Problem z dorosłą córką

Szanowna Pani,

Jest dla mnie całkowicie zrozumiałe, że jako rodzic martwi się Pani o córkę i chciałaby zachować na nią pewien wpływ, nawet jeśli jest już dorosła.
Prawdę mówiąc jeśli Pani córka nie dostrzega problemu i uważa, że w jej towarzystwie "wszyscy tak robią" (może mieć rację) nie widzę raczej powodu, aby proponować jej wizytę u psychologa.
Być może jej zachowanie spełnia już kryteria tzw. "picia ryzykownego", ale może to ocenić tylko specjalista terapii uzależnień. Taka wizyta odbyć się może tylko, gdy koszty picia, czy brania narkotyków są na tyle dotkliwe dla samej zainteresowanej, że sama dostrzeże potrzebę terapii.
Pani córka ma 21 lat i być może etap intensywnego imprezowania minie, gdy będzie przymuszona do bardziej regularnego trybu życia, np. pracą, studiami, czy własnymi dziećmi.
Tymczasem dalsze "monologii" zapewne nie mają sensu. Może Pani jednak ustąpić pewne zasady pasujące w Pani własnym domu, który córka traktuje zapewne jak darmowy hotel. Jeśli nie życzy Pani sobie powrotów w nocy, bo zakłóca to ciszę, ma Pani prawo do egzekwowania takiej zasady nawet od dorosłej córki, podobnie jak robiłaby to właścicielka stancji. Jeśli córka wraca następnego dnia i nikomu tym nie przeszkadza- moim zdaniem należy to uszanować i zaufać jej, że wie co robi i dba przy tym o swoje bezpieczeństwo. Można odbyć rozmowę na temat tego co tak właściwie Panią martwi: jej bezpieczeństwo fizyczne, możliwość uzależnienia od narkotyków? Może jeśli córka zrozumie Pani prawdziwe motywy, i odbędzie się do nie w formie apelowania o tzw."dobre prowadzenie" czy też moralizowania, tylko wyrażenia szczerej troski to córka będzie skłonna opowiedzieć nieco więcej o tym jak spędza czas z rówieśnikami a przez to mniej będzie się Pani martwić.
Najlepiej znaleźć odpowiadającą Pani i córce równowagę między zasadami panującymi w domu i obowiązkami dorosłego już przecież domownika (może to być gotowanie, sprzątanie, dokładanie się do czynszu) a szacunkiem dla odrębności jej życia. Trzeba pogodzić się z tym, że Pani wpływ wychowawczy na córkę dobiegł końca. Teraz może Pani tylko starać się traktować ja z troską, szacunkiem i zaufaniem.
Polecam książkę Jaspera Juula pt.Nastolatek. Dotyczy m.in problemów, które aktualnie Pani przeżywa. Znajdzie tam Pani wiele zdroworozsadkowych, wyważonych przemyśleń.

Pozdrawiam serdecznie i życzę aby Pani relacje z córką były bardziej harmonijne.

Dzień dobry.
W związku z tym, że córka jest już pełnoletnia (decyduje o sobie w kwestii leczenia, prawnie, nie będąc osobą ubezwłasnowolnioną) zwrócenie się do psychologa musiałoby być raczej jej wewnętrzną potrzebą. Może Pani oczywiście zasugerować córce, co mogłaby zrobić (np. udać się do psychologa z powodu doświadczania życiowego kryzysu), jednak decyzja należy do niej. Trudno mi wyobrazić sobie sytuację, w której każe się dorosłe dziecko. Obawiam się, że to może rodzić ogromną frustrację z obu stron, co finalnie nie przybliża do oczekiwanych rezultatów, czyli poprawy zachowania, a tak naprawdę samopoczucia córki.
Córka na pewno jest w bardzo niekomfortowej dla siebie sytuacji, potrzebuje empatii, ciepła - z różnych powodów zakończyła się ważna dla niej relacja z mężczyzną. To często - niezależnie od wieku - odbierane jest jako ogromna porażka, to uderzenie w poczucie własnej wartości.
Rozumiem Pani obawy, szczególnie, że - jak Pani pisze - córka często wraca do domu pod wpływem alkoholu oraz, że wcześniej nie zachowywała się w podobny sposób. Tego typu działania prawdopodobnie przynoszą jej ulgę w cierpieniu, podtrzymują w pewnym sensie kontakty społeczne, tak bardzo potrzebne. To jednak nie zmienia faktu, że obawia się Pani o swoją córkę, dalsze jej poczynania. Jako matka czuje się Pani odpowiedzialna, czy współodpowiedzialna za jej życie. Proponuję Pani spotkanie, by szerzej omówić sytuację Pani oraz córki. Konsultacja ta miałaby na celu rozpoczęcie pracy nad tym, by znaleźć rozwiązanie służące lepszej komunikacji z córką, co mogłoby być szczególnie istotne, jeżeli Panie razem mieszkacie i jeżeli do tej pory była Pani dla córki oparciem, osobą, do której się córka zwracała w trudnych sytuacjach.
Pozdrawiam serdecznie, Karolina Piórkowska.

Witam Panią. Pisze Pani w poczuciu bezradności co do zachowania swojej córki, które zmieniło się z tego, do którego była Pani przyzwyczajona, czyli jak rozumiem "grzecznego i poukładanego" na takie, które Panią martwi i przeraża. Pierwsze co mi się nasunęło, to wiek Pani córkiw tym wszystkim- 21 lat to już dorosła z punktu widzenia prawa osoba. Jednak czytając Pani wiadomość (gdyby nie podała Pani na początku wieku córki) możnaby przypuszczać, że chodzi o nastolatkę. Takie też metody (jak dla dziecka) próbuje Pani stosować (kary, "wykłady"). Drugie pytanie które mi się nasuwa to - co Panią martwi w zachowaniu córki? Czy martwi się Pani o jej zdrowie? Czy chodzi o to, że stała się "niegrzeczna", mniej do skontrolowania? Czy to jeszcze cos innego? To ważne pytania. Ważny wydaje mi się też zwrot którego Pani użyła: "zachowuje się jakby urwała się ze smyczy". Czy to implikuje , ze wcześniej na tej "smyczy" była?.. Aby ukształtować własną osobowość, dziecko musi odnaleźć własną drogę, a to czesto oznacza- zakwestionować wartości/ zachowania/ zasady wyznawane przez rodziców, zbuntować siuę przeciwko nim. Zazwyczaj ten proces ma miejsce w okresie nastoletnim, i w zależności od wcześniejszej relacji rodzic- dziecko- przebiega mniej lub bardziej burzliwie. Może być jednak tak, że jeśli córka wcześniej spełniała rodziców oczekiwania co do "trzymania fasonu" i nie sprawiania kłopotów- zerwanie z chłopakiem było katalizatorem do szukania "nowej siebie", własnej ekspresji. Zrozumiałe jest to, że Pani się martwi- nei chce Pani aby córka nisczyła sobie zdrowie. Myślę, że to czemu należałoby się tutaj jednak przyjrzeć jest relacja między córką a Panią/ rodzicami. Jaka ona była, jaka jest? W jaki sposób Państwo wychowywaliście córkę, na co pozwalaliście, jak traktowaliście jej emocje i myśli. uważam, że dobtze będzie przyjrzeć się temu rzeczywiście w gabinecie psychoterapeutycznym, gdzie terapeuta może pomóc wam zrozumieć waszą relację i wzajemne pretensje oraz przenieść ją na nowy, bardziej funkcjonalny poziom. Pozdrawiam serdecznie i życzę powodzenia

Dzień dobry, czasami w takich sytuacjach faktycznie dobrze stworzyć okazję do porozmawiania z kimś zupełnie obcym. Mogłoby to dać możliwość zobaczenia dlaczego taki sposób działania wydaje się córce najlepszy, najbardziej pomocny. Ważne jednak by córka choć trochę chciała spotkać się z psychologiem - gdy jest choć niewielka motywacja ze strony pacjenta, spotkanie takie jest dużo bardziej efektywne. Pomocne bywa zapytanie, czy jest coś co chciałaby, aby uległo zmianie - niekoniecznie tylko w kontekście aktualnego sposobu radzenia sobie z rozstaniem.
Ale warto też pamiętać, że przeżywanie rozstania z partnerem często przypomina przeżywanie żałoby (to taka sama utrata jak w przypadku śmierci). Więc bywa tak, szczególnie w okresie młodej dorosłości, że pojawiają się takie formy odreagowywania. Rozumiem natomiast, że niepokoi Panią długi okres takiego funkcjonowania córki. Jeśli do tej pory sytuacja nie uległa zmianie, zachęcałabym do kontaktu ze specjalistą. Tak duże zmiana zachowania bliskich zawsze warto by zostały "zobaczone" przez specjalistę, gdyż mogą świadczyć o bardzo wielu rzeczach.

Pozdrawiam serdecznie

Witam serdecznie, istotne jest rozpoznanie, co jest powodem zmiany zachowania córki, na głębszym poziomie. Zdecydowanie - jakiś powód jest - ważne by go znaleźć jak najszybciej. Być może przyczyną jest rozstanie, a może jakiś inny powód.
Serdecznie pozdrawiam i życzę poprawy sytuacji

Dzień dobry,
Słyszę, że jest Pani zaniepokojona zachoawniem córki. Jednocześnie, jest ona pełnoletnia, dlatego potrzebna jest jej chęć i zgoda na wizytę u psychologa. To co może Pani zrobić to skorzystać z pomocy psychologa samodzielnie i porozmawiać na wizycie o swoich wątpliwościach i niepokojach.

Z uwagi na to, że córka jest dorosłą osobą i może sama o sobie stanowi a odzew z jej strony jest taki jaki Pani opisuje w swoim pytaniu to dalsze interwencje z Pani strony mogą być nieskuteczne. Czytając Pani pytanie zastanawiam się co to znaczy ,,trzymała fason. czy wcześniej córka przejawiała tego typu trudności. Myślę ,że konsultacja psychologiczna czy podjęcie terapii byłoby wskazane, ale motywacja do tego ma wypływać od córki.

W przypadku młodych osób podobne sytuacje nie są rzadkością a powoduje je chęć odreagowania i zapomnienia o tym co boli. Jeśli jednak sytuacja trwa już kilka miesięcy to warto zaproponować wizytę u psychoterapeuty, jako wyraz troski o córkę a także zrozumienia jej trudnej sytuacji. Natomiast to ona sama musi tego chcieć. Było by także dobrze aby to córka sama wybrała sobie psychoterapeutę i sama się umówiła na wizytę. Zbytnia ingerencja rodziców może ją zniechęcić.

Konsultacja u psychologa czy terapeuty wydaje się dobrym pomysłem. Nie znam Waszej relacji, ale często tak jest, że łatwiej rozmawiać o trudnych rzeczach z kimś obcym. Taka diametralna zmiana zachowania rzadko kiedy następuje bez powodu, a właśnie zbadanie przyczyn może być drogą do poprawy sytuacji. Trudno oczekiwać, żeby kary podziałały, gdy mówimy o osobie dorosłej. Wydaje mi się również, że będąc naturalnie zaangażowaną emocjonalnie w to, co robi córka, może Pani nie zauważać pewnych problemów, co dodatkowo może utrudniać komunikację z nią (np. fakt zerwania z chłopakiem świadczyłby o tym, że jednak było coś w tym związku "nie tak", czego być może córka nie ugłaśniała). Być może najlepszą pomocą, jaką może jej Pani zaoferować, jest właśnie znalezienie odpowiedniego terapeuty, przy czym proszę pamiętać, że córka, jako osoba pełnoletnia, powinna sama zgłosić się i zapisać na konsultację. Pozdrawiam.

Witam, myślę że dobrze byłoby porozmawiać z córką uświadamiając jej, że martwicie się Państwo o nią. Córka jest w wieku, w którym faktycznie ludzie mogą chcieć się bawić jednak niepokojące jest to, że często wraca pijana. Na osobę w tym wieku czasem trudno jest wpłynąć, rówieśnicy i korzystanie z dorosłości stają się najważniejszymi sprawami w życiu. Dla Państwa ma prawo być to trudne do zaakceptowania. Myślę, że warto wziąć pod uwagę jak często odbywają się te imprezy, z których córka wraca pijana, od jakiego czasu to trwa, jak zachowywała się przed związkiem z chłopakiem, o którym Pani pisze, czy zaniedbuje przy tym swoje obowiązki. Może córka odreagowuje w ten sposób rozstanie i rozmowy oraz wsparcie z Państwa strony przyniosą w końcu efekt. Jeśli jednak ten stan rzeczy trwa długo i nie czujecie swojego wpływu na nią, warto skonsultować się z psychoterapeutą. Możecie Państwo najpierw umówić się sami aby porozmawiać o problemie, terapeuta może pomóc lepiej zrozumieć sytuację, ustalicie z nim działania jakie możecie podjąć w obecnej sytuacji, sposób rozmawiania z córką. Jeśli to nie wystarczy, może uda się przekonać córkę aby ona poszła na wizytę. Może zmaga się z jakimś problemem, o którym trudno jest jej porozmawiać z Państwem a z bezstronną osobą będzie potrafiła. Ludzie w wieku córki nie mówią o wszystkim rodzicom i mają do tego prawo, jednocześnie mogą mieć problemy, z którymi próbują sobie samodzielnie radzić, np. uciekając w imprezy. To trudna sztuka być rodzicem młodego, dorosłego dziecka, potrzeba dużo dyplomacji ale też umiejętności stawiania granic i jasnego formułowania oczekiwań.
Życzę powodzenie i pozdrawiam serdecznie, Emilia Szymanowicz

Witam, spotkanie z psychologiem to dobre rozwiązanie. W związku jednak z tym, że córka jest pełnoletnia, musi wyrazić zgodę na taką konsultację.

Dzień dobry.
Pomoc jakiej potrzebuje pani córka zależy od przyczyn z jakich niepokojące panią zachowania wynikają. Dla zobrazowania podam dwie hipotezy. Przykład pierwszy: córka uważa, że taka forma zabawy jest tą, która jej najbardziej odpowiada i zawsze tak było, tylko związek ją ograniczał, a teraz może wybawić się z nawiązką. W takim kontekście wpływanie na daną osobę będzie miało raczej charakter wychowawczy, może odbywać się np., za pośrednictwem kar i nagród. Są dwa rodzaje karania i dwa nagradzania. Karą może być dodanie czegoś co będzie nieprzyjemne (np. ograniczenie swobód) lub odjęcie czegoś co jest przyjemne dla danej osoby (np. dóbr materialnych). Nagradzanie polega na odejmowaniu tego co nieprzyjemne (np. znoszenie ustalonych ograniczeń) lub dodawaniu tego co przyjemne (np. dodatkowe dobra – więcej swobód, zasobów, wyjazd, itp). Najskuteczniejsze jest stosowanie wymiennie i bez rutyny (losowo) systemu kar i nagród. Zarówno kara jak i nagroda powinna być dostosowana do potrzeb i sytuacji danej osoby.
Inna hipoteza: zachowanie córki wynika z przeżywania straty po zakończonym związku – w takiej sytuacji zachowanie może być wynikiem chęci „poradzenia sobie”, zapomnienia, odreagowania swoich emocji w taki (z pani opisu wynika że raczej destruktywny) sposób. Praca mogłaby polegać na umożliwieniu świadomego zmierzenia się z zaistniałą sytuacją, z emocjami których nie chce przeżywać i ich konsekwencjami, oraz na wypracowaniu bardziej konstruktywnych mechanizmów radzeniem sobie z emocjami, konsekwencjami oraz żałobą po stracie.
Hipotez można postawić o wiele więcej, przytoczyłem te dwie możliwości aby zobrazować to jak różne rzeczy mogą stać za tym samym zachowaniem. Kluczem jest dana osoba, która potrzebuje najpierw zobaczyć, że coś jest nie tak, a dalej chcieć coś z tym zrobić.

Pozdrawiam
Marek Wójs

Witam,
Z pewnością wizyta u psychologa, psychoterapeuty może Państwu bardzo pomóc. Doradzam konsultację u psychoterapeuty systemowego - rodzinnego. Specjalista zajmujący się tą dziedziną psychoterapii jest bardzo dobrze przeszkolony w pracy z rodzinami.

Z opisu wnioskuję, że jest Państwu ciężko towarzyszyć córce w jej okresie wczesnej dorosłości. Dorosła córka eksperymentuje z nadużywaniem alkoholu, zaniedbuje i łamie umowy i zasady wyznaczane przez rodziców. To was bardzo martwi.
Nie mam tutaj pełnych danych takich jak: edukacja i zatrudnienie córki, funkcjonowanie rodziny itd, ale rozumiem, że córka nadal zamieszkuje z Państwem w Państwa domu/mieszkaniu. Rodzą się więc pytania skąd bierze środki finansowe na swoje rozrywki, jakie konsekwencje wyznaczacie za łamanie panujących w Waszym domu zasad, czy się ich konsekwentnie trzymacie, jaki jest podział odpowiedzialności w Waszej rodzinie - czy córka wywiązuje się powierzanych jej odpowiedzialności itd...

Okres wczesnej dorosłości to czas bardzo trudny dla młodego człowieka. Wymagająca sytuacja ekonomiczna i niełatwy rynek pracy nakładają na młode osoby wiele wymagań. Brak skrystalizowanej tożsamości zawodowej, potrzeba samostanowienia o sobie, a jednocześnie ciągle jeszcze doświadczana zależność od rodziny powodują u młodych osób wiele konfliktów wewnętrznych i napięć. Oprócz aspektów społecznych, "Imprezowanie" i alkohol często pełnią funkcję rozładowywania napięcia psychicznego.

Rodzice dzieci w wieku Państwa córki stawiani są przed faktem postępującego procesu permanentnej utraty kontroli nad życiem i decyzjami "dziecka". Dzieci powoli opuszczają gniazdo rodzinne i biorą pełną odpowiedzialność za swoje życie. Dla Was nadchodzi czas "wypisywania" się w pewnym sensie na stałe z roli Matki i Ojca wpływających na potomka, co niejednokrotnie jest niełatwym emocjonalnie okresem dla rodziny. Kontrola była bowiem dotąd wywiązywaniem się z odpowiedzialności Rodzica. Im dziecko bardziej dorosłe tym więcej potrzebuje jedynie towarzyszenia mu w Jego własnych decyzjach. Na kontrolę rodziców młodzi dorośli reagują niejednokrotnie awersyjnie. Potrzebują bowiem uczyć się życia na własnych doświadczeniach/błędach.
Etap "Pustego Gniazda" jest w rozwoju rodziny zawsze stresogenny i trudny. Rodzi wiele napięć zarówno po stronie samych rodziców jak i dorastających dzieci.

Zachęcam Państwa do skorzystania z pomocy psychoterapeuty systemowego. Zdecydowanie korzystnie było by podjęcie przez Was takich spotkań we dwoje - mąż i żona. Psychoterapeuta może pomóc Wam uporać się z trudami, które naturalnie pojawiają się na drodze rozwoju każdej rodziny posiadającej dzieci. Zmiana spojrzenia na niektóre sprawy może zaowocować szerszym zrozumieniem córki co z kolei przełoży się na jakość Waszych wspólnych relacji.

Dzień dobry,

mam wrażenie, że córka przesunęła w czasie okres buntu i testowania rzeczywistości ze względu na wcześniejszy, ustabilizowany związek. Ze względu na jej wiek, nie może Pani tak naprawdę do niczego jej zmusić, szczególnie do wizyty u specjalisty, bo to dorosła kobieta. Jeśli córka ma problemy z poradzeniem sobie po rozstaniu to oczywiście można jej zaproponować wizytę u psychologa.
Mogą oczywiście Państwo spróbować poprzez swoje zachowanie na nią oddziaływać i oczekiwać z jej strony mądrej reakcji, szczególnie jeśli chodzi o edukację i rozmowy na temat zagrożenia dla jej zdrowia, czy życia. Są jednak granice Państwa działań, reszta zależy tylko i wyłącznie od córki.

pozdrawiam serdecznie
Anna Jerzak/Psychonomia.pl

Szanowna Pani, to zawsze bolesne patrzeć dla rodzica, gdy ich dzieci zachowują się w sposób, który rodzic ocenia jako szkodliwy. Często obserwowane przez psychologów wpisy rodziców poszukujących możliwości "dotarcia" do swoich dzieci, by zrozumiały co robią pokazują tylko skalę bezradności wobec jakiej rodzice stoją. Rozumiem, że w podobnej sytuacji znajduje się i Pani. Psycholodzy, a szczególnie psychoterapeuci nie są jednak ludźmi mającymi wszystkie odpowiedzi. Zasadniczo córka jest pełnoletnia, więc można by rzec, że ma prawo zachowywać się tak jak chce. Podstawowym pytaniem jednak będzie: dlaczego teraz chce się zachowywać tak jak nie zachowywała się dotychczas? Być może zrozumienie córki pozwoliłoby by Pani nawiązać z nią dwustronny dialog. Bo ten zgodnie z Pani opowieścią kuleje, jest jednostronny, monolog. Córka najwyraźniej nie chce Pani słuchać. Być może dlatego, że występuje Pani z pozycji autorytetu. Być może dlatego, że ona wie to wszystko, co Pani chce jej przekazać, ale jednak i tak się decyduje na takie zachowanie. Co ją w takim razie do tego motywuje? Pustka po związku? Być może tak jak Pani mówi "chce się wyszaleć", a dotychczas w związku nie mogła tego zrobić? Myślę, że to ważne pytania do zrozumienia jej stanowiska. Co do samej Pani, to wobec osoby dorosłej (której nie zachowania nie mamy możliwości zmienić na siłę; możemy jedynie starać się wywrzeć wpływ, negocjować, przekonywać do naszego zdania) można zachowywać się sposób asertywny, tj. stawiać granice. Jeśli na przykład córka jest od Pani zależna finansowo, to może Pani uznać, że dopóki chce korzystać ze wspólnego, domowego budżetu, to Pani oczekuje, że będzie się stosowała do jakichś ustalonych (najlepiej wspólnie) zasad, a jeśli nie, to poniesie konsekwencje. Minusem takie rozwiązania jest to, że najprawdopodobniej spowoduje złość, agresję, pogorszenie relacji, a być może tylko lepsze "krycie się" córki. Można wskazywać na negatywne skutki czyjegoś zachowania, ale suma sumarum człowiek nie zmienia zachowania, dopóki sam przed sobą nie uzna, że takie jest złe. A od osób bliskich wymaga to często dużych pokładów cierpliwości.
Zachęcam do dalszych rozmów z córką i próby zrozumienia jej punktu widzenia.

Witam, proszę skorzystać z pomocy psychologicznej. Aby zastanowić się nad sytuacją potrzebna jest dłuższa rozmowa. Pozdrawiam serdecznie

Witam Panią.
Z uwagą przeczytałam to co Pani napisała i rozumiem Pani zaniepokojenie zaistniała sytuacją. Z tego co Pani napisała Pani córka jest w kryzysie po zakończeniu związku. Takie sytuacje przypominają przezywanie żałoby. Różne osoby w rożny sposób radzą sobie w takiej sytuacji. Prawdopodobnie Pani córka w ten opisany sposób radzi sobie. Myślę, że przeżywa bardzo trudne chwile. Może warto byłoby porozmawiać z córką o tym co czuje i zaoferować pomoc i wsparcie. Myślę , że to będzie bardziej korzystne niż krytyka z powodu jej zachowania. Rozumiem Pani troskę ale tak jak Pani napisała Jest ona dorosła. Wiem dzieci dla nas zawsze będą dziećmi bez względu na wiek ale warto dać córce prawo wyboru. Jeśli maiłabym odpowiedzieć na Pani pytanie czy zwrócić się do psychologa. Jeśli córka uznałaby, że taka pomoc byłaby dla niej korzystna to jak najbardziej warto skorzystać z pomocy specjalisty. Warto byłoby rozważyć również spotkanie konsultacyjne dla Pani. Na spotkaniu można byłoby omówić sytuację Pani oraz córki. Konsultacja ta miałaby na celu wspólne poszukanie rozwiązań służących lepszej komunikacji z córką, Warto pamiętać, że córka nie jest już małym dzieckiem i jakoś trudno mi sobie wyobrazić ukaranie dorosłej osoby.
Pozdrawiam serdecznie

Konsultacja z psychologiem to dobry pomysł, polecam udać się wspólnie by skupić się na relacjach jakie panują między członkami rodziny. Zbudowanie dobrej relacji z córką w tym momencie może być trudnym zadaniem, więc należy robić to w sposób delikatny. Polecam spędzić z córką trochę czasu, spróbować poznać jej punkt widzenia i okazać jej wsparcie.

Szanowna Pani, jak Pani sama zauważa, córka jest dorosła. Ma 21 lat, więc nie będą wobec niej skuteczne metody, jakie stosuje się wobec dzieci. Sama Pani widzi, że pogadanki i kary nie dają efektu. Może jej Pani pomóc nie wypominając i nie oczekując posłuszeństwa. Córka jako osoba dorosła ma prawo zachowywać się jak chce, nawet jeśli to zachowanie w Pani ocenie jej szkodzi. To co może być bardziej skuteczne to próba zbliżenia się do córki, zrozumienia co przeżywa. Psycholog może Pani pomóc poradzić sobie z lękiem o córkę, tak by ten lęk nie blokował Pani i nie kierował Pani zachowaniem. Powodzenia!

Witam,
Niestety czasami życie stawia nas przed sytuacjami, kiedy chęci i próby działania nie dają zamierzonych efektów. Szczególnie trudne są dla nas momenty, kiedy czujemy się bezsilni w relacji z bliską nam osobą. Sytuacja, którą Pani opisała jest niewątpliwie bardzo trudna. Niestety bez rozmowy z córką trudno udzielić trafnej i przydatnej odpowiedzi, dlatego zachęcam Panią do rozmów z córką na temat jej konsultacji w gabinecie psychologa. Bardzo często rozmowa z obcą osobą, nie związaną emocjonalnie, ułatwia otwarcie się i opowiedzenie o problemie. Dlatego jeszcze raz zachęcam do rozmów z córką na temat konsultacji psychologicznej. Pozdrawiam, I.Palka

Witam Panią. Wyobrażam sobie jak bardzo jest Pani zaniepokojona zachowaniami córki
i być może zagubiona w związku z tym, że podejmowane próby wpłynięcia na nią nie odnoszą skutku. Rozumiem, że obawia się Pani o jej stan. Pisze Pani także
o trudnościach w kontakcie z nią. Jest to temat, który jak najbardziej warto poruszyć
w rozmowie z psychologiem. Aczkolwiek biorąc pod uwagę opisaną postawę córki, może się okazać, że nie zdecyduje się ona na wizytę u takiego specjalisty. Uważam jednak,
że spotkanie z psychologiem może okazać się pomocne dla Pani w tym, aby lepiej zrozumieć powody aktualnego postępowania córki i spróbować odnaleźć drogę do porozumienia z nią. Istotny też wydaję się temat dotyczący używania alkoholu przez córkę i tego jaki ten fakt ma wpływ na relację miedzy nią, a Panią. Dlatego warto udać się do psychologa specjalizującego się w leczeniu uzależnień. Taką osobę znajdzie Pani
w ośrodku lub poradni leczenia uzależnień. Osoby pracujące tam pomagają wszystkim członkom rodzin, w których już pojawił się lub jest ryzyko pojawienia się problemu związanego z alkoholem.
Pozdrawiam serdecznie

Witam. Sądzę że należy rozpocząć od wizyty u psychologa. pozdrawiam. Zapraszam. B. Struzikowska,