Po co się starać skoro i tak umrzemy ?

Witam. Mam 20 lat. Pięć miesięcy temu zmarła moja siostra, młodsza siostra. Miała 17 lat. Byłyśmy bardzo zżyte. Wspólny pokój, znajomi, wspólne wyjścia itd. Brakuje mi jej. Nie umiem sobie z tym poradzić. Prawie co noc płacze. Na cmentarz chodzę bardzo rzadko. Wole myśleć, że ona gdzieś wyjechała niż że jej nie ma i nigdy nie będzie. Zbliżają się święta, a ja już nigdy jej nie przytulę. Teraz chyba przestane obchodzić wigilię. Zawsze mówiłyśmy że umrzemy jako stare babcie. Najgorsze jest to że juz nic mnie nie cieszy. Nie lubię wracać do domu i do tego pokoju. Najchętniej to bym gdzieś uciekła, ale nie chce zostawiać rodziców. Ale przyznam się, że po jej śmierci byłam zła na Boga, że nie zabrał mnie albo rodziców. Najgorsze jest to, że w głowie mi siedzi cały czas widok jej leżącej w szpitalnym łóżku z tymi wszystkimi rurkami i przewodami. Umarła na moich oczach. Jej serduszko przestało bić. Nie zapomnę widoku jej blednących ust. Płakałam i krzyczałam żeby mnie nie zostawiała. Pamiętam to, że w dzień wypadku z nią prawie nie rozmawiałam. Żałuję, że tak rzadko jej mówiłam że ją kocham. Wiem, że nie jestem jedyną osobą, która straciła kogoś bliskiego, ale tyle co my razem przeszłyśmy. Nasze dzieciństwo nie było kolorowe. Zawsze miałyśmy tylko siebie. A teraz zostałam sama. Bez niej nie ma połowy mnie. Teraz już nic nie ma sensu. Płacze gdy to pisze. Krzyczeć mi się chce! Nie wiem co jeszcze napisać. Mam tak dużo emocji w sobie. Ja już wiem, że nigdy nie będzie dobrze. Wszystko jest beznadziejne. Po co się starać przecież i tak umrzemy. Wegetować do śmierci.. to dobrze słowa.