Nie chce się rozwodzić, ale jestem niespełna 18 letnia dziewczyną, moje problemy z akceptacją zaczęł

Nie chce się rozwodzić, ale jestem niespełna 18 letnia dziewczyną, moje problemy z akceptacją zaczęły się w gimnazjum. Rozpoczynając liceum rozpoczęła się moja "przygoda". Na początku to były krótkie stany, gdy po prostu mie miałam na nic siły, te stany były i znikały, nie chciałam przesadzać, więc nic z tym nie robiłam. W marcu 2017 głodziłam się przez około miesiąc, lecz to nie było ze względu, ze czułam się gruba, po prostu w myślach uważałam ze nie zasługuje na jedzenie i przez półtora tygodnia schudłam 6kg. Zaczynajac druga klase coś we mnje zaczelo pękać, na początku to zbyt dużo obowiązków, które nagle się nasiliły (tłumaczyłam to tym, ze trzeba przez to przebrnąć, bo jednak druga klasa zawsze jest trudna), ale to się nasila z każdym dniem. Szkoła ma wysoki poziom, a ja wysokie ambicje. Przed sprawdzianami potrafię dostać ataku płaczu i paniki, gdy mi go oddają moje serce ma ochote wyskoczyć mi z płuc. Mimo, ze zaliczam sprawdziany i uczę się całkiem dobrze i tak naprawdę ja sama nie wiem czemu tak jest, bo jako jedyna w moim otoczeniu tak reaguje. Tak było i nasilało się. Jestem osobą szczupłą i nie zwracałam uwagi na wagę, ale zaczęłam dostrzegać, ze od pewnego czasu praktycznie nic nie jem, jest to spowodowane tym, ze albo się uczę, albo nie czuje głodu, albo tak jak teraz, nie mam siły się podnieść i nic zrobic. Zwazylam się po prawie roku i wazę mniej niż, gdy byłam dzieckiem i to mi dało na uwagę, ze dzieje się ze mną coś strasznego. Obecnie nie mam siły na nic, cały czas spie, jestem przemęczona, mdleje, łamią mi się paznokcie i wypadają włosy. Moje samopoczucie jest minusowe, nie mam na nic siły i nic nie potrafi mnie uszczęśliwić, potrafię zamknąć się w pokoju i leżeć cały dzień w łóżku bez ruchu, płacze o najmniejszą głupotę i po prostu nie mam siły żyć. Wcześniej miewałam ataki, gdy siedziałam zapłakana z żyletką w toalecie. Tak naprawdę nie wiem co mam zrobić, idę zrobić badania krwi, ale nie wiem czy zaczac od pójścia do psychologa, czy od razu do psychiatry? Jeszcze dodając, w moich myślach cały czas pojawiają się myśli o śmierci, czy nawet planowanie tego, jak miałabym to zrobić, nie panuje nad tym, a nie mam wsparcia od rodziny, które może dałoby mi siłę.