Nie wiem czy to jest pytanie, czy raczej wyżalenie się, ale mam 23 lata i mam na imię Kamil, tylko z

Nie wiem czy to jest pytanie, czy raczej wyżalenie się, ale mam 23 lata i mam na imię Kamil, tylko ze strony rodziców z ich pomocą mogłem znaleźć jakąś pracę wtedy jeszcze jakoś się przełamywałem, jednak mam już tyle lat, że nie może być tak cały czas, że muszę jakoś z tym walczyć i wybrać ofertę wysłać CV, zadzwonić, umówić się na spotkanie, jednak przede mną jest ta bariera, której nie potrafię zwalczyć, jestem nieśmiały i choć pisanie nie jest trudne, to rozmowa przez telefon spotkanie już tak. Najgorzej pierwszy raz, bo później jest coraz lepiej. Jednak nie potrafię się przemóc i znów mam ten sam problem siedzę w domu i nie mogę sobie z tym poradzić. Powiecie pewnie, że potrzebna jest diagnoza medyczna, czy spotkania czy leki, czy chociaż rozmowa przez telefon, ale ja z własnej woli nie pójdę tam do was jak gdyby nigdy nic i umawiać się na wizytę i liczyć na to, że może coś to pomoże. Nie wiem co robić. Mogę tylko czekać i liczyć , że z czasem się przełamię i zrobię coś z tym. Nikt inny nie może mi pomóc, ani rodzice, ani Wy, ani psycholog do którego i tak nigdy sam się nie udam. Wiec jestem między młotem, a kowadłem, jeśli nic się nie zmieni, w końcu się zestarzeje i będzie jeszcze gorzej. Może wtedy zostanie ostatnie dramatyczne wyjście z tej sytuacji.
Niestety tylko ja mogę sobie pomóc. Jeśli uważacie, że to nie jest pytanie, a coś innego. To zrozumiem jak to wykasujecie.
Co jeszcze mogę dodać do tej bezsensowej sytuacji. Chyba nie ma co nawet. Nawet jeśli przypiszecie mi leki, które można wziąć bez recepty czy to na stres, czy depresję, cokolwiek by to było. Myślę, że to tylko stłumi ból, który nigdy nie ugaśnie i w końcu mnie pochłonie całego. Jedyne co możecie zrobić to trzymać za mnie kciuki, żebym z tego wyszedł.