Nie jestem obecnie w najgorszym psychicznie położeniu, bo bywało dużo ciężej, ale w związku z książk

Nie jestem obecnie w najgorszym psychicznie położeniu, bo bywało dużo ciężej, ale w związku z książką, którą czytam zaczęłam się zastanawiać nad pewnymi kwestiami.
Mianowicie od jakiegoś roku, może trochę dłużej, na zmianę występują u mnie totalnie skrajne nastroje, które utrzymują się przez jakiś okres czasu, tylko po to, żeby potem praktycznie ustąpić. Przykładowo przez powiedzmy trzy miesiące wszystko jest w porządku, czuję się zadowolona z życia, ciągnie mnie do ludzi i zabawy, nie mam problemu z wykonywaniem zadań, a po tym czasie w zasadzie z dnia na dzień coś mi się nie uda, usłyszę coś, czego wolałabym nie słyszeć, zestresuje się jakąś zmianą w życiu czy egzaminem i magicznie cały mój dobry nastrój znika. W najgorszych momentach ignorowałam w zasadzie większość swoich potrzeb fizjologicznych, panikowałam przed każdym spotkaniem z drugim człowiekiem, widziałam tylko czarne scenariusze, popadłam w zupełną prokrastynacje, bo i tak nie potrafiłam się na niczym skoncentrować (albo wręcz przeciwnie, hiperfokusowalam się na pracy, byleby odgonić ciemne myśli) i samookaleczałam się w chwili, gdy czułam największą frustrację i złość, a te towarzyszyły mi w tamtym okresie nonstop.
Jako, że działo się to na początku tego roku, obiecałam sobie, że zaraz po sesji, jak tylko będę miała więcej czasu, pójdę z tym do psychologa, bo czułam, że sobie nie radzę. Tylko, że niedługo po sesji stopniowo te negatywne myśli zaczęły się oddalać i w zasadzie pod koniec marca nie czułam już potrzeby szukania pomocy. Co prawda, do tej pory, mimo że wciąż mam się nieźle, czuję wiecznie jakąś pustkę, jakby mi cały czas czegoś brakowało, ale nie jest to myśl, która spędzałaby mi sen z oczu, więc na ten moment się tym nie przejmuję. Teraz jedyne nad czym się zastanawiam, to to, kiedy i czy w ogóle znowu wszystko wywróci się do góry nogami, bo nigdy nie jestem w stanie przewidzieć tego momentu.
A wracając do tej książki i powodu, dla którego zdecydowałam się udostępnić to pytanie; książka jest poradnikiem dla DDA, a kupiłam ją z czystej ciekawości, jako że sama mam doświadczenia z alkoholową rodziną. Zaczęłam się zastanawiać, bo podczas lektury doszłam do wniosku, że nie czuję się aż tak pokrzywdzona, jak osoby, które się w tej książce wypowiadały. Owszem, moja rodzina na pewno w jakiś niezdrowy sposób na mnie wpłynęła, ale czy na tym etapie się tym przejmuję? Otaczam się cudownymi ludźmi, małymi krokami uczę się im ufać i budować zdrowe relacje, mimo że czasem bywa cholernie trudno. Zdaje sobie sprawę z tego, że są rzeczy, czy niezdrowe mechanizmy, które wyniosłam z domu, nad którymi muszę popracować i przydatne umiejętności, których nauczyłam się niechcący, musząc się przystosować do nienormalnej sytuacji w rodzinie. Myślę, że jestem wystarczająco tego świadoma i to kwestia czasu, kiedy ostatecznie sobie z tym poradzę. No ale do rzeczy. Moje pytanie brzmi: Czy moje ciągłe i długotrwałe zmiany nastroju są normalne? Jeśli nie, czy w jakiś sposób mogą być powiązane z moim dzieciństwem, mimo że nie jestem tego świadoma? A jeśli nie są, to czy możliwym jest, że udało mi się samodzielnie przepracować część doświadczeń z młodych lat? Czy potrzebuję pomocy, mimo że w tym momencie nie mam na co narzekać?
Z góry przepraszam za ten długi wywód i dziękuję, jeśli ktoś wytrwał do końca.