Problemy rodzinne, utrata chęci życia.

warto iść na terapię rodzinną

Witam,
Wydaje się Pani być udręczona tą sytuacją. Mąż i Pani matka pozostają w konflikcie. Odnoszę wrażenie, że Pani matka nie akceptuje do końca Pani małżonka. Wynikać to może po części z różnic statusu materialnego pomiędzy rodzinami. Pisze Pani, że obawia się stracić pomoc matki, więc wnioskuję, że jako małżeństwo czujecie się w jakiś sposób zależni od Pani rodziny.
W nagłówku napisała Pani “utrata chęci do życia”. Jeżeli pojawiają się u Pani myśli samobójcze, proszę niezwłocznie udać się na dyżur psychiatryczny na konsultację lekarską, a także skorzystać z pomocy psychoterapeuty. Jeżeli miała Pani przez to na myśli spadek nastroju i motywacji do codziennych obowiązków wynikający z odczuwanej bezradności wobec tej sytuacji, także zachęcam Panią do konsultacji ze specjalistą.

Dzień dobry,

Po opisaniu przez Panią historii odnoszę wrażenie, że znajduje się Pani w naprawdę trudnym położeniu - z jednej strony krytykujący rodzic, z drugiej czekający na porażkę teściów mąż. Ten lojalnościowy konflikt może nie tylko silnie osłabiać Panią i przyczyniać się do poczucia bezsilności, ale również w pewnym stopniu przenosić się na córeczkę. Pani, jako mama, i dla niej bezpieczna i ważna baza, doświadcza kłopotów, a to zawsze w większym lub mniejszym stopniu odbija się na naszych dzieciach. Należy więc podjąć decyzję co na ten moment jest najważniejsze i najlepsze z punktu widzenia Pani rodziny. Ten konflikt oczekiwań można skutecznie rozwiązać asertywnie stawiając granice matce i mężowi. Nie musi się to odbywać w sposób dla nich nieprzyjemny - asertywność to sposób komunikacji szanujący emocje i granice drugiej osoby. Nie jest to łatwe zadanie, gdyż wymagać będzie ono skonfrontowania się własną uległą i dość uwikłaną stroną, ale jest ono możliwe do wykonania. To z całą pewnością da Pani poczucie siły i kontroli nad sytuacją i życiem rodzinnym.
Spełnianie oczekiwań bliskich często powoduje zanik świadomości, że Pani również ma prawo do swoich potrzeb, własnego zdania czy chęci, by to Pani oczekiwania były równie ważne, respektowane i spełniane.

Witam,

mam wrażenie, że mówi Pani o uczuciu bezradności i braku wewnętrznego poczucia bezpieczeństwa. Niedobre dla Pani jest przemilczanie i wycofywanie się ze złości. Proponuję szczery dialog, bez oskarżeń, a z akcentem na uczucia, potrzeby i oczekiwania w opisywanej przez Panią sytuacji, to prawdopodobnie będzie trudne, ale warto. Co więcej, myślę, że psychoterapia dałaby Pani rozeznanie we własnych nieświadomych motywacjach, przyjmowanych postawach w relacjach z innymi - tutaj ujawnia Pani nadmierną zależność. Jaką to pełni funkcję w Pani życiu? W procesie psychoterapeutycznym ma Pani szansę odpowiedzieć sobie na to (i inne) pytanie oraz nauczyć się umiejętności stawiania granic - czego Pani życzę, a także odnalezienia bezpieczeństwa i siły w SOBIE. Pozdrawiam,

KJ