Problemy w szkole i niska samoocena

Dzień dobry, lub dobry wieczór.
Ostatnimi czasy nie jest ze mną najlepiej, co może być wynikiem paru nieprzyjemnych spraw lub są to uczucia, które chodzą za mną już długi czas. Nie chcę owijać w bawełnę, mimo iż trudno mi pisać tę wiadomość. Jestem nastolatką i mam problemy w szkole. Nie jestem zbytnio lubiana, bo nie należę do paczki, która chodzi się napić i zapalić co chwilę. Bardzo często lecą do mnie jakieś nieprzyjemne odzywki od ludzi, z którymi nawet nigdy nie rozmawiałam. Niektóre osoby, które znam podchodzą do tego jak do żartu i twierdzą, że mam się nie przejmować. Problem jest w tym, że nie potrafię się nie przejmować. Bardzo ważne jest dla mnie zdanie innych, jeśli ktoś się naśmiewa z danej rzeczy związanej ze mną potrafię wbrew własnej woli to zmienić byleby się ze mnie nie śmiali. Jakiś czas temu przez dziewczynę, która szczególnie mnie nie lubi w szkole wyszło na jaw, że jestem biseksualna. Od tamtego momentu jak tylko mają okazję to do tego nawiązują i znów pojawiają się wyzwiska. Czasem nie potrafię sobie z tym radzić, ale nie chcę pokazywać, że się przejmuję, bo mogłoby się pogorszyć. Moja mama przeczytała moje wiadomości z moją dziewczyną, a nie jest tolerancyjna, więc dostałam zakaz jeżdżenia do niej i był to też powód wielu naszych kłótni. Bardzo mi trudno z tym, że nie mogę się z nią zobaczyć, bo z domu średnio może wychodzić (musi się opiekować młodszym bratem). Strasznie mi na niej zależy i jak prosiłam by mama chociaż spróbowała mnie zaakceptować to i tak jej zdania nie zmieniłam i już więcej na mnie nie spojrzała jak kiedyś. Mam z nią średnie kontakty, dużo krzyczy i potrafi się zezłościć nawet z małej drobnostki. Bardzo często wypomina mi, że pogodziłam się z tatą (rodzice rozwiedli się, a mój tata podobno mamę zdradzał) i jak tak mogłam. Bardzo mnie to boli, bo kocham i mamę, i tatę. Nieraz usłyszałam, że lepiej by było gdyby mnie nie było, że jestem nic niewarta i tym podobne. Z dnia na dzień moja samoocena maleje i nie mam ochoty wychodzić z własnego pokoju. Pokazanie brzucha podczas przebierania się przed WF'em to coś strasznego, nawet jeśli ludzie powtarzają, że wyglądam normalnie. Kompletnie w siebie nie wierzę, tracę chęć do rozwijania jakichkolwiek zainteresowań, bo i tak jestem bezużyteczna. Bardzo często wydaje mi się, że narzucam się ludziom. Powtarzano mi nieraz, że to nieprawda, ale trudno mi w to uwierzyć. Wszędzie się czuję jak piąte koło u wozu. Wydaje mi się, że to ja zniszczyłam moją rodzinę. Gdy moja mama była ze swoim pierwszym mężem i mieszkała z dwójką mojego rodzeństwa to była szczęśliwa, moje rodzeństwo było szczęśliwe. Później pojawił się mój tata, urodziłam się ja i już nie byli tak szczęśliwi jak ze zdjęć czy opowieści. Obwiniam się za to, że mój tata po moim urodzeniu źle traktował moje rodzeństwo. Chciałabym by byli szczęśliwi. Nie wiem co mogę robić by się lepiej czuć. Nie sypiam, bardzo mało jem, bo ostatniego czasu jak patrzę na jedzenie to aż mnie mdli. Jest coś co mogłoby mi pomóc? Naprawdę chciałabym się zmienić na lepsze, ale nie wiem jak. Dziękuję bardzo i pozdrawiam.