Witam,dorosła osoba 29 lat od kilku miesięcy nie wychodzi z domu telefon ma wyłączony z nikim nie ro

Dzień dobry, rozumiem, że ta sytuacja jest bardzo trudna i może budzić wiele frustracji oraz bezsilności. Kiedy dorosła osoba zamyka się w sobie i odcina od świata, może to być oznaka różnych problemów. W takich przypadkach, zmotywowanie osoby do podjęcia leczenia może być wyzwaniem.
Oto kilka sugestii, które mogą pomóc w tej sytuacji:
Empatia i akceptacja: Warto na początku spróbować podejść do tej osoby z dużą dozą zrozumienia, pokazując, że jej trudności są zauważane, a jej cierpienie jest uznawane. Zamiast nalegać na leczenie od razu, spróbuj zbudować most porozumienia. Może czuje się osamotniona lub niezrozumiana, a takie podejście może pomóc jej poczuć się bezpieczniej.
Małe kroki: Zamiast starać się od razu przekonać ją do wizyty u specjalisty, można spróbować zacząć od mniejszych zmian. Może to być propozycja krótkiej rozmowy, wspólnego spędzenia czasu lub wyjścia na spacer. Czasami osoby w takim stanie potrzebują bardzo powolnego tempa, aby zacząć coś zmieniać.
Wsparcie zdalne: Ponieważ wychodzenie z domu może być dla niej zbyt dużym krokiem, warto rozważyć propozycję terapii online. Wiele terapeutów oferuje teraz konsultacje online, co może być bardziej komfortowe dla osoby, która boi się wyjścia z domu. Może w tej formie będzie jej łatwiej zaakceptować pomoc.
Wsparcie bliskiej osoby: Może istnieje ktoś inny, do kogo ta osoba ma większe zaufanie, np. bliski przyjaciel czy członek rodziny, który mógłby wesprzeć ją emocjonalnie i być pośrednikiem w rozmowie na temat podjęcia terapii.
Zasięgnięcie porady specjalisty dla siebie: Jeśli sama sytuacja zaczyna Panią/Pana przytłaczać, może być pomocne zasięgnięcie konsultacji z psychologiem dla samej/samego siebie. Specjalista pomoże Pani/Panu zrozumieć, jak najlepiej wspierać osobę w kryzysie, ale także zadbać o swoje samopoczucie, które jest równie ważne.
Przekonanie kogoś do podjęcia leczenia to często proces, który wymaga czasu. Istotne jest, aby samemu nie rezygnować z własnego wsparcia oraz próbować utrzymywać otwarty dialog bez naciskania.
Powodzenia,
Adriana Cylwik

Dzień dobry, Rozumiem, że sytuacja, w której się Pani/Pan znalazła, jest niezwykle trudna i wyczerpująca. Kiedy osoba bliska izoluje się w ten sposób, może to budzić bezradność, frustrację, a także lęk o jej stan zdrowia. Z perspektywy terapii poznawczo-behawioralnej (CBT), warto przyjrzeć się temu, co może blokować tę osobę przed podjęciem jakichkolwiek działań w kierunku pomocy.

Kilka kroków, które mogą pomóc w tej sytuacji:

Zrozumienie obaw i lęków: Osoba, która izoluje się w taki sposób, może odczuwać intensywne lęki lub myśli związane z wyjściem z domu, kontaktem z innymi czy wizytą u specjalisty. Spróbuj w rozmowie delikatnie dociec, czego ona się najbardziej boi. Ważne, aby rozmowa była bez oceniania, z otwartością na wysłuchanie, nawet jeśli na początku nie będzie chętna do rozmowy.

Zmiana perspektywy: Zamiast naciskać na wizytę u lekarza lub psychologa, co może wywoływać opór, spróbuj przedstawić terapię jako narzędzie, które może pomóc jej odzyskać kontrolę nad swoim życiem. Możesz zapytać, czy zauważa, jak ta izolacja wpływa na jej codzienność i czy chciałaby zmienić coś w swoim samopoczuciu.

Małe kroki: Zamiast stawiać cel natychmiastowego wyjścia do specjalisty, zaproponuj mniejsze, łatwiejsze kroki. Może to być np. próba kontaktu z terapeutą online, co może wydawać się mniej przerażające niż wyjście z domu. Istnieje także wiele zasobów online, które mogą być pierwszym krokiem w kierunku zrozumienia swojego stanu.

Zaangażowanie w codzienne czynności: Jeśli osoba izoluje się całkowicie, pomocne może być wspieranie jej w podejmowaniu najmniejszych aktywności codziennych, które mogą nie być bezpośrednio związane z terapią, ale mogą pomóc jej poczuć choć odrobinę większą kontrolę nad sobą i swoim otoczeniem – np. małe porządki, proste ćwiczenia oddechowe, posiłki.

Wsparcie dla Ciebie: Nie można zapominać o Twoim samopoczuciu. Bycie świadkiem cierpienia bliskiej osoby jest ogromnym obciążeniem. Warto pomyśleć o wsparciu dla siebie, np. w formie konsultacji z psychologiem lub grup wsparcia. Tam można podzielić się trudnościami, uzyskać emocjonalne wsparcie i dodatkowe narzędzia do radzenia sobie z obecną sytuacją.

Znajdowanie profesjonalistów, którzy oferują inne formy pomocy: Choć spotkała się Pani/Pan z odmową specjalistów przychodzących do domu, warto sprawdzić, czy są dostępne inne formy wsparcia, np. telefoniczne lub online. Istnieją także terapeuci oferujący tzw. interwencję kryzysową w sytuacjach pilnych, choć rozumiem, że znalezienie takiej osoby może być wyzwaniem.

Pamiętaj, że proces motywowania do zmiany u osoby bliskiej może być długotrwały. Ważne jest, aby nie poddawać się frustracji i wyczerpaniu, a w miarę możliwości starać się utrzymywać otwartą, wspierającą postawę, nawet jeśli zmiany nastąpią wolno. Zachęcam do spróbowania podejścia opartego na małych krokach, które może być mniej przytłaczające dla osoby izolującej się.

Opisana sytuacja jest trudna ze względów emocjonalnych - wiąże się z dużym poczuciem bezradności, ale i prawnych - póki dorosła osoba odmawia leczenia i nie zagraża swojemu zdrowiu czy życiu możliwości są niewielkie. Czy ta osoba mieszka sama czy z kimś? Jak zdobywa środki na utrzymanie? Czy opłaca rachunki? Można spróbować zgłosić taką osobę do gminnego/miejskiego ośrodka pomocy społecznej i sprawdzić, jakie są na ten moment możliwości. Poradnie zdrowia psychicznego mają zespoły leczenia środowiskowego, specjaliści składają wizyty domowe. Można też w przypadku zagrożenia zdrowia i życia wezwać pogotowie, jeżeli osoba od wielu dni zaniedbuje się higienicznie, może być niedożywiona, istnieje ryzyko samookaleczenia/samobójstwa/wybuchu agresji, jest to podstawa do wezwania karetki. W skrajnym przypadku może okazać się konieczne uruchomienie procedury ubezwłasnowolnienia, wtedy osoba będąca opiekunem pacjenta może podjąć decyzję o leczeniu.