Syn ma 18 lat ,wiem jest pełnoletni . Wychowywałam go sama jednak od roku mieszka z tata ,ma więcej

Witam Serdecznie, Problem uzależnień jest bardzo złożony, najczęściej przyczyn jest wiele. Na takim etapie najlepiej jak najszybciej skontaktować się z psychologiem/psychoterapeutą/ terapeutą uzależnień, ponieważ uzależnienie może rozwinąć się w bardzo krótkim czasie. Warto byłoby skonsultować syna ze specjalistą, aby całościowo spojrzeć na sytuacje. Proponowałabym również kilka spotkań dla Pani, aby ułatwić Pani funkcjonowanie i wyposażyć Panią w tzw. narzędzia do pracy z synem. Dla osób uzależnionych w większych miastach często są prowadzone m.in. grupy wsparcia. Przypuszczam, że na początkowym etapie syn może być niechętny jednak będąc już w terapii jest możliwość, iż otworzy się bardziej. Tak jak Pani napisała syn jest pełnoletni, ale to bardzo dobrze, że martwi się Pani o syna i szuka pomocy. Trzymam mocno kciuki i pozdrawiam

Droga Autorko. Twoje zaangażowanie, umiejętność łączenia faktów, a także chęć pomocy synowi są godne podziwu i poszanowania. Rozumiem, że jako matka martwisz się o niego i chcesz jak najlepiej. Warto pamiętać, że wiek osiemnastu lat jest bardzo umowny jeśli chodzi o kwestie dojrzałości. Z biologicznego oraz psychologicznego punktu widzenia kora przedczołowa w pełni kształtuje się po 25 roku życia. Jest ona odpowiedzialna za złożone procesy umysłowe i poznawcze, co świadczy o dość dużym jej zaangażowaniu w podejmowanie decyzji. To co zdecydowanie najlepiej by w tej sytuacji pomogło to spróbowanie zrozumieć co syn w swoim zachowaniu chcę przekazać. Możliwym jest kwestia poszukiwania wolności i pozorne poczucie, że "skoro mam 18 lat to mogę więcej" co często występuje w przypadku osób w tym wieku. Według psychologii rozwoju człowieka etap późnego dojrzewania, przypadający właśnie na okres 16-19 lat, jest wciąż elementem powiązanym z poszukiwaniem swojej odrębnej tożsamości. To moment w którym najwięcej jest próbowania, poznawania siebie, odrębności i buntu na wszystko co znane z punktu widzenia wartości. Zachęcam Cię do konsultacji u psychologa, który wyjaśni Ci wszystko po kolei, pomoże w poszukiwaniach sposobu na rozmowy z synem, a także da Ci wsparcie w tym trudnym dla Ciebie czasie. Warto również zachęcić syna do takiej wizyty, co wcale nie musi wiązać się z terapią psychologiczną. Najlepszym wyjściem byłaby konsultacja z psychoterapeutą od uzależnień, który poprzez narzędzia psychoedukacyjne pozwoli synowi zobaczyć pewne sprawy i da mu szansę na refleksję. W kwestii pytania o dziedziczność skłonności do używek - jest to możliwe, jednak wcale nie musi tak wyglądać. Po ukształtowaniu się jego mózgu oraz osobowości możliwa jest zmiana podejścia w tej kwestii. Mimo to zachęcam do skorzystania ze wsparcia specjalistów. Życzę wszystkiego dobrego!

Dzień dobry,
Z doświadczenia z pracy z młodymi uzależnionymi osobami pragnę podkreślić, że czas reakcji gra tutaj ogromną rolę. Obciążenie uzależnieniem w rodzinie, konflikt rodziców, toksyczne środowisko są to czynniki, które mogą przyczynić się do uzależnienia. Warto, aby jeszcze raz porozmawiała lub podjęła probe rozmowy z synem o tym, że martwi się Pani o niego. Za cel rozmowy warto przyjąć zachęcenie syna do udziału w konsultacji z terapeuta uzależnień lub psychologiem. Może Pani podkreślić, że nie musi on od razu zapisywać się nie długoterminowa poradę, a poprostu skonsultować się ze specjalista. Jednocześnie powinna Pani pamiętać, że jest to czas gdy młodzi ludzie próbują używek, przechodzą okres buntu.

Szanowna Pani,
Syn jest pełnoletni i dopóki sam nie spojrzy na używki jako problem to nie będzie skłonny pójść na terapie, jednak polecam Pani skontaktować się z terapeutą aby nauczyć się rozmawiać z synem, tak aby go zbliżyć do siebie i stworzyć lepszą relację z synem. Tylko wtedy będzie miała Pani na niego wpływ. Matczyną miłością i zrozumieniem może go Pani zbliżyć do siebie.
Życzę powodzenia.

Dzień dobry. To, co Pani opisuje, jest bardzo trudną sytuacją, ale warto pamiętać, że jako matka ma Pani nadal duży wpływ na swojego syna, mimo że obecnie może wydawać się inaczej. Skłonności do używek mogą mieć podłoże genetyczne, jednak równie istotne są czynniki środowiskowe, takie jak wychowanie, otoczenie i wzorce zachowań. W przypadku syna, który mieszka z ojcem mającym problem z alkoholem, możliwe jest, że ma więcej swobody i wpływów, które mogą sprzyjać sięganiu po używki.

Kluczowe w tej sytuacji jest zrozumienie, że Pańska reakcja na narkotyki, choć naturalna i troskliwa, mogła zostać przez syna odebrana jako odrzucenie, co mogło wpłynąć na pogorszenie relacji. Ważne jest, aby starać się odbudować tę więź i pokazać mu, że Pani wsparcie jest bezwarunkowe, niezależnie od jego wyborów. Próba dotarcia do syna poprzez spokojną, empatyczną rozmowę, bez oceniania i krytyki, może pomóc otworzyć kanały komunikacji. Zapewnienie syna, że zależy Pani na jego dobru i że jest Pani gotowa go wspierać, może sprawić, że poczuje się bardziej zrozumiany i skłonny do rozmowy.

Jeśli syn nie wykazuje chęci do kontynuowania nauki ani podjęcia pracy, warto zachęcać go do małych kroków, które mogą pomóc mu odnaleźć cel i kierunek w życiu. Być może wsparcie psychologiczne lub terapeutyczne mogłoby być pomocne, zwłaszcza jeśli istnieje podejrzenie, że może on mieć trudności z motywacją i radzeniem sobie z presją. Sugeruję delikatne zaproponowanie mu takiej opcji, jednocześnie jasno komunikując, że Pani intencją jest pomoc, a nie kontrola.

Również dobrze byłoby przyjrzeć się bliżej jego otoczeniu, w tym jego relacjom, zwłaszcza z nową dziewczyną, i zastanowić się, czy możliwe jest wzmocnienie pozytywnych wpływów w jego życiu, które mogłyby przeciwdziałać negatywnym wzorcom. Wspieranie syna w rozwijaniu zainteresowań i poszukiwaniu zdrowych form spędzania czasu może być kolejnym krokiem, który pomoże mu odnaleźć się w nowej sytuacji.

Najważniejsze jest, aby Pani syn czuł, że ma w Pani wsparcie i że może na Panią liczyć niezależnie od swoich błędów czy wyborów. Choć droga do poprawy relacji i pomocy synowi może być trudna i wymagać czasu, cierpliwość, empatia i gotowość do rozmowy bez osądzania mogą znacząco wpłynąć na jego przyszłe decyzje i wybory. Wszystkiego dobrego.

Tak, istnieje biologiczna skłonność do uzależnień, która może być dziedziczna, ale nie oznacza to, że syn jest na nie „skazany”. Wpływ środowiska, relacji i jego doświadczeń jest równie istotny. Skłonności te mogą się ujawniać, szczególnie jeśli w otoczeniu gdzie obecne są substancje psychoaktywne. Mozesz mu pomoc, okazujac miłość i wsparcie nawet jeśli syn się odsunął, nie przerywaj kontaktu. Regularnie daj znać, że Ci zależy, np. przez wiadomości, które nie oskarżają, lecz wyrażają troskę: „Martwię się, bo Cię kocham i chcę, żebyś był szczęśliwy”.
Nie atakuj znajomych ani ojca: Krytyka jego wyborów (np. dziewczyny czy stylu życia ojca) może go jeszcze bardziej oddalić. Staraj się zamiast tego skupić na nim: „Jak Ty się czujesz w tej sytuacji?”. Rozmowa bez oceniania. Jeśli podejrzewasz, że mógł eksperymentować z narkotykami, warto otworzyć przestrzeń do rozmowy. Możesz powiedzieć coś w stylu: „Chciałabym zrozumieć, dlaczego to było dla Ciebie ważne. Chcę wiedzieć, co myślisz Nie strasz, ale rzeczowo przedstawiaj konsekwencje używek, zarówno zdrowotne, jak i prawne. Podkreśl, że jesteś gotowa pomóc, jeśli czuje, że ma z tym problem. gdy ojciec pozwala na więcej, wyraź swoje obawy. Możesz porozmawiać z ojcem i delikatnie wyjaśnić, że większa swoboda niekoniecznie oznacza większe szczęście czy bezpieczeństwo dla syna. Nie próbuj rywalizować z ojcem o to, kto daje synowi więcej wolności. Zamiast tego pokaż, że w Twoim domu syn znajdzie stabilność, zrozumienie i wsparcie. Zaproponuj synowi różne pomysły na rozwój, kursy, warsztaty, wolontariat coś, co nie wymaga od razu długoterminowego zobowiązania, ale pozwoli mu odnaleźć pasję.
Zapytaj o marzenia, możesz zapytać: „Jakie są Twoje marzenia? Co chciałbyś robić za 5 lat?”. Nawet jeśli nie ma odpowiedzi, to może go to skłonić do refleksji. Młodzi ludzie często potrzebują czasu, by znaleźć motywację. Ważne, byś pokazała, że jesteś gotowa wspierać jego decyzje, ale nie narzucasz swoich oczekiwań. Zachęć go tez do rozmowy z psychologiem. Nie sugeruj, że coś jest „z nim nie tak”, ale przedstaw to jako możliwość zrozumienia samego siebie. Sama także możesz skorzystać z pomocy terapeuty, by nauczyć się radzić sobie z trudnymi emocjami i ustalić najlepsze sposoby wspierania syna. Powodzenia

7. Twoja postawa – kluczowa rola

Bądź cierpliwa: Syn może potrzebować czasu, by zrozumieć Twoje intencje