Skąd u niektórych ludzi bierze się silna rezyliencja? Perspektywy osoby w długoletniej depresji to m

Dzień dobry, rezyliencja jako cały asortyment zdolności jest w dużej mierze wyuczona - nie jest to mechanizm wrodzony. Podobnie do jeżdżenia rowerze lub prowadzenia samochodu, rezyliencji możemy nauczyć się na przestrzeni całego naszego życia - w sposób mniej lub bardziej świadomy. Do samego jednak zjawiska rezyliencji podchodziłabym z dużym dystansem - rezyliencja jest raczej zbiorem wielu umiejętności radzenia sobie, niż ogólną cechą/zdolnością. Nazwa ta powstała, by zebrać w jedno miejsce wszystkie te umiejętności, które pomagają w kryzysach i które budują odporność. W leczeniu wieloletniej depresji zatem nie powinniśmy koncentrować się na nauce rezyliencji, ale na nauce tych umiejętności, które według badań najskuteczniej pomagają w powrocie do zdrowia. Dotychczasowe badania pokazują, że tą umiejętnością, która jest kluczowa w terapii depresji wieloletniej, jest uważność. Dedykowana temu zagadnieniu terapia nazywa się terapia poznawczo behawioralna depresji oparta na uważności. Serdecznie polecam

Dzień dobry. Rozumiem, że możesz się czuć zniechęcony widząc, że pojęcie rezyliencji wydaje się dla Ciebie trudne do uchwycenia, zwłaszcza w kontekście depresji, która może wpływać na zdolność do odczuwania nadziei. Rezyliencja to złożona cecha, która kształtuje się na podstawie różnych czynników, zarówno biologicznych, jak i środowiskowych. Nie jest to coś, z czym się rodzimy lub nie – rezyliencja jest jak mięsień, który można wzmacniać.

Po pierwsze, warto zauważyć, że ludzie, którzy wydają się bardziej odporni na stres lub trudności, często nie mieli łatwego życia. Często ci, którzy posiadają silną rezyliencję, nauczyli się z czasem adaptować do przeciwności, rozwijając strategie radzenia sobie, które im pomagają. Mogą mieć również wsparcie społeczne, jak bliskie relacje lub pomocne otoczenie, co również wzmacnia ich odporność psychiczną.

Z perspektywy osoby, która zmaga się z długoletnią depresją, może być trudno dostrzec sens czy możliwość rozwoju rezyliencji, zwłaszcza gdy nastrój i myśli są przytłaczające. Zrozumiałe jest, że może się wydawać, iż coś takiego „nie działa” lub „nie istnieje” dla Ciebie. Depresja może sprawiać, że trudno jest dostrzec możliwości poprawy, ale warto pamiętać, że zmiany, nawet te małe, są możliwe. Rezyliencja nie oznacza braku bólu czy smutku – oznacza raczej umiejętność odnajdywania środków, które pozwalają wracać do równowagi po trudnych momentach.

W terapii poznawczo-behawioralnej pracujemy nad tym, aby odkrywać te mechanizmy, które mogą pomóc w budowaniu rezyliencji, nawet jeśli teraz trudno w to uwierzyć. Proces ten może być powolny, ale jest możliwy. Czasem oznacza to pracę nad zmianą myślenia, a czasem budowanie nowych umiejętności radzenia sobie lub wzmacnianie wsparcia społecznego.

Czy chciałbyś przyjrzeć się, jak krok po kroku można pracować nad wzmacnianiem własnej odporności na trudności?