Podejrzenie depresji
5
odpowiedzi
Witam,
od dłuższego czasu mam pewien problem. Obawiam się, że może to być depresja. Szukam pomocy ale nie wiem gdzie się udać aby otrzymać odpowiednią pomoc.
Ponad dwa lata temu urodziłam synka. Ciążę przeszłam fatalnie. Wszystkie skutki uboczne, tzn. wymioty, nudności, kłopoty ze snem, problem z wagą (przytyłam prawie 30kg przy mojej wadze 48kg przed ciążą), hemoroidy itd., itd.,, nie opuściły mnie ani na jeden dzień. Byłam wykończona, miałam różne nawet najgorsze myśli. Później poród, który był długi i okropnie bolesny. Od pierwszego dnia życia synka mieliśmy problemy, najpierw choroba, później koszmarne kilkugodzinowe kolki, zaparcia, tęsknota za tatą, która objawiała się furią u dziecka. Ze wszystkim byłam sama. Tak jest do dziś. Gdy coś się dzieje zawsze jestem sama. Ciągle słyszę płacz dziecka. W domu są nerwy, stres, złość.
Kiedyś byłam pedantką, wszędzie było mnie pełno, robiłam mnóstwo rzeczy. Teraz nie mam ochoty na nic, ciągle siedzę i płacze, nie radzę sobie z emocjami. Jestem ciągle zdenerwowana. Mam kłopoty ze snem, nie mogę wieczorem zasnąć po czym rano bym spała do oporu. Jestem zmęczona, znużona, nie mam energii na nic. W domu jest dziecko, które mimo różnych problemów jest kochane, radosne a ja nie potrafię się tym cieszyć. Jestem smutna, przygnębiona. Mam również problem z wagą. Strasznie mi się waha. Nie mogę jej ustatkować pomimo różnych diet i ćwiczeń.
Nie mogę sama ze sobą wytrzymać. Proszę o jakąś informację co to może być i gdzie powinnam się udać jeśli to jest potrzebne. Może można jakoś poradzić sobie z tym samodzielnie.
od dłuższego czasu mam pewien problem. Obawiam się, że może to być depresja. Szukam pomocy ale nie wiem gdzie się udać aby otrzymać odpowiednią pomoc.
Ponad dwa lata temu urodziłam synka. Ciążę przeszłam fatalnie. Wszystkie skutki uboczne, tzn. wymioty, nudności, kłopoty ze snem, problem z wagą (przytyłam prawie 30kg przy mojej wadze 48kg przed ciążą), hemoroidy itd., itd.,, nie opuściły mnie ani na jeden dzień. Byłam wykończona, miałam różne nawet najgorsze myśli. Później poród, który był długi i okropnie bolesny. Od pierwszego dnia życia synka mieliśmy problemy, najpierw choroba, później koszmarne kilkugodzinowe kolki, zaparcia, tęsknota za tatą, która objawiała się furią u dziecka. Ze wszystkim byłam sama. Tak jest do dziś. Gdy coś się dzieje zawsze jestem sama. Ciągle słyszę płacz dziecka. W domu są nerwy, stres, złość.
Kiedyś byłam pedantką, wszędzie było mnie pełno, robiłam mnóstwo rzeczy. Teraz nie mam ochoty na nic, ciągle siedzę i płacze, nie radzę sobie z emocjami. Jestem ciągle zdenerwowana. Mam kłopoty ze snem, nie mogę wieczorem zasnąć po czym rano bym spała do oporu. Jestem zmęczona, znużona, nie mam energii na nic. W domu jest dziecko, które mimo różnych problemów jest kochane, radosne a ja nie potrafię się tym cieszyć. Jestem smutna, przygnębiona. Mam również problem z wagą. Strasznie mi się waha. Nie mogę jej ustatkować pomimo różnych diet i ćwiczeń.
Nie mogę sama ze sobą wytrzymać. Proszę o jakąś informację co to może być i gdzie powinnam się udać jeśli to jest potrzebne. Może można jakoś poradzić sobie z tym samodzielnie.
Dzień dobry,
bardzo dziękuję za podzielenie się ze mną Pani historią. Na podstawie tego, co Pani napisała bardzo zachęcałabym Panią do kontaktu z psychologiem / psychoterapeutą, gdyż istnieje duże prawdopodobieństwo, że cierpi Pani na depresję poporodową. Wbrew pozorom jest to dosyć często występująca trudność okołoporodowa. Gdy tylko człowiek jest świadomy problemu (tak, jak Pani) i podejmie działanie zmierzające do pracy nad tym (tak, jak Pani) to terapia jest bardzo skuteczna. Ważne, żeby nie bagatelizować problemu i nie zwlekać. Chodzi o Pani jakość życia i zdrowie, ale również zdrowe relacje Pani i dziecka. Proszę napisać, czy potrzebuje Pani ode mnie jeszcze czegoś. Serdecznie pozdrawiam i mocno trzymam kciuki. Emilia Dąbrowska
bardzo dziękuję za podzielenie się ze mną Pani historią. Na podstawie tego, co Pani napisała bardzo zachęcałabym Panią do kontaktu z psychologiem / psychoterapeutą, gdyż istnieje duże prawdopodobieństwo, że cierpi Pani na depresję poporodową. Wbrew pozorom jest to dosyć często występująca trudność okołoporodowa. Gdy tylko człowiek jest świadomy problemu (tak, jak Pani) i podejmie działanie zmierzające do pracy nad tym (tak, jak Pani) to terapia jest bardzo skuteczna. Ważne, żeby nie bagatelizować problemu i nie zwlekać. Chodzi o Pani jakość życia i zdrowie, ale również zdrowe relacje Pani i dziecka. Proszę napisać, czy potrzebuje Pani ode mnie jeszcze czegoś. Serdecznie pozdrawiam i mocno trzymam kciuki. Emilia Dąbrowska
Uzyskaj odpowiedzi dzięki konsultacji online
Jeśli potrzebujesz specjalistycznej porady, umów konsultację online. Otrzymasz wszystkie odpowiedzi bez wychodzenia z domu.
Pokaż specjalistów Jak to działa?
Witam,
rozumiem Pani podejrzenie. Bywa, że kobiety przeżywają depresję związaną z trudnym okresem ciąży, porodu, połogu oraz tym wszystkim, co wiąże się z opieką nad niemowlakiem.
Aby dowiedzieć się co Pani jest oraz od razu sięgnąć po konieczną specjalistyczną pomoc proszę zgłosić się do psychologa psychoterapeuty. Jeśli będzie taka potrzeba osoba ta pokieruje Panią również dalej.
Równolegle zachęcam aby zadbała Pani o wsparcie dla siebie ze strony bliskich.
Powodzenia!
rozumiem Pani podejrzenie. Bywa, że kobiety przeżywają depresję związaną z trudnym okresem ciąży, porodu, połogu oraz tym wszystkim, co wiąże się z opieką nad niemowlakiem.
Aby dowiedzieć się co Pani jest oraz od razu sięgnąć po konieczną specjalistyczną pomoc proszę zgłosić się do psychologa psychoterapeuty. Jeśli będzie taka potrzeba osoba ta pokieruje Panią również dalej.
Równolegle zachęcam aby zadbała Pani o wsparcie dla siebie ze strony bliskich.
Powodzenia!
Dzień dobry, może Pani przerwać sytuację bycia samej ze swoimi problemami - proszę skorzystać z pomocy psychoterapeuty w swoim mieście. Na początek warto umówić się na konsultację indywidualną - potem psycholog powinien doradzić jaka forma wsparcia będzie dla Pani efektywna. Pozdrawiam Panią serdecznie. Katarzyna Zalewska
Witam Panią
Z uwagą przeczytałam Pani list i tak sobie myślę, ze to zbyt długo trwa. Myślę, że warto byłoby udać się do psychologa psychoterapeuty lub i rozważyć wizytę u lekarza psychiatry, który postawi diagnozę. Mnie to co Pani opisała niepokoi i nie ma na co czekać bo obawiam się, że "samo nie przejdzie".
Pozdrawiam ciepło i trzymam kciuki
.
Z uwagą przeczytałam Pani list i tak sobie myślę, ze to zbyt długo trwa. Myślę, że warto byłoby udać się do psychologa psychoterapeuty lub i rozważyć wizytę u lekarza psychiatry, który postawi diagnozę. Mnie to co Pani opisała niepokoi i nie ma na co czekać bo obawiam się, że "samo nie przejdzie".
Pozdrawiam ciepło i trzymam kciuki
.
Szanowna Pani.
być możne można się uporać ze stanem, który Pani opisuje samodzielnie. Być może można również zacisnąć zęby w nadziei, że sam kiedyś minie. Rodzi się jednak we mnie pytanie, po co sobie to robić?
Z Pani słów bije cierpienie. Smutek, przygnębienie,znużenie, poczucie przytłoczenia obowiązkami i emocjami. Pisze Pani, że nie jest Pani w stanie cieszyć się, przeżywać pozytywnych, przyjemnych emocji. Pisze Pani, że jest Pani zmęczona i osamotniona i że trwa to od dwóch lat.
Moim zdaniem potrzebuje Pani pomocy. Wsparcia podczas wychodzenia na "mentalną prostą". Sposobów jak radzić sobie z emocjami ze złością, ze smutkiem. Jak w bezpieczny i skuteczny sposób komunikować potrzeby a także zmęczenie. Jak znów polubić siebie, ćwicząc sympatię do siebie i innych. Jak..... (proszę dopowiedzieć sobie to, czego Pani brakuje).
Moim zdaniem potrzeba Pani psychoterapii, na początku być może wspartej farmakoterapią. Sugeruję kontakt z psychoterapeutą.
Pozdrawiam serdecznie.
być możne można się uporać ze stanem, który Pani opisuje samodzielnie. Być może można również zacisnąć zęby w nadziei, że sam kiedyś minie. Rodzi się jednak we mnie pytanie, po co sobie to robić?
Z Pani słów bije cierpienie. Smutek, przygnębienie,znużenie, poczucie przytłoczenia obowiązkami i emocjami. Pisze Pani, że nie jest Pani w stanie cieszyć się, przeżywać pozytywnych, przyjemnych emocji. Pisze Pani, że jest Pani zmęczona i osamotniona i że trwa to od dwóch lat.
Moim zdaniem potrzebuje Pani pomocy. Wsparcia podczas wychodzenia na "mentalną prostą". Sposobów jak radzić sobie z emocjami ze złością, ze smutkiem. Jak w bezpieczny i skuteczny sposób komunikować potrzeby a także zmęczenie. Jak znów polubić siebie, ćwicząc sympatię do siebie i innych. Jak..... (proszę dopowiedzieć sobie to, czego Pani brakuje).
Moim zdaniem potrzeba Pani psychoterapii, na początku być może wspartej farmakoterapią. Sugeruję kontakt z psychoterapeutą.
Pozdrawiam serdecznie.
Eksperci
Podobne pytania
- witam, mam 24 lata i od około 2018 zaczęła się u mnie depresja, nerwica lękowa a niedawno okazało się że również i ADHD. nie przeszedłem terapii wszak dostałem leki na ADHD(welbox). od kilku dni mam okropny problem, do sedna - okropnie boję się śmierci, a raczej tego co jest po niej, przeraża mnie pustka,…
- Miesiąc temu rozstałam się z partnerem. Byliśmy ze sobą 3,5 roku. Czuję, że moje samopoczucie się tylko pogarsza. Czy mam do tego prawo? Czy to kwalifikuje się już do specjalisty? Czasem czuję, że braknie mi sił, by wstać rano do pracy, później na chwilę o tym zapominam, ale kiedy zostaję sama aż kręci…
- Chciałabym skorzystać z psychoterapii, ale nie jestem pewna jaki nurt byłby dla mnie najbardziej odpowiedni. Miałam trudne dzieciństwo, co rzutuje na moje aktualne, dorosłe już życie. Mam 27 lat, dobrą pracę, przyjaciół. Nie mogę się pogodzić z tym, co spotykało i nadal spotka moją rodzinę. Toksyczny…
- Od 4 lat zmagam się z depresją i nerwicą lękowa. Żadna terapia mi nie pomaga . Pochowalam mame 3 miesiące temu i do zaszlam w ciążę kilka dni przed śmiercią mamy. Jest mi naprawdę bardzo Ciężko z tym już walczyć. Powoli się poddaje.. Staram się zmieniać myślenie ale jednak te gorsze myśli biorą górę..…
- Witam, biorę aciprex (10mg dziennie) 6 miesięcy, od 4 miesięcy jestem bez kontroli lekarza prowadzącego ze względu na zmianę miejsca zamieszkania i brak możliwości wizyt dlatego chciałabym przerwać leczenie w bezpieczny sposób. Czy przerwanie leczenia wymaga wizyty u lekarza prowadzącego czy może to…
- Mam 12 oraz panicznie się boję śmierci ciągle w głowie mówię sobie rzeczy które mnie na chwilę uspokajają robię też rzeczy które kocham i które napewno powinny mi pomóc przestać o tym myśleć ale to nie pomaga nie mogę przez to cieszyć się z życia oraz normalnie żyć jak temu zapobiec?
- witam, mam problem z myślami nocnymi za dużo rozmyślam o przyszłości, rozmyślam jak poradzę sobie bez bliskiego mimo że on żyje i ma się świetnie, często przy tym dopada mnie mocny płacz, męczy mnie to już od dawna przychodzi wraca przychodzi i tak w kółko… jak sobie z tym poradzić?
- Jak zostać zdiagnozowanym, prawdopodobnie na depresję? Chodzę do psychologa około roku, jedyne co dostąłam to praktycznie na początku wizyt papierek, gdzie napisane było "silne podejrzenie depresji", jednak nie była to konkretna diagnoza. Gdzie musiałabym się zapisać żeby dostać konkretną odpowiedź?
- Dzisiaj w drodze samochodem czułam jakby coś się miało stac. gdy dotarłam do domu nie mogłam oddychać, i cała się trzęsłam. Z jakiegoś powodu czułam że jutro umrę. Nie wiem z czego to wynikło ale strasznie się boję i martwię. Cały czas tak czuję i boję się że się nie obudzę. O co chodzi?
- Dzień dobry, męczą mnie ostatnio myśli o śmierci( nie o samob****) tylko co by było jakbym umarła... mam ok 25lat, zdjagnozowano u mhie depresje w wieku ok 14lat (szkoła podstawowa/gimnazjum)... Był to dla mnie bardzo cieżki okres, gdzie rówieśnicy dokuczali z powodu pasji, a rodzice zbagatelizowali…
Masz pytania?
Nasi lekarze i specjaliści odpowiedzieli na 330 pytań dotyczących usługi: depresja
Wszystkie treści, w szczególności pytania i odpowiedzi, dotyczące tematyki medycznej mają charakter informacyjny i w żadnym wypadku nie mogą zastąpić diagnozy medycznej.