Toksyczni rodzice czy zła córka?

Jestem obecnie w bardzo trudnej sytuacji życiowej. Kończę studia i zaraz zaczynam własne życie, ale nie mogę samodzielnie o nim decydować. Moi rodzice, a szczególnie moja mama, bardzo naciskają, abym postępowała tak jak oni chcą. Nie akceptują mojego chłopaka, oczerniając go przede mną i sugerując, że mną manipuluje oraz że mnie wykorzystuje. Uważają, że będąc z nim w związku, zniszczę sobie życie. Że to rodzina jest najważniejsza, a ja uciekam od rodziny i ufam obcym ludziom, którzy chcą mnie wykorzystać. Wcale nie uciekam, po prostu chciałabym sama założyć rodzinę. A jest to całkowicie normalny chłopak, bez żadnej niepokojącej przeszłości, czuły, kochający i dobry. Poznałam jego rodzinę i przyjaciół - normalni ludzie.
Na co dzień moja mama mnie kontroluje, wypytuje, gdzie i z kim byłam, co dokładnie robiłam, dlaczego jestem taka tajemnicza i nie chce jej nic mówić. Dzwoni do mnie podczas spotkań z chłopakiem i wypytuje, kiedy wrócę do domu. Kilka razy robiła mi histerie, szantażując mnie, żebym się z nim nie spotykała, bo jej może się coś stać, może umrzeć w nocy, błagała mnie na kolanach, abym z nią została w domu. Dokładnie pyta mnie o mój plan nauki, dlaczego nie poświęcam nauce każdej wolnej chwili, skoro oni (rodzice) tak bardzo by chcieli, żebym miała dobrą przyszłość.
Przez pewien czas mieszkałam w wynajętym mieszkaniu, sama, chłopak często mnie tam odwiedzał i zostawał na noc. Gdy rodzice się o tym dowiedzieli, uznali, że zwariowałam i sięgnęłam dna. Miałam częste niezapowiedziane i nieprzyjemne wizyty. Przestałam praktycznie otrzymywac od nich pieniądze (jeszcze nie pracuję, więc na razie wydałam prawie wszystkie swoje oszczędności). Musiałam wprowadzić się z powrotem do domu rodzinnego. Co za tym idzie, spotykam się z chłopakiem dużo rzadziej, czasem zostaję u niego na noc. Gdy potem wracam do domu, nigdy nie mam przyjemnego przywitania, czuję się jak obca albo jakaś grzesznica, traktują mnie chłodno i z dystansem.
Za każdym razem, gdy opowiadam o tym, co fajnego robiliśmy z chłopakiem, gdzie byliśmy, co jedliśmy, spotykam się z niemiłą reakcją oraz próbą przekonania mnie, że są również inni mężczyźni na świecie i żebym się nie decydowała na tego jednego. Skutkuje to tym, że będąc w domu, nie mogę się uśmiechać, radośnie opowiadać o tym, co robię itd. Wielokrotnie słyszę, że zachowuję się strasznie, że wymierzam rodzicom karę, mszczę się na nich i odrzucam ich miłość. Ja po prostu chciałabym, żeby byli dla mnie wsparciem, a nie próbowali kontrolować każdy mój ruch.
Czasem przyznaję, nie odzywam się do rodziców przyjemnie. Ale moje wielokrotne prośby, żeby przestali mówić rzeczy przykre dla mnie, nie docierają. Zdarza mi się wybuchnąć, mam potem wyrzuty sumienia, bo mama się do mnie nie odzywa cały dzień, jest zimna, niedostępna albo płacze. Ale mama lubi szczególnie grozić mi zmarnowanym życiem tuż przed snem, dzień przed egzaminem itd. Jest to bardzo męczące i wcale nie pomaga. Kocham ją, jest moją mamą, ale wolałabym mieć więcej spokoju, szacunku i akceptacji.
Co mam zrobić? Proszę o pomoc. Nie zamierzam zrywać kontaktu z rodzicami, chciałabym tylko móc podejmować własne decyzje i poradzić sobie jakoś z zachowaniem moich rodziców wobec mnie. Gdy jestem w domu, tracę ochotę i chęć do życia, jestem załamana