Od kiedy miałam sama pokój (7-8 lat) pamiętam, że każdego dnia jak zasypiałam to wyobrażałam sobie ż

Od kiedy miałam sama pokój (7-8 lat) pamiętam, że każdego dnia jak zasypiałam to wyobrażałam sobie że jak się obudzę to zastane sama, że wszyscy moi bliscy umrą. Przez to reagowałam płaczem każdej nocy biegłam do mamy i pytałam czy będziemy żyć wiecznie odpowiadała mi tak przez co się uspokoiłam. Później zaczęłam sobie radzić sobie z tym inaczej. Gdy wracały myśli do śmierci ciężko było mi złapać powietrze, serce mi szybko biło, odruchowo wstawałam chodziłam po pokoju i krzyczałam Nie Nie Nie (gdy się mnie pytali dlaczego krzyczałam odpowiadałam, że się przestraszyłam lub oglądałam horror) chodziłam po całym pokoju, później siadałam i płakałam, gdy było mi lepiej musiałam odciągnąć uwagę więc coś oglądałam przez co chodziłam później spać. Miałam etapy, że było lepiej, a raz gorzej były przerwy ale zawsze wracało.Najgorzej było gdy bywałam w kościele i widok obrazów mógł wywołać u mnie płacz. Gdy poszłam do gimnazjum było lepiej, ale znowu to wróciło ale inaczej wbijałam paznokcie w tapetę (przez co miałam zdrapaną tapetę) i ciężko było mi oddychać. Gdy poszłam do liceum było lepiej ale ostatnio wróciło ale teraz jeszcze jest płacz.