi 'jak z waty', nie potrafię się normalnie wypowiedzieć czy złapać oddechu, ręce mi się trzęsą. Nie jest tak zawsze, aczkolwiek w większości przypadków. Boję się nawet pisać z innymi przez Internet. Kosztuje mnie to wiele energii i nerwów.
Mam wrażenie, że opisane przeze mnie objawy to za dużo jak na jedną osobę przez co wydaje mi się, że brzmi to absurdalne.
Co powinnam zrobić, kiedy mimo wyrażenia chęci przyjęcia pomocy spotkałam się z ignorancją ze strony rodziców? Czy będąc osobą niepełnoletnią mogę samodzielnie zasięgnąć pomocy specjalisty?
Może zacznę od tego, że tak na prawdę od zawsze mam niskie poczucie własnej wartości. Czegokolwiek nie zrobie nigdy nie jestem usatysfakcjonowana wynikiem/rezultatem i na prawdę ostro się krytykuję. Doprowadza mnie to często do napadów agresji, którą próbuje stłumić w wyniku czego zaczynam płakać. Ostatnimi czasy zauważyłam również, że na każdy stopień stresu reaguje płaczem. Tak na prawdę większość emocji które odczuwam w danym momencie doprowadzają mnie do płaczu. Również często zmienia mi się nastrój, aczkolwiek przez większość czasu nie czuję żadnych emocji, czuję się po prostu 'pusta'.
Jakoś na przełomie drugiej/trzeciej klasy gimnazjalnej całkowicie straciłam poczucie sensu życia. Doprowadziło to do tego, że często opuszczałam zajęcia zostając w domu i nie miałam siły dosłownie na nic. Zmuszałam się do chodzenia do szkoły, nie ukrywając, do tej pory tak jest. Jakoś na początku trzeciej klasy gimnazjalnej zaczęłam stosować (chociaż nie wiem czy 'stosować' jest odpowiednim słowem) autoagresje. Zaczęłam mieć myśli samobójcze. To dzieje się do tej pory. Nie potrafię sobie poradzić również z tym, że każde wyjście na ulice, do sklepu, do szkoły (każde wyjście do ludzi) napawa mnie swego rodzaju lękiem. Wtedy czuję się, jakbym miała nogi 'jak z waty', nie potrafię się normalnie wypowiedzieć czy złapać oddechu, ręce mi się trzęsą. Nie jest tak zawsze, aczkolwiek w większości przypadków. Boję się nawet pisać z innymi przez Internet. Kosztuje mnie to wiele energii i nerwów.
Mam wrażenie, że opisane przeze mnie objawy to za dużo jak na jedną osobę przez co wydaje mi się, że brzmi to absurdalne.
Co powinnam zrobić, kiedy mimo wyrażenia chęci przyjęcia pomocy spotkałam się z ignorancją ze strony rodziców? Czy będąc osobą niepełnoletnią mogę samodzielnie zasięgnąć pomocy specjalisty?
Szanowna Pani,
trudności o których Pani pisze warto poruszyć ze specjalistą niezależnie od wieku. Może Pani korzystać z pomocy, nawet jeśli rodzice jej nie popierają. Są również miejsca gdzie pomoc jest nakierowana szczególnie na osoby niepełnoletnie.
Telefony zaufania, gdzie można się poradzić w takim problemie np. Fundacja Ponton, ITAKA – antydepresyjny telefon zaufania (czynny w poniedziałki od 17.00 do 20.00). Telefon zaufania dla dzieci i młodzieży (linia bezpłatna)
Pozdrawiam serdecznie
Adriana Bernady
trudności o których Pani pisze warto poruszyć ze specjalistą niezależnie od wieku. Może Pani korzystać z pomocy, nawet jeśli rodzice jej nie popierają. Są również miejsca gdzie pomoc jest nakierowana szczególnie na osoby niepełnoletnie.
Telefony zaufania, gdzie można się poradzić w takim problemie np. Fundacja Ponton, ITAKA – antydepresyjny telefon zaufania (czynny w poniedziałki od 17.00 do 20.00). Telefon zaufania dla dzieci i młodzieży (linia bezpłatna)
Pozdrawiam serdecznie
Adriana Bernady
Uzyskaj odpowiedzi dzięki konsultacji online
Jeśli potrzebujesz specjalistycznej porady, umów konsultację online. Otrzymasz wszystkie odpowiedzi bez wychodzenia z domu.
Pokaż specjalistów Jak to działa?
Witam. Myślę, że doraźnie warto skorzystać z wymienionych powyżej kontaktów, może też warto jeszcze raz porozmawiać z rodzicami, ponieważ problem na prawdę brzmi poważnie. Jeśli jednak nie wyrażą zgody zachęcam do rozpoczęcia psychoterapii tuż po osiągnięciu pełnoletniości. Angelika Urban, pozdrawiam
Dodam, że warto poszukać w swoim otoczeniu osób, które będą w stanie Panią konstruktywnie wesprzeć w poszukiwaniu pomocy i mediacji z rodzicami. Podejrzewam, że Pani nieobecności w szkole zwróciły uwagę wychowawcy, pedagoga lub psychologa szkolnego? Co z innymi dorosłymi członkami rodziny, z których zdaniem liczą się rodzice? Może to są osoby, którym jest Pani w stanie zaufać?
Wciąż szukasz odpowiedzi? Zadaj nowe pytanie
Wszystkie treści, w szczególności pytania i odpowiedzi, dotyczące tematyki medycznej mają charakter informacyjny i w żadnym wypadku nie mogą zastąpić diagnozy medycznej.