Na wstępie zaznaczę, że mam 24 lata. Od zawsze miałam problem z pokazywaniem uczuć, tylko raz w życi

Na wstępie zaznaczę, że mam 24 lata. Od zawsze miałam problem z pokazywaniem uczuć, tylko raz w życiu powiedziałam słowo 'kocham' - mojej mamie, w przypływie wielkich emocji. Mam problem ze związkami - nie potrafię o nich mówić, wstydzę się mówić rodzinie, oraz znajomym (ale w mniejszym stopniu) o tym, że mam chłopaka, że ktoś mi się podoba, rozmawiać o nim. Za to o kolegach i znajomych, z którymi na pewno nie chcę wchodzić w głębsze relację mogę gadać godzinami. W związku też buduję pewne bariery, nie pokazuję za bardzo, że mi zależy, tak jakby też czasami podświadomie chcę partnera do siebie zniechęcić, pokazać mu, że nie jest u mnie na pierwszym miejscu.
Nie wiem skąd się bierze to moje zachowanie, ten wewnętrzny opór, wstyd, że jestem w związku. W domu mama często mnie przytulała, dużo ze mną rozmawiała - nie było problemów z bliskością.
Teraz jestem w związku z drugim chłopakiem, zależy mi na nim, jest dla mnie dobry, dobrze się dogadujemy, jest pociąg fizyczny, mamy podobne zainteresowania. Jednak cały czas się stresuję i w podświadomości mam myśli, czy na pewno dobrze zrobiłam wchodząc w ten związek. Chłopak odbiega trochę od mojego "ideału", przeszkadza mi trochę jego figura - chyba tak naprawdę boję się, że nie będzie akceptowany przez moich znajomych, myślę, że się go wstydzę.
Mam zawahania przy obecnym związku, a o chłopaku myślałam od ponad pół roku jak zaczęliśmy być razem. I nie mam żadnego realnego powodu, dlaczego bym chciała zakończyć nasz związek. Po prostu mam w sobie jakieś lęki, których zarodka nie potrafię dokładnie zlokalizować i nie wiem jak siebie rozgryźć. Bo problem raczej nie tkwi w chłopaku, tylko w moim lęku przed bliskością? Miłością?
Dodam, że od gimnazjum mam problemy z samooceną i samoakceptacją, myślę, że to też może mieć wpływ na moją niepewność w związku oraz strach - wstyd - o mówieniu innym o tym, że z kimś jestem.