Witam. Jak pomóc partnerowi zaakceptować fakt że mamy 3 letnią córeczkę, i ten fakt już nigdy nie ul

Dzień Dobry,
Wyraźne granice tworzą jasne sytuację. Chronienie dziecka (to jak to Pani robi) jest sprawą priorytetową. One nie jest niczemu winne. W tej sytuacji zachęcam do rozmów z partnerem na temat krzywdzenia dziecka (i skutków na przyszłość takich agresywnych zachowań) jak również zaproponowaniu partnerowi zajęcie się sednem problemu ze specjalistą np. psychologiem, psychoterapeutą.

Sytuacja, którą opisujesz, jest trudna zarówno dla Ciebie, jak i dla Twojego partnera, a przede wszystkim dla waszej trzyletniej córeczki. Jest to sytuacja, która wymaga otwartej i empatycznej komunikacji między tobą a partnerem. Oto kilka kroków, które możesz podjąć, aby pomóc rozwiązać ten problem:

Rozmowa: Zainicjuj rozmowę z partnerem w spokojny i empatyczny sposób. Powiedz mu, że chcesz zrozumieć jego uczucia i obawy, ale także wyraź swoje własne uczucia i potrzeby wobec córki.

Słuchanie: Posłuchaj uważnie jego punktu widzenia i próbuj zrozumieć, dlaczego czuje się tak, jak się czuje. Być może ma obawy związane z karierą i finansami, które wymagają wyjaśnienia i rozmowy.

Wyraź swoje uczucia: Opowiedz partnerowi, jakie uczucia towarzyszą Tobie w związku z sytuacją. Wyraź swoją miłość i troskę wobec córki, ale również zrozumienie jego trudności.

Terapia par: Rozważcie możliwość skorzystania z terapii par. Terapeuta par może pomóc wam odkryć, jak lepiej poradzić sobie z tymi trudnościami, poprawić komunikację i znaleźć wspólne rozwiązania.

Ustalenie wspólnych celów: Wspólnie z partnerem określcie cele dotyczące wychowania córki i waszego związku. Może to pomóc w stworzeniu wspólnej wizji i planu działania.

Wsparcie od innych: Rozważcie, czy macie wsparcie od innych członków rodziny, przyjaciół lub specjalistów, którzy mogą pomóc w opiece nad córką i w rozwiązaniu problemów w związku.

Warto pamiętać, że wychowanie dziecka i utrzymywanie związku to wspólne wyzwanie. Oboje musicie pracować nad tym, aby znaleźć równowagę między rodzicielstwem a własnym rozwojem. Ważne jest, abyście razem szukali rozwiązań i dążyli do wspólnego dobra oraz do zrozumienia swoich potrzeb i uczuć. Terapia par może być przydatna w tym procesie.

Dzień dobry, sytuacja którą Pani opisuje zdecydowanie należy do sytuacji trudnych ale nie bez wyjścia/rozwiązania. Fakt, że jest Pani przejęta i stara się uchronić dziecko przed zachowaniami drugiego rodzica świadczy o Pani trosce wobec dziecka. Zdaję sobie sprawę, że emocje które towarzyszą zarówno Pani jak i córce nie są przyjemne - są one jednak informacją, że w otoczeniu dzieje się coś niepokojącego. Zachowanie męża może wynikać z wielu czynników, trudno określić jeden, konkretny. Należy jednak pamiętać, że jest on osobą dorosłą, odpowiedzialną za swoje zachowania i jeżeli sprawiają mu one trudność, zagrażają relacjom z innymi członkami rodziny lub krzywdzą innych ludzi - warto zaopiekować je u specjalisty. Dlatego ważna jest otwarta rozmowa, postawienie mężowi granic, podzielenie się swoim punktem widzenia oraz zachęcenie go do opisania jego perspektywy obecnej sytuacji. Pomocna może okazać się tutaj terapia par. Mam nadzieję, że uda się Państwu osiągnąć porozumienie. Życzę dużo dobra. Pozdrawiam.