Tak naprawdę nie wiem co robić - jestem uczennicą liceum i wydaje mi się, że jestem strasznie przewr

Tak naprawdę nie wiem co robić - jestem uczennicą liceum i wydaje mi się, że jestem strasznie przewrażliwiona. W szkole bardzo łatwo się stresuję - najmniejsza rzecz (lub sytuacja w której się znajduję) może sprawić, że jestem w stanie się popłakać, więc łzy są u mnie na porządku dziennym. Czasami stresuję się i odczuwam tak duży "lęk" (choć nie wiem jak to nazwać) że nie jestem w stanie chodzić na niektóre lekcje, a jak jestem wywoływana do odpowiedzi to czuję gulę w gardle, i żołądek mi się zaciska - zaczynam się jąkać, poniekąd panikować, ręce mi drżą i ponownie, często przy takich sytuacjach zaczynam zwykle płakać, więc przestaję się odzywać i liczę na to, że nauczyciel mi ustąpi, bo boję się wyjść z sali. Nie jestem niczego pewna i myślę, że wszystko robię źle, a lęk/stres często nasila się do takiego stopnia, że w nocy nie chcę iść spać, bo boję się następnego dnia i tego jak on będzie wyglądał. Mam wrażenie, że każdy na mnie patrzy, każdy się ze mnie śmieje (choć pewnie tak myślę przez moją niską samoocenę i nienawiść do tego jak wyglądam) i takie coś toczy się od ośmiu lat. Czuję się jak bierny obserwator własnego życia, jakbym obserwowała wszystko z boku - wszystko wokół jest ekspresywne, żywe, tętniące życiem i jestem ja; siedząca z boku, zamknięta w swojej głowie i czująca się nie na miejscu. Nie mam żadnych planów na życie, motywacji do większości rzeczy, nawet zainteresowań oprócz książek, które sprawiają, że czuję się odrobinę bardziej rozumiana i, że bardziej rozumiem samą siebie. Ale kończąc ten mój jakże niezwykły długi monolog o tym jak bardzo źle mi się żyję i nie wiem co z tym zrobić; na koniec dnia i tak będę dobrze się czuć, i myśleć, że tak naprawdę nie mam żadnych "problemów" i nic mi nie jest, a pomocy żadnej nie potrzebuję, choć moi znajomi ciągle mówią, że jest odwrotnie