Śmierć taty bardzo mną wstrząsnęła

Dzien dobry, proponuje znalesc psychologa z ktorym mozesz porozmawiac. Smierc bliskiej osoby dotyka wielu aspektow zycia I uruchamia mechanizmy ktore moga byc Bardzo bolesne I trudne do przejscia samemu. Niestety ja pracuje w warszawie, wiec osobiscie Nie moge ci pomoc, ale Nie zostawaj z tym sam. Pozdrawiam

Strata tak bliskiej osoby to z pewnością jedno z najbardziej stresujących wydarzeń w życiu. Proces żałoby trwa około roku ale każdy na swój sposób inaczej przez nią przechodzi. Jest to bardzo trudne, wymaga akceptacji, wyciszenia emocji, ukojenia żalu, goryczy itd. Zapraszam na spotkanie. Zachęcam też do lektury "Żal po stracie, czyli o przeżywaniu żałoby" "Anny Dodziuk.

Dzień dobry. Niestety nie udzielamy porad w tej formie. Przepraszamy za ewentualne nieporozumienie.

Wobec śmierci jesteśmy bezradni i trudno jest nam się z nią pogodzić. Naturalna żałoba nie wymaga podjęcia żadnej psychoterapii, wymaga natomiast akceptacji tej sytuacji oraz pomaga upływa czasu i obecność innych bliskich osób. Gdyby jednak utrzymywała się powyżej jednego roku i zaburzała codzienne funkcjonowanie, to należy podjąć interwencję.
Pozdrawiam serdecznie, Janina Czech

To czego Pani doświadcza jest bardzo trudne, bolesne , ale nieuniknione gdy odchodzi ktoś dla nas tak bliski. Czasami czujemy także żal i złość, że już nas opuścił choć tak bardzo był nam potrzebny. Pani ma bardzo istotne wspomnienie: była Pani osobą, którą chciał widzieć, spełniła Pani ( wówczas nieświadomie, że jest to jego ostatnia prośba) jego życzenie. Więcej Pani obecność przy Nim podziałała na Niego pozytywnie-poczuł sie lepiej. Odchodził więc z poczuciem bycia kochanym i ważnym dla Pani- to bezcenne uczucie nie tak często mogą tego doświadczać Ci odchodzący i ci co zostają . Rozumiem Pani tęsknotę, ale dała Mu Pani to co było dla Niego tak potrzebne wówczas. Mówi Pani o swoim bólu , który pojawił się gdy ojciec cierpiał. Pewnie w jakiś sposób odejście zakończyło jego cierpienie, a tym czynnikiem, który pozwolił Mu odejść z poczuciem bycia kochanym i spokojnie była Pani wizyta.
Proszę mówić o Tacie, wspominać wszystkie miłe chwile świadczące o tym jak bardzo byliście sobie bliscy. Doświadczenie tego, ze była Pni "jego kochana córką" jest bezcennym darem, który On Pani podarował i który będzie z Panią zawsze.
Wspomnienia i dobry płacz pomogą Pani uporać się ze stratą i tęsknotą. Po pewnym czasie (niestety nieuniknionym) -przestanie Pani czuć ból a zostanie wdzięczność i tkliwy smutek. Pozdrawiam serdecznie. Lucyna Golińska

Dzień dobry. Spotkało Cię naprawdę jedno z najtrudniejszych doświadczeń życiowych - śmierć rodzica. Jest to szczególnie trudne, gdy się go doświadcza w młodym wieku i wtedy, gdy się miało z rodzicem dobrą relację. A tak jak rozumiem było. Trudne jest też bardzo towarzyszenie w cierpieniu. To ważne też, że byłaś u taty w ten ostatni wieczór, że mimo swojego złego samopoczucia i obaw,że zarazisz zdecydowałaś się na bycie z nim. Rozumiem też, że czas Świąt szczególnie pokazuje nam utratę bliskiego człowieka. Te pierwsze Święta bez niego są najtrudniejsze.
Przeżywanie żałoby to często długi proces. Można go przeżywać dając sobie wzajemnie wsparcie w rodzinie i przyjmując wsparcie od osób nam bliskich. Niestety żałoba jest zawsze połączona z bardzo trudnymi uczuciami - smutkiem, rozpaczą, żalem, lękiem, często też i złością. Jeśli siła emocji jest cały czas trudna do wytrzymania można zwrócić się o pomoc do psychologa a czasem wskazane jest okresowe branie leków.
Bardzo serdecznie Ci współczuję.
Pozdrawiam
Barbara Tubielewicz

Dzień dobry,

bardzo mi przykro z powodu tego, co Panią spotkało. Zawsze, gdy tracimy bliską nam osobę, żal po jej stracie jest ogromny i nie do opisania. Właśnie rozpoczęła Pani „drogę” przez żałobę po stracie. Opisała Pani m.in. fazę zaprzeczenia („że za wcześniej”,” że to niesprawiedliwe” itd.) oraz swój ogromny smutek i żal.

Bardzo ważne, że ma Pani przy sobie bliskie osoby, w tym chłopaka, które służą wsparciem. Mimo iż mamy wrażenie, że to niewiele wnosi w obecnej chwili, gdy jest nam najciężej, to kiedyś z perspektywy jak Pani na to spojrzy, to wierzę, że doceni Pani tego wartość.

Przed Panią trudny czas radzenia sobie ze stratą, ale jeśli uzna Pani, że pomoc i wsparcie najbliższych nie są wystarczające, warto zwrócić się do specjalisty (psycholog, psychoterapeuta, psychiatra), który będzie Pani towarzyszył w tej drodze.

Pozdrawiam i dużo siły oraz spokoju życzę.
Anna Jerzak

Witam. Mam wrażenie, że może być Pani potrzebna konsultacja u psychiatry, okresowe zażywanie leków na objawy stanu depresyjnego, wynikającego z przeżywanej żałoby. Dodatkowo, żeby się "wygadać", wyrazić uczucia, dostać wsparcie proponuję wizytę. Śmierć bliskiej osoby jest zawsze trudnym doświadczeniem, towarzyszą mu silne, przykre emocje, taki stan może utrzymywać się do pół roku, przykre objawy powinny stopniowo się zmniejszać. Jeżeli nic takiego nie będzie się działo, wizyta u psychologa lub psychiatry będzie konieczna.

Śmierć bliskiej nam osoby jest zawsze trudnym przeżyciem. Całkowicie naturalnym procesem, który następuje po takim zdarzeniu jest żałoba, przeżywanym smutek, tęsknota, niedopuszczanie do siebie informacji przykrych, a czasem przeciągające się problemy z nastrojem, które mogą przerodzić się w depresję. Na pewno ważną kwestią jest aby pozwolić sobie na przeżywanie tych trudnych chwil oraz korzystać ze wsparcia bliskich nam osób. Jeśli po jakimś czasie stwierdzi Pani, że sobie sama z tym nie radzi zachęcam do odwiedzenia psychologa/terapeuty, który pomoże Pani przejść przez ten trudny proces jakim jest żałoba. Pozdrawiam i życzę dużo siły.

Przede wszystkim to strasznie przepraszam, że dopiero teraz odpisuje ale dopiero dzis zobaczyła że na moim profilu tą informacje...
Strasznie mi przykro, że musiała Pani doświadczać takich trudnych momentów...
Chętnie spotkam się z Panią i zrobię wszystko by mogła Pani przepracować stratę i wrócić do normalnego funkcjonowania.
Jeszcze raz przepraszam ale naprawdę nie widziałam na swoim profilu Pani listu. Serdecznie pozdrawiam i życzę wszystkiego co najlepsze.
Z wyrazami szacunku.
Monika Sitek

Śmierć bliskiej osoby, rodzica, to jedno ze zdarzeń wywołujących najwyższy poziom napięcia w życiu człowieka. Reakcje, które Pani opisuje są w dużym stopniu naturalnym sposobem przeżywania żałoby. Najzdrowszym sposobem poradzenia sobie ze stratą jest stopniowe pogodzenie się z nią i zaakceptowanie jej. Jeśli jednak Pani reakcje emocjonalne są tak bardzo intensywne i trudne dla Pani i otoczenia to być może korzystnym byłoby skorzystanie z pomocy specjalisty, psychoterapeuty, który pomógłby pani zaakceptować śmierć ojca.

Witam panią. Bardzo mi przykro z powodu śmierci taty. W tym czasie warto skorzystać z pomocy specjalisty. Zapraszam panią do gabinetu.
505_819_248
Robert Turek

Witam,
Przechodzi Pani bolesny czas żałoby po śmierci taty. Jest to bardzo dotkliwy kryzys w Pani życiu, któremu towarzyszy spadek ogólnego funkcjonowania. Zachęcam do skorzystania z konsultacji u psychoterapeuty, który może towarzyszyć Pani w przechodzeniu przez proces żałoby.
Śmierć rodzica to jedna z najdotkliwszych strat jakie mogą spotkać człowieka. Kiedy odchodzi osoba, którą tak bardzo kochaliśmy naturalnie jest to dla nas wielkim szokiem. Potrzebujemy czasu, aby opłakać zmarłego, powoli godzić się ze nieodwracalną stratą. Potrzeba nieraz długiego okresu, żeby powoli przywyknąć się do braku obecności rodzica w naszym dalszym życiu. Możemy odczuwać porzucenie, żal, gniew, krzywdę, rozpacz. Te przykre uczucia powoli przemijają, ważne jest jednak, aby dać sobie prawo do wyrażenia ich w pełni i tu rzeczywiście przydaje się wsparcie psychoterapeuty.
Proszę zadbać o siebie. Przedłużający się epizod wycofania się z życia społecznego, braku oraz łaknienia i snu jest dla Pani niekorzystny i może mieć negatywny wpływ na Pani zdrowie.

Dzień dobry,
ma Pani za sobą bardzo trudny okres i uczucia jakie Pani teraz przeżywa są jak najbardziej uzasadnione. Sytuacja śmierci osób nam bliskich jest zawsze wstrząsem i dużym stresem. Każdy z nas w takiej sytuacji przechodzi proces, który nazywa się żałobą psychologiczną. U każdego proces ten może wyglądać trochę inaczej, inne uczucia dominują, inaczej sobie z nią radzimy. Smutek, żal, poczucie winy ale także złość, wściekłość, bunt i bezsilność to częste uczucia, które towarzyszą procesowi żałoby.
Załączam link do strony internetowej, gdzie może Pani więcej przeczytać ta ten temat.
Bez względu jednak na naturalność procesu jaki Pani teraz przeżywa może Pani uzyskać specjalistyczne wsparcie. Psycholodzy zajmują się pomaganiem osobom w trakcie kryzysu, czyli także takim którzy stracili bliskich. Z mojego doświadczenia wiem, że często pomoc taka okazuje się bardzo przydatna. W czasie rozmowy będzie Pani mogła podzielić się uczuciami jakich Pani doświadcza, a także zrozumieć je lepiej. Takie odreagowanie i zrozumienie działa kojąco i uspakajająco, ułatwia przejście trudnego okresu rozpaczy po stracie.
Zachęcam by odnalazła Pani w mieście w którym Pani mieszka poradnie psychologiczną i umówiła się do psychologa.
http:// pomocpostracie.com.pl/etapy- zaloby

Proponowałabym przerobić tą sytuację z psychologiem. Ewidentnie strata która cię dotknęła przerodziła się w traumę. Musisz postarać się przejść przez żałobę, bo to co teraz włąsnie czujesz to żałoba po stracie kogoś bardzo pliskiego-ojca wzoru do naśladowania, żywiciela rodziny a może i czasami przyjaciela. Jeżeli tak bardzo doskwiera ci to uczucie radze udać sie do najbliższego psychologa aby razem z nim przeżyć tą żałobę która w Pani życiu ewidentnie bardzo motno uderzyła. Strata osoby bliskiej ciągnie za sobą szereg emocji z którymi czasmi nie dajemy sobie rady, dlatego najlepiej poradzić się specjalisty.

Stan, który Pani opisuje, to normalna reakcja na utratę kogoś bliskiego. Pierwszy etap żałoby. Ból, który Pani towarzyszy z czasem powinien osłabnąć. Jeśli jednak będzie się przedłużał konieczna będzie wizyta u specjalisty.

Witam,

Bardzo mi przykro z powodu śmierci Pani taty. Rozumiem trud jaki znosi Pani od czasu wiadomości ze szpitala. Może w tym być wciąż niedowierzanie, brak zgody na odejście bliskiej osoby, smutek, żal, złość, i jeszcze inne emocje, które mogą się obudzić podczas przeżywania żałoby. I może okrutne co teraz napiszę, ale mam takie przekonanie, że cały trud żałoby należy przyjąć i przejść. Należy dać czas i na płacz i na smutek i na złość, by w końcu móc zaakceptować to co się wydarzyło. Bardzo ważnym aspektem jest wsparcie najbliższych, by móc oprzeć się na nich i być oparciem dla nich. Można skonsultować się również z lekarzem psychiatrą, by ten wspomógł Panią farmakologicznie, jednak świadomość, że można wśród najbliższych porozmawiać o tym co się stało, a także powspominać tatę jest również formą wsparcia, którego w tym czasie Pani bardzo potrzeba.
Proszę się o siebie zatroszczyć może w tyn sposób, by udać się na spotkania z psychologiem, który będzie towarzyszem w smutku jaki Pani niesie.

Z poważaniem, Magdalena Pstrągowska

Szanowna Pani, opisuje Pani czas żałody po śmierci ojca i wyczerpujący okres jego choroby w szpitalu. Trudności, które Pani wymienia, poczynając od szoku na wieść o śmierciu poprzez potrzebę czuwania przy ciele taty do obecnych: irytacji, braku koncentracji, braku energii, smutku i płaczu, są naturalnymi stanami w okresie żałoby, ale jeśli przedłużają się, to zaczynają być kłopotem. W tej chwili trudno się Pani pogodzić z odejściem ojca. Rozumiem, że Pani obecny stan bardzo utrudnia Pani codzienne życie - trudno jest wrócić na nauki, trudno się porozumieć z bliskimi, wszystko złości. Nie wiem jak Pani sypia i czy brak apetytu utrzymuje się. Jeśli te kłopoty trawają dłużej niż dwa tygodnie, a z tego co Pani pisze, tak jest, to proponowałabym konsultację u psychologa - psychoterapeuty. Rozmowa a psychologiem/psychoterapeutą pomoże pani ułożyć niedawne wydarzenia, zrozumieć je i pani na nie reakcję i będzie wspierająca w procesie żałoby - rozstawania się z ojcem i życia w nowej sytuacji. Najlepiej szukać pomocy w pobliżu Pani miejsca zamieszkania. Gdyby była Pani dłużej w Warszawie, to zapraszam.

To, czego Pani doświadcza to proces żałoby. Żałoba charakteryzuje się określonymi etapami. Pierwszy etap, który ma już Pani za sobą to szok, otępienie. Kolejnym etapem jest żal i tęsknota, którym towarzyszy płacz, wspominanie, gniew, poczucie winy, ogromny smutek. III faza , dezorientacji i rozpaczy, w której nie potrafimy powrócić do normalnego życia. Mam wrażenie, że opisała Pani u siebie właśnie ten etap. W tym okresie faza II i III mogą się przenikać, aż nie przejdą w fazę IV. Faza IV, reorganizacji, w którą Pani wejdzie, to etap na którym większość akceptuje stratę i powoli powraca do równowagi. Ból jest mniejszy i staje się do zniesienia. Adoptujemy się do nowej rzeczywistości. Proces żałoby jest naturalny i jest zdrową reakcją na stratę bliskiej osoby. Emocje, myśli i zachowania są adekwatne do tego, co się stało. I to dobrze, że Pani organizm nie stara się udawać, że nic się nie stało. Nie mogę dokonać profesjonalnej diagnozy nie widząc Pani, więc zalecałabym wspierającą konsultację psychologiczną, aby bardziej szczegółowo porozmawiać o Pani trudnościach. Jeżeli tylko czuje Pani taką potrzebę, proszę skonsultować się z psychologiem.

Witam serdecznie, na początku chciałbym wyrazić wyrazy współczucia z powodu śmierci Pani Taty. Jest to sytuacja, w której świat w którym do tej pory Pani żyła uległ bardzo dużej zmianie. Jest to trudny czas, w którym mogą pojawiać się różne stany emocjonalne takie jak zaprzeczanie, smutek, żal, bezradność, wściekłość, poczucie osamotnienia i bezsensu. Ważne by dała sobie Pani prawo do wyrażania i przeżywania tych wszystkich uczuć. Warto również korzystać ze wsparcia innych osób, rodziny przyjaciół. Jest to też moment na to by na nowo przeorganizować swoje życie. Spróbować nadać sens temu bardzo trudnemu wydarzeniu. Wyrzucić wszystkie emocje związane z tym trudnym doświadczeniem. Niewątpliwie pomocna może być do tego pomoc specjalisty, psychoterapeuty.
Pozdrawiam serdecznie!

Bardzo współczuję z powodu tak bolesnej straty. To wszystko co opisujesz jest naturalną reakcją na śmierć bliskiej osoby. Proces żałoby przebiega w kilku etapach, a ich intensywność i czas trwania jest kwestią bardzo indywidualną. Najważniejsze, że masz wokół siebie bliskich od których otrzymujesz wsparcie. Z opisu wynika, że Twój stan emocjonalny mocno zaburza codzienne funkcjonowanie. Warto w tej sytuacji rozważyć pomoc psychologa. Dobrze jest na bieżąco rozmawiać o swoich uczuciach i przemyśleniach.

Przechodzi Pani przez okres żałoby, który jest bardzo trudny, ale też naturalny po śmierci tak bliskiej osoby. W czasie żałoby wyróżnić można kilka etapów, ale charakterystyczne jest tu występowanie wielu emocji, które okazuje Pani i które wpływają zarówno na relację z otoczeniem jak i na Pani fizjologie i fizjonomię. Taki stan trwa różnie- ale podkreśla się że okres do roku, a niektórzy mówią nawet 2 lat po śmierci ważnej osoby- to czas, w którym wspomnienia i emocje są wyjątkowo silne. Jeśli natomiast ten czas się przedłuża lub emocje uniemożliwiają funkcjonowanie warto się zwrócić o pomoc do specjalisty, który zaproponuje jakieś leki lub przepracowanie tego.

Witam,
Odejście taty bardzo Panią wstrząsnęło i, jak rozumiem, skutki tego trudnego i smutnego wydarzenia trwają do dziś. W związku z tym, warto aby Pani sięgnęła po pomoc i wsparcie psychoterapeuty. Skoro zniechęcenie, zaburzenia snu, utrata sensu życia i drażliwość trwają u Pani od czasu śmierci taty, to moim zdaniem konieczna jest pomoc. Nie warto zwlekać i cierpieć, czas poukładać się ze swoim bólem i odejściem ważnej dla Pani osoby - psychoterapia jest w tym bardzo pomocna. Gdy się Pani bliżej przyjrzy z terapeutą temu, co się z Panią dzieje, może się okazać że potrzebne będzie też wsparcie lekami. To jest bardzo trudny czas dla Pani, bardzo Pani przeżywa odejście ojca. Wiem, że teraz może Pani tego nie widzieć, lecz jest przed Panią życie, przyszłość i pogodzenie się z biegiem wydarzeń.
Pomocy bezpłatnej może Pani szukać w poradniach zdrowia, centrum/punkcie/ośrodku interwencji kryzysowej. Skoro Pani się uczy, to też w poradni psychologiczno-pedagogicznej - czasem ją oferują. Szeroka jest oferta terapii gabinetów prywatnych.

pozdrawiam ciepło,
Agnieszka Złotowska

Szanowna Pani,
cierpienia po stracie bliskiej osoby nie da się zmierzyć, zrozumieć, czasem da się wytłumaczyć …ale z pewnością jest to niewyobrażalnie trudny czas dla Pani i bliskich. Wszechogarniający ból zarówno psychiczny jak i fizyczny, lęk, trudności w oddychaniu , obojętność, poczucie pustki, osamotnienia, winy to uczucia w których łatwo się gubimy, ponieważ nikt nas nie przygotowywał na takie doświadczenie. Żałoba jest okresem trudnym i bolesnym , jest również doświadczeniem ważnym, przez które trzeba przejść, aby za jakiś czas móc odnaleźć w życiu szczęście, radość, spokój mimo poniesionej straty. Wiem, że ciężko to zrozumieć na tym etapie na którym Pani jest obecnie.
W psychologii rozróżnia się cztery fazy przeżywania żałoby i jakkolwiek brzmiałoby to bezuczuciowo, bardzo ważne jest aby te cztery fazy przejść. Oczywiście każdy zrobi to na swój własny sposób i w swoim tempie. Każda osoba inaczej będzie przeżywać odejście bliskiego. Zależy to od wielu czynników związanych z relacją, z osobowością, również ze sposobem, w jaki się kogoś traci. Niezależnie jednak od tych różnic każdy proces żałoby będzie niósł ze sobą zadania, które muszą zostać wypełnione na jego poszczególnych etapach, aby móc odzyskać równowagę i powrócić do codziennego, zdrowego funkcjonowania. Psychologowie przyjmują , że okres żałoby może trwać rok, dwa… każdy jednak potrzebuje innego czasu, aby znaleźć się w momencie w którym myśl o bliskiej osobie nie będzie już bolała. Smutek jednak pozostanie , zwłaszcza w sytuacjach Świat , urodzin…to normalne uczucie po stracie bliskiej osoby.

1. Akceptacja zaistniałej straty
Na tym etapie osoba oczekuje że to co się stało jest głupim żartem, ma poczucie że osoba zmarła zaraz wróci, że nie umarła tylko wyjechała. Śmierć jest czymś niemożliwym, nierealnym, za wczesnym, niesprawiedliwym…. Cała sytuacja jest jak sen. Zatrzymanie się w tej fazie oznacza trwanie w zaprzeczaniu stracie i tym samym uniemożliwia jej doświadczenie i przeżycie związanego z nią bólu. Aby rozpocząć proces żałoby musimy zaakceptować poniesioną stratę, jak również zrozumieć to, co się wydarzyło - jak doszło do śmierci bliskiej nam osoby.

2. Przeżywanie bólu straty
Na tym etapie, kiedy osoba doświadczająca straty zaakceptowała śmierć bliskiej osoby, zarówno intelektualnie jak i emocjonalnie …cierpi. Ból jest wszechogarniający psychofizyczny , często towarzyszy mu lęk, płacz. To bardzo trudny okres nie tylko dla osoby cierpiącej ale też jej bliskich. Czasami wydaje się że nigdy nic się już nie zmieni i nigdy nie skończy. W okresie tym codzienne czynności, praca, obowiązki wymagają wiele wysiłku. Na tym etapie mogą również towarzyszyć nam myśli samobójcze, chęć nieistnienia lub połączenia się ze zmarłym. Jest to czas w którym osoby najbliższe muszą być czujne i uważne żeby zobaczyć czy myśli nie przeradzają się w plany i czyny.
W tej fazie może również wystąpić bunt i agresja kierowana w kierunku bliskich, ale też zmarłego, Boga, lekarzy…jest to naturalna reakcja ponieważ osoba ta ma poczucie straty, ograbienia jej z wszystkiego co bliskie, czasami nawet czuje się zdradzona, opuszczona, samotna. Może nasilać się niskie poczucie wartości czy brak wiary w siebie. Związane jest to również z poczuciem winy w stosunku do zmarłego. Można żałować tego co się powiedziało lub nie zdążyło powiedzieć, albo zrobić ….
Ból nawet największy trzeba poczuć i przeżyć. Otwarcie się na doświadczenie bólu po stracie jest niezbędne, aby żałoba mogła zostać zakończona.

3. Radzenie sobie w zaistniałej sytuacji bez osoby zmarłej
To czas kiedy osoba po silnych przeżyciach odzyskuje pomału wiarę i siły do życia. Zaczyna go przeorganizowywać, układać od nowa, uczy się żyć bez bliskiej osoby. To czas powrotu.

4. Odnalezienie na nowo radości życia i nowego miejsca dla osoby zmarłej
Po przeżyciach jakie towarzyszyły nam w trzech fazach nastaje czas na spokój, który daje nam znalezienie nowego miejsca dla osoby zmarłej. Do tej pory była ona w centralnym miejscu naszego życia, teraz musi musi zejść na drugi plan. Nie chodzi oczywiście o to aby zapomnieć o osobie zmarłej ale aby ona nie była częścią naszego codziennego życia. W chwili, gdy uda się wypełnić ostatnie zadanie, nie pominąwszy poprzednich, proces żałoby zostaje zakończony.
Czego Pani serdecznie życzę i łączę się w bólu po stracie Pani taty
Magda Synowska

Prosze skontaktowac sie z psychoterapeuta, ktory po konsultacji z Pania powie, gdzie widzi zrodlo Pani problemu oraz podpowie jak widzi sposoby przepracowania go.
Wszystkiego dobrego.

Żałoba to bardzo trudny czas, mieszanka złości, żalu, tęsknoty... To zrozumiałe. Jednak Pani odczucia są bardzo intensywne. Dobrze, że ma Pani kogoś bliskiego, ale polecam udanie się do psychologa aby wyciszyć nie tyle żałobę co destrukcyjne dla Pani objawy.

Droga Pani. Z uwagą i współczuciem przeczytałam Pani list. To bardzo trudne kiedy odchodzi Bliski Nam Człowiek. Przeżywamy wtedy intensywne stany i uczucia, których często nie rozumiemy, których się boimy albo które służą nam do odgradzania się od rzeczywistości, która często nie rozumie tego "co czujemy". Żałoba jest jednak mimo swojej intensywności naturalnym procesem, odczuwany smutek, gniew, zaprzeczenie, poczucie winy mieszczą się w jej spektrum. "Żegnamy się" wtedy z Kimś Bardzo Ważnym. To nie może być łatwe. Z ogromnym poruszeniem opisuje Pani trwanie przy trumnie Taty i wspominanie, to bardzo dobre i mądre pozwolić Sobie wtedy na to. Z przejęciem moment odejścia od łóżka, kiedy Tata pozwala, żeby Pani "poszła i uważała". Nie ma w tym Pani winy, wystarczająco była Pani wtedy przy nim, o czym Panią zapewnił. Ból, krzyk, rozpacz tak to często jest, jak może być inaczej, kiedy Zegnamy Bliskiego na Zawsze. Często dołącza się też ogromny gniew i niezgodna na Takie Odejście to też jest Żałoba i tak ma być. Na pewno dobrym jest wtedy cierpliwe, uważne i łagodne traktowanie Siebie, "nie musi być Pani dzielna" może Pani płakać, nie musi Pani "brać się w garść" może się Pani nie chcieć. To jest łagodność i wyrozumiałość. Proszę o to Panią, to pomoże. Gdyby jednak przez dłuższy czas, ok 1 miesiąca: nie mogła Pani wstać rano z łóżka, pojawiły się problemy ze snem lub wybudzanie się w nocy i niemożność zaśnięcia do rana, zaniedbanie higieny i wyglądu, myśli samobójcze, problemy z koncentracją i pamięcią to znak że podczas przeżywania żałoby rozwija się proces depresyjny, który wymaga pomocy lekarza psychiatry. W każdym większym mieście można też uzyskać wsparcie terapeutów w Ośrodkach Interwencji Kryzysowej. Pozdrawiam Panią serdecznie Maria Kruczek

Dzień dobry, bardzo mnie poruszyła Pani wiadomość. Na początek składam wyrazy szczerego współczucia w związku ze stratą. Jest Pani w szczególnym okresie żałoby...to trzeba po prostu przetrwać, przeżyć i opiekować sobą, wspominać dobre chwile z Tatą i cieszyć się nim, że miała Pani szanse doświadczyć, dostać tyle miłości. Proszę nie zagłębiać się tylko w rozpaczy, spróbować spojrzeć na drugą stronę medalu, na to co dobre i na tym próbować skupiać. Może Pani sięgnąć po wsparcie do psychologa/psychoterapeuty. Nie jedzenie, nie spanie nie pomaga..Złoszczenie się na wszystkich na około też nie, to co pomoże to łagodność do siebie. Posłużę się taka metaforą, jakby znalazła Pani na ulicy małego pieska, który właśnie straciła mamę to co by Pani zrobiła w pierwszym odruchu? być może przytuliła, to samo proszę zastosować w stosunku do siebie, przytulać siebie i z sercem brać przytulenia od otoczenia, bo świat jest pełen wsparcia i miłości wystarczy się na nią otworzyć i sięgać. Trzymam kciuki i wspieram. Pozdrawiam ciepło i serdecznie.

Rozumiem Pani żal i smutek. To naturalne emocje towarzyszące utracie bliskiej i ważnej osoby,
Dobrze jest pozwolić sobie na żałobę, na przeżycie do końca bólu utraty, Trzeba dać sobie na to czas. Z drugiej strony dobrze, żeby był to czas ograniczony. Różne kultury róznie określają ten okres. Zazwyczaj jednak jest to ok.40 dni ścisłej żałoby, kiedy nie rusza się rzeczy zmarłego oraz około roku żałoby symbolicznej (chodzenie w czerni, urządzanie wspominek itp). Po tym czasie należałoby już na dobre pożegnać zmarłego i zająć się swoim życiem. Nie oznacza to, żę wyrzucamy zz naszych serc i z pamięci. Przeciwnie tam jest on nadal. Lecz właśnie z szacunku do niego żyjemy - bo tylko gdy my żyjemy w pełni jakaś część jego nie ginie. Życzę żeby udało się Pani sprawnie przejść ten proces. Pomóc w tym powinni bliscy. Czasem jednak, z różnych względów, nie potrafią. Wówczas towarzyszem w przechodzeniu przez ten trudny okres może zostać psycholog. Nie jako ktoś kto leczy - bo nie ma tu choroby, lecz jako wsparcie, pomoc w spojrzeniu trochę z zewnątrz, w budowaniu siebie od nowa po dramatycznej zmianie. Pozdrawiam serdecznie. - Dagna Ślepowrońsa

Witam, Bardzo Pani współczuję śmierci taty. Warto szukać wsparcia w osobach bliskich. Żałoba po bliskiej osobie to naturalny etap, na początku jest bardzo trudno, z czasem zaczynamy sytuację akceptować. Jeśli odczuwa Pani, że wsparcie bliskich jest niewystarczające lub gdy ma Pani myśli mocno depresyjne czy rezygnacyjne- warto rozważyć konsultacje z psychologiem. Pozdrawiam serdecznie
Agata Czaja -Michaud

Proszę przyjąć wyrazy współczucia . To bardzo trudny moment w życiu , kiedy tracimy bliską osobę. Nagle budzimy się w innej rzeczywistości, wiedząc, że nic nie będzie takie jak kiedyś...Smutek, złość , strach to emocje które towarzyszą nam w okresie żałoby. To czas który ma nam pomoc w zaakceptowaniu , pogodzeniu się ze stratą .Na to potrzeba czasu ...Pomocny może być bezpośredni kontakt z psychologiem , warto poszukać kompetentnej osoby w swoim miejscu zamieszkania, rozmowa o tym co Pani przeżywa, może przynieść ulgę, albo da wskazania do innych konsultacji .

Dzień Dobry,

Przężyła Pani i nadal przeżywa bardzo trudne chwile. Śmierćnajbliższej osoby to jedno z najtrudniejszych przeżyć. Żałoba na ten monent jest nadal krótka, choć czas ten może się wydawać wiecznością. Uczucie bólu, smutku, żalu, rozpaczy to normalne emocje. Ma Pani prawo teraz odpoczywać, zadbać o siebie, a nawet zachowywać się w dziwny sposób (w ocenie innych osób), Jeśli ma Pani wrażenie, że Pani stan znacznie utrudnia Pani funkcjonowanie może Pani skorzystać z pomocy psychiatry.

Pozdrawiam
Ewa Czernik

Szanowna Pani na opisany problem związany ze strata nie ma uniwersalnej recepty. Żałoba to proces czyli stan który trwa w czasie i każdy z nas przechodzi go indywidualnie. W czasie żałoby przeżywamy rożne stany emocjonalne - niedowierzanie, gniew, depresję - które przeplatają się ze sobą ale koniec końców doprowadzają nas do momentu, w którym godzimy się ze stratą. Najlepszym sposobem na przejście procesu jest potraktowanie tego stanu jako czegoś co jest wpisane w nasze życie i poddanie się temu co się z Panią dzieje. Jeśli mimo wszystko jest Pani zaniepokojona tym co się obecnie z Panią dzieje zachęcam do wizyty u psychologa, który dokładnie wyjaśni na czym polega proces żałoby i być może wspólnie z Panią będzie go przechodził.
Joanna Frąckowiak

Witam, na początku proszę przyjąć moje kondolencje. Wygląda na to, że Pani Tata odszedł niespodziewanie, dlatego Pani reakcja wydaje się zrozumiała. To dobrze, że dzieli się Pani doświadczeniem tych ostatnich dni. Cierpienie jest wpisane w naszą egzystencję, jednak gdy śmierć przychodzi niespodziewanie, bunt, złość jest naturalną reakcją. Była Pani przy Tacie w tych ostatnich dniach. Być może martwi się Pani tym, że nie zmarł w domu. Być może czuł, że śmierć się zbliża, bezpieczniej czujemy się w domu, ale wygląda na to, że ostatnie godziny nie były przepełnione lękiem. Pisze Pani, że Tata żartował, że była Pani przy nim. Najważniejsze, że odszedł otoczony miłością i troską, myślę, że miał wiele szczęścia. Tata zawsze będzie częścią Pani, pewnie są rzeczy, w których jest Pani do Niego podobna. Zachęcam, by dała sobie Pani czas na przeżycie żałoby. To okres, w którym warto wspominać dobre chwile. Pozdrawiam serdecznie

Witam.
Gorąco współczuję Pani śmierci taty.
Domyślam się, że nie może się Pani pogodzić ze śmiercią taty, okolicznościach w jakich to się stało. Trudno dopuścić myśl, że już nie porozmawiacie, nie pośmiejecie się razem. Trudno ukoić Pan ból.
Straty bliskiej osoby nie da się przejść bez smutku, tęsknoty, cierpienia. Ważne jest, aby nie zamykać się z tymi uczuciami w jeszcze większej samotności.
Pisze Pani, że chłopak Panią wspiera, to bardzo ważne, żeby umiała Pani z tego korzystać. Pewnie towarzyszą Pani myśli, że nikt nie zastąpi Pani taty i tak jest, ale niech się Pani nie odsuwa od tych, którzy chcą być przy Pani. Niestety, w żałobie musimy przeżyć te wszystkie uczucia, które jej towarzyszą. Odsuwanie się od nich, negowanie jest zła metodą, bo tak naprawdę one się w nas kumulują i "wychodzą" w postaci złości.
Najbliżsi, znajomi, mimo najlepszych chęci często nie wiedzą jak pomóc osobie przeżywającej żałobę. Proponuję Pani skorzystania z wsparcia psychoterapeuty w tym trudnym dla siebie czasie.

Pozdrawiam ciepło.
Agnieszka Dymska
Psycholog,psychoterapeuta.

Witam, jest Pani w żałobie po tacie. Czuje żal, smutek. Była Pani z nim bardzo związana, cierpi z powodu jego nieobecności. Każdy człowiek przeżywa żałobę inaczej, w różny sposób przechodzi jej fazy. Ważny jest kontakt z osobami bliskimi, wsparcie rodziny. Proszę skontaktować się z psychologiem, skorzystać z psychoterapii. Pozdrawiam

Dzień dobry.Bardzo współczuję to naprawdę bardzo trudna sytuacja. Utrata kogoś bliskiego to jedno z najtrudniejszych doświadczeń życiowych. To co Pani opisuje to objawy żałoby. Pierwszym etapem żałoby jest szok i niedowierzanie i towarzyszące temu myśli, ze to nie dzieje się naprawdę. Kolejny etap żałoby to świadomość straty z towarzyszącymi temu emocjami. Kolejny etap to dezorganizacja i rozpacz a ostatni to reorganizacja i adaptacja do nowych warunków. Tak naprawdę jest Pani na początku żałoby i ma Pani prawo odczuwać to wszystko co Pani opisuje. Ważne jest by przejść całą żałobę bez mrożenia uczuć. Oczywiście kiedyż żałoba minie ale starta pozostanie strata i nic tej pustki nie wypełni. Ma Pani prawo płakać, złościć się i mieć złe dni. Ważne jest wparcie osób bliskich i nie udawanie niczego. Zrozumiałe, że w święta było najgorzej ponieważ strata była świeża a święta mają charakter rodzinny i wspomnienia wracają. Tak na razie nie ma powodu by korzystać z pomocy psychiatry, bo w okresie żałoby nie powinno się stwierdzać depresji. Jeśli by objawy się nasiliły wtedy warto rozważyć taką wizytę. Jeśli nie może sobie Pani poradzić z żałobą to można by rozważyć konsultację u psychologa.
Pozdrawiam ciepło