Nie wiem czy to normalne zachowania.

Witam. Rok temu szkoła tańca, do której uczęszczałam rozpadła się, a to sprawiło, że strasznie obniżył sie mój nastrój, często płakałam, wszystko mnie przygnębiało, wcześniej byłam bardzo optymistyczną osobą. W tym okresie miałam także chłopaka, strasznie zależało mu na seksie. Ja byłam w nim bardzo zakochana, więc zgadzalam sie, ale to mnie dobijało, czułam się jakbym była za przeproszeniem "szmatą", to również mnie dobijało i nie było nocy, której bym nie przepłakała. Rozmawiałam z nim o tym, jednak on tego nie rozumiał.Zaczęły się u mnie problemy z koncentracją, nie potrafiłam się uczyć, cały czas byłam zdołowana, miałam podkrązoe oczy, duzo jadłam, nie mogłam spać w nocy, miałam cmienia głowy i kolatania serca. Moja mama stweirdzila, ze to były probolemy z tarczycą, wię poszłam na akupunkture i ona mi pomogla, przy okazji przeszlam na diete bezglutenową. Przestalam miec cmienia glowy i kolatania serca, ale nastroj byl dalej obnizony. Z czasem zaczęłam się brzydzić siebie i jego i zakonczylam ten związek. Po tym miałam wyrzuty sumienia, bo on się załamał, mówił, ze on by drugi raz nie popelnił tego błędu, ale ja nie potrafiłam już na niegho patrzeć jak na swojego chłopaka. Wracając do diety. Schudałm na niej 7 kg i zaczelam sie czuc lepiej, wiecej wychodziolam z innymi, zapisałam sie na cwiczenia, ktore dawały mi radosc. Niestety to wszystko zaburzyły mi kamienie w woreczku zolciowym, miałam atak i trafilam do szpitala na dwa tygodnie. Nie moglam tam jesc przez tydzien wiec chudlam w tydzien 6 kg i bardzo mi sie ta waga zaczeła podobac, wrocilam do domu i jadłam mało, wrocilam na cwiczenia, ale w szpitalu nakarmili mnie glutenem i samym cukrem (galaretki i kisiele) i strasznie mi się tego z czasem chciało... więc jadlam to, ale nie chciałam dopuścić do tego, żeby zgrubnąć, wiec to wymiotowałam. Pojechalam na wakacje z koleznakami, tam nie moglam wymiotować, wiec bardzo przytylam. Wrocilam z wakacji i moj byly chlopak zaczal grozic, ze sie zabije, ze on nie daje rady. Stralam sie rozmawiac z jego mama, siostra ale one nie byly tym zaintwersowane. To rowniez podsycalo moj apetyt, mialam wyrzuty sumienia, ze czlowiek moze przeze mnie sie zabić. Przez to przytyłam 10 kg i zamknelam sie w sobie, nie chciałam wychodzić, było mi źle samej ze sobą, nie mogłam sobie darować, że zrobiłam z siebie takie coś, wstydziłam się wychodzic z domu, czułam jakby kazy na mnie patrzył i szydził ze mnie, ze jestem gruba. Teraz staram sie schudnąć. Mam jednak problem z ciągłymi zmianami nastroju. Czasmai czuje, że jest super, chce mi sie wszystko robić, spotykać się , uczyć, cwiczyć, ale wystrczy jedna mała drobnostka i ona mnie tak dobija, ze chcialabym skonczyc, ze sobą, ze moje zycie nie ma sensu, ze jestem grubą swinią i nic nie osiągnę, mam wtedy ochote płakać, krzyczec. Nie wiem czy to coś poważnego, ale jest to uciązliwe. Moi rodzice widzą, że nie jestem taka jak wczesniej, ja tez to widze, ale mnie już to dobija. Nie wiem czy mozna coś z tym zrobić, czy po prostu taka już będę?