W jaki sposób rozmawiać z córką, która chce mnie opuścić na rzecz swojego ojca?

Witam
Bardzo mi przykro ze Pani tak cierpi. Sama jestem mama i domyślam sie jak to boli.
Mysle ze swoje pierwsze kroki powinna Pani skierować do dobrego adwokata od spraw rodzinnych. Jednak zeby złagodzić Pani stan psychiczny i poukładać swoje zycie- nowe i byc moze lepsze- sugeruje psychologa.
Zycze wytrwałości i wyrozumiałości dla tez trudnej sytuacji dziewczynek.

Szanowna Pani,
istnieje ryzyko, że córce wpojono błędne przekonania związane z Panią lub ojcem, np. że jeśli nie zamieszka z ojcem, ktoś porwie jej siostrę; że mama chce ją oddać itp. Być może też obiecano jej super prezent po przeprowadzce. Wbrew pozorom to jeszcze dość małe dziecko, niepotrafiące krytycznie ocenić informacji udzielanych mu przez dorosłych.
Proszę podjąć z córką spokojną rozmowę o przyczynach nagłej chęci do zamieszkania z ojcem lub poprosić bliską osobę/psychologa o jej podjęcie. Gdyby jednak chęć przeprowadzki okazała się spontaniczna i szczera, warto pozwolić na zamieszkanie z ojcem na np. tydzień (czyli dłużej niż zazwyczaj jest w odwiedzinach) - jest szansa, że zmieni zdanie. Nie powinna też Pani gwałtownie ani emocjonalnie zabraniać córce przeprowadzki, oskarżać jej o brak miłości itp., chcąc ją zatrzymać, gdyż wtedy może chcieć się wyprowadzić Pani na przekór.
Pozdrawiam,
Katarzyna Zieniewicz

Wydaje mi się, że dobrze rozmawia Pani z córką, bo oczywiście istnieje różnica między paroma dniami u ojca (coś jakby wakacje) a codziennością. Najlepiej byłoby, gdyby można dojść do porozumienia z ojcem dziewczynek i przypomnieć mu, że rozwiódł się z Panią, a nie z dziećmi - więc nadal jest odpowiedzialny za ich dobry rozwój, a takie sytuacje źle wpływają na poczucie bezpieczeństwa u dziecka. Córce warto powtarzać, że jest dla Pani bardzo ważna i warto spędzać z nią dużo miłego czasu. Powodzenia!

Szanowna Pani. Niestety nie ma jednej i prostej reguły. Po pierwsze - skoro jest Pani po rozwodzie to zostały ustalone konkretne zasady związane z opieką nad dziećmi - to one są wyznacznikiem tego co można a czego nie można. Może się Pani zawsze na nie powołać. Po drugie - Pani uczucia również są ważne - może Pani o nich powiedzieć córce (w sposób informacyjny a nie obciążający ją czy też wzbudzający jej poczucie winy). Po trzecie - wydaje się, że Pani były mąż coś robi takiego co miesza dziecku w głowie - może Pani zawsze zaproponować mu rozmowę, na której zwróci mu Pani uwagę, że to co robi nie działa pozytywnie na dziecko i w związku z tym, jeśli nie odpuści to wystąpi Pani o jeszcze większe ograniczenie mu kontaktów z dzieckiem. Na ten moment to wszystko co mi przychodzi do głowy. Najważniejszy jest Pani dobry kontakt z córką - warto nad nim pracować. W razie pytań itp. Zapraszam do kontaktu osobistego. R.P.

Witam Panią, w takich sytuacjach dziecko może odczuwać konflikt lojalności wobec swoich rodziców - chciałoby w zasadzie, żeby było tak jak kiedyś, nie może się w tym wszystkim odnaleźć. Są to bardzo trudne i bolesne doświadczenia przede wszystkim dla dziecka, a także jego rodziców.