Witam córka lat 20 boii się sama przebywać w łazience,ubikacji,pokoju z obawy że czegoś dotknie ,a t
3
odpowiedzi
Witam córka lat 20 boii się sama przebywać w łazience,ubikacji,pokoju z obawy że czegoś dotknie ,a tam są zarazki.Kran musi jej ktoś odkręcić by umyla ręce,które szoruje ,aż ma całe czerwone i pomarszczone od mydła i wody .Wszystko prosi by dezynfekowac .Na krzesło na którym siedzi ona nikt nie może usiąść,a jeżeli już to prosi by zdjąć narzute i wyprać.Jak kazała by sama odkrecila kran zaczęła wymyślać ,płakać że i tak nie odkreci bo się boii ,wiec jej odkrecam dla spokoju .Mieszkamy w bloku i nie chcę by przez jej lęki awantury że robimy jej na złość policja zawitała.Chodzi do psychologa ale to nic nie pomaga ,poprostu dobrze się jej z nim rozmawia ,a mnie nie stać na prywatne wizyty na które chodzi.Pracuję nadgodziny by jej wizyty opłacić sama czuję się wyczerpana fizycznie i psychicznie.Jak mam 2 zmianę czeka aż wrócę by się umyć,w łazience spędza ok 2 godz.także koło 1 w nocy idziemy spać a rano o 5 pobudka by mogła zdążyć do szkoły na zajęcia.Nie wiem co robić aby wyszła jak z nią postępować?może jest błąd że jej ustępuje,ale nie chcę jej stresować bardziej,widzę że ta sytuacja ją też przerasta
Dzień dobry, opisany lęk przed zarazkami, unikanie i wewnętrzny przymus mycia rąk mogą wskazywać na zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne, z którym najskuteczniej pracuje psychoterapeuta w nurcie poznawczo-behawioralnym.
Niemniej jednak, ważne jest jak długo córka korzysta z pomocy oraz to, czy w jej opinii to jest nieskuteczne. W terapii ustala się hierarchię celów do osiągnięcia, biorąc pod uwagę różne czynniki. Być może to, czym aktualnie się zajmują jest równie ważnym etapem terapii. Córka jest dorosłą osobą, dobrze, aby sama rozeznała się w tym na ile obecna terapia jest dla niej pomocna, czy terapeuta jej odpowiada, czy ma odpowiednie kompetencje i czy chce go zmienić.
Odpowiadając jednak na Pani wątpliwość, czy ustępując pomaga Pani córce - faktycznie jest tak, że podążanie za objawami, odpowiadanie na nie - jest czynnikiem podtrzymującym. Jednakże zalecałabym, by wszystkie zmiany dzialy się stopniowo, za zgodą córki i wypływały wprost z celów terapeutycznych.
Pozdrawiam,
Paulina Szymańska
Niemniej jednak, ważne jest jak długo córka korzysta z pomocy oraz to, czy w jej opinii to jest nieskuteczne. W terapii ustala się hierarchię celów do osiągnięcia, biorąc pod uwagę różne czynniki. Być może to, czym aktualnie się zajmują jest równie ważnym etapem terapii. Córka jest dorosłą osobą, dobrze, aby sama rozeznała się w tym na ile obecna terapia jest dla niej pomocna, czy terapeuta jej odpowiada, czy ma odpowiednie kompetencje i czy chce go zmienić.
Odpowiadając jednak na Pani wątpliwość, czy ustępując pomaga Pani córce - faktycznie jest tak, że podążanie za objawami, odpowiadanie na nie - jest czynnikiem podtrzymującym. Jednakże zalecałabym, by wszystkie zmiany dzialy się stopniowo, za zgodą córki i wypływały wprost z celów terapeutycznych.
Pozdrawiam,
Paulina Szymańska
Uzyskaj odpowiedzi dzięki konsultacji online
Jeśli potrzebujesz specjalistycznej porady, umów konsultację online. Otrzymasz wszystkie odpowiedzi bez wychodzenia z domu.
Pokaż specjalistów Jak to działa?
Witam serdecznie , opisuje Pani duże nasilenie objawów obsesyjsno - kompulsywnych córki - w moim odczuciu dobrze byłoby skonsultować córkę również psychiatrycznie po to , by ocenić stan córki i w razie konieczności zastosować również farmakologię. Odpowiednio dostosowane leki obniżają ogromne napuecie, przez co też objawy powoli mogą również się zmniejszać.
Dzień dobry, opis zawarty w Pani pytaniu wskazuje na zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne (OCD). Wygląda na to, że ma ono poważny wpływ na codzienne życie Pani rodziny. Najskuteczniejszą formą leczenie w przypadku tego rodzaju problemów jest terapia poznawczo-behawioralna, której celem jest m.in. zredukowanie zachowań kompulsyjnych (częstego mycia rąk, dezynfekowania wszystkiego). Warto zastanowić się wspólnie z córką, czy psycholog z którym się spotyka ma doświadczenie i kompetencje do pracy z takim problemem. Leczenie farmakologiczne też ma zastosowanie w przypadku tego zaburzenia, zatem korzystna mogłaby być konsultacja z lekarzem psychiatrą. Jeśli chodzi o "ustępowanie" córce i spełnianie jej próśb, to oczywiście jest to zrozumiałe, bo niewiele osób odmówi cierpiącemu bliskiemu, ale niestety na dłuższą metę prowadzi do podtrzymywania, a czasem nawet pogłębiania się, choroby. Wszystkiego dobrego, Wojciech Ilski.
Wciąż szukasz odpowiedzi? Zadaj nowe pytanie
Wszystkie treści, w szczególności pytania i odpowiedzi, dotyczące tematyki medycznej mają charakter informacyjny i w żadnym wypadku nie mogą zastąpić diagnozy medycznej.