Witam. Jestem 18 letnim chłopakiem i mam problem z moim ojcem. Ciągle na mnie się denerwuje, codzien
3
odpowiedzi
Witam. Jestem 18 letnim chłopakiem i mam problem z moim ojcem. Ciągle na mnie się denerwuje, codziennie jest wobec mnie werbalnie agresywny. Są to zazwyczaj bardzo błahe sprawy jak np. zbyt wolne robienie czegoś, dosłownie nie czytanie w jego myślach, nawet strach przed czymś. Ważną rzeczą jest że mam zespół Aspergera i przez to moje słownictwo jest chaotyczne, jestem bardzo wrażliwy na dźwięki (mam mizofonię) i to bardzo go denerwuje. On uważa, że zaburzenie takie jak moje nie istnieje i że jestem w 100% normalny i nie ma zamiaru być dla mnie spokojny. Ogranicza mi wiele rzeczy jak wychodzenie z domu, poznawanie ludzi przez internet, korzystanie z komputera itp. zdenerwował się, że nie mam do niego zaufania i nie chcę z nim rozmawiać. Prawda, nie chcę, ale jak z nim chciałem porozmawiać o moich problemach to od razu do mnie nerwy i zwalanie winy na mnie. Na przykład przez zespół Aspergera nie mam zbyt wielu przyjaciół, a on uważa, że powinienem się z każdym zaprzyjaźnić (nawet najgorszymi łobuzami, których się panicznie boję). Dlatego nie rozmawiam z nim. Albo jak podczas pracy fizycznej wykonam nieco nieprawidłowy ruch gdy stoi nade mną, to krzyczy na mnie że robię za szybko, tymczasem często mnie pogania. Już jestem absolwentem liceum, zdana matura, zawsze osiągałem bardzo dobre wyniki w nauce, a on tego nie docenia. W dodatku moja mama go broni. Kiedy byłem w poradni psychologicznej i mówiłem o agresji słownej mojego taty, psycholog powiedziała, że przesadzam i że rodzic powinien być surowy. Przez niego jestem lękliwy, boję się głośnych dźwięków, boję się podejmować sam decyzji. Podczas spotkań z psychologiem moja mama manipuluje psychologiem, przez co psychlog nie udziela mi prawidłowych rad i uważa, że moja mama i tata mają rację. Proszę o poradę, ponieważ nie wiem, co mam ze sobą zrobić. Już mam dosyć tych krzyków i ograniczeń. A i ważna sprawa - ojciec nie wyzywa mnie, nie bije itp ale krzyczy i w sposób agresywny wytyka błędy, narzeka i na siłę szuka czegoś, żeby się do mnie przyczepić. Jego cierpliwość nie istnieje.
Witaj. Na wstępie gratuluję Ci dobrych wyników w nauce i zdanej matury, ale również odwagi i samozaparcia w poszukiwaniu odpowiedzi na nurtujące Cię problemy. Z pewnością są to jedne z twoich wielu mocnych stron. Warto pamiętać, że każdy z nas dysponuje różnym zestawem cech, co sprawia, że pewnych kwestiach radzimy sobie lepiej, a w innych nieco gorzej.
Z tego co piszesz masz zespół Aspergera i mizofonię i jak rozumiem zostało to zdiagnozowane przez specjalistę? Jeśli tak to pewnie wiele aspektów społecznych w tym prowadzenie rozmów może być dla Ciebie wyzwaniem. To jak odbierasz rzeczywistość czyli nawet podniesiony ton ze strony Taty możesz czasami odbierać jako krzyk czy werbalną agresję ale to bardzo ważne o czym piszesz, ponieważ to jak to odbierasz może generować u Ciebie dodatkowe lęki i np. jeszcze bardziej wzmacniać Twoją nadwrażliwość na dźwięki. Dlatego to bardzo istotne by móc szczerze w sposób otwarty porozmawiać o tym z rodzicami.
Z kolei z tego co piszesz Twoi rodzice być może mają ograniczoną wiedzę na temat czym w ogóle jest zespół Aspergera i mizofonia i z czym Ty tak naprawdę możesz się zmagać. Choć to oczywiście rola rodziców, oni też mogą niedowierzać lub czuć się w tej sytuacji nieco zagubieni. Jeśli zechcesz możesz spróbować im pomóc wskazując np. zarówno na naukowe artykuły jak i poradniki o zespole Aspergera i mizofonii, o tym co takie osoby przeżywają i jak sobie z tym radzić. Wyszukaj i przekaż rodzicom rzetelne materiały na ten temat np. linki do stron www. Nie poddawaj się zaledwie po kilku nieudanych próbach. Być może będzie to dobry wstęp do rozmowy o tym z czym się teraz zmagasz i jak rodzice mogą Ci pomóc. Jeśli to nie pomoże, to pamiętaj, że jesteś już pełnoletni i może warto byś zastanowił się nad samodzielnym umówieniem się na wizytę ze specjalistą, który pomoże Ci przejść przez ten proces. Trzymam za Ciebie kciuki i powodzenia!
Z tego co piszesz masz zespół Aspergera i mizofonię i jak rozumiem zostało to zdiagnozowane przez specjalistę? Jeśli tak to pewnie wiele aspektów społecznych w tym prowadzenie rozmów może być dla Ciebie wyzwaniem. To jak odbierasz rzeczywistość czyli nawet podniesiony ton ze strony Taty możesz czasami odbierać jako krzyk czy werbalną agresję ale to bardzo ważne o czym piszesz, ponieważ to jak to odbierasz może generować u Ciebie dodatkowe lęki i np. jeszcze bardziej wzmacniać Twoją nadwrażliwość na dźwięki. Dlatego to bardzo istotne by móc szczerze w sposób otwarty porozmawiać o tym z rodzicami.
Z kolei z tego co piszesz Twoi rodzice być może mają ograniczoną wiedzę na temat czym w ogóle jest zespół Aspergera i mizofonia i z czym Ty tak naprawdę możesz się zmagać. Choć to oczywiście rola rodziców, oni też mogą niedowierzać lub czuć się w tej sytuacji nieco zagubieni. Jeśli zechcesz możesz spróbować im pomóc wskazując np. zarówno na naukowe artykuły jak i poradniki o zespole Aspergera i mizofonii, o tym co takie osoby przeżywają i jak sobie z tym radzić. Wyszukaj i przekaż rodzicom rzetelne materiały na ten temat np. linki do stron www. Nie poddawaj się zaledwie po kilku nieudanych próbach. Być może będzie to dobry wstęp do rozmowy o tym z czym się teraz zmagasz i jak rodzice mogą Ci pomóc. Jeśli to nie pomoże, to pamiętaj, że jesteś już pełnoletni i może warto byś zastanowił się nad samodzielnym umówieniem się na wizytę ze specjalistą, który pomoże Ci przejść przez ten proces. Trzymam za Ciebie kciuki i powodzenia!
Uzyskaj odpowiedzi dzięki konsultacji online
Jeśli potrzebujesz specjalistycznej porady, umów konsultację online. Otrzymasz wszystkie odpowiedzi bez wychodzenia z domu.
Pokaż specjalistów Jak to działa?
Dzień dobry, dziękuję za podzielenie się swoją historią. Pamiętaj, że Twoje uczucia są ważne i masz prawo do wsparcia oraz zrozumienia. W takiej sytuacji warto rozważyć rozmowę z innym psychologiem, który lepiej zrozumie Twoje potrzeby i specyfikę zespołu Aspergera. Spróbuj też znaleźć bezpieczne miejsca, gdzie możesz odpocząć od stresu – to może być np. pokój z zamkniętymi drzwiami lub wyjście na spacer. Znalezienie zaufanej osoby, z którą możesz porozmawiać o swoich uczuciach, także może być bardzo pomocne. Pamiętaj, że Twoje zdrowie psychiczne jest ważne i masz prawo szukać wsparcia, które Ci pomoże. Trzymaj się i nie poddawaj – jesteś wartościową osobą, która zasługuje na zrozumienie i szacunek. Pozdrawiam.
Witaj. Wygląda na to, że Twoje relacje z ojcem są bardzo napięte, a jego brak zrozumienia dla Twojego zespołu Aspergera i mizofonii tylko pogłębia problem. Twoje uczucia są ważne i zasługujesz na wsparcie. W sytuacji, gdy Twoje potrzeby emocjonalne i zdrowotne są ignorowane, ważne jest, abyś szukał pomocy poza domem. Możesz spróbować znaleźć psychologa (np. szkolny) lub terapeutę, który ma doświadczenie w pracy z osobami z zespołem Aspergera, on zrozumie Twoje trudności. Warto również poszukać grup wsparcia dla osób z podobnymi doświadczeniami. Jeśli masz zaufanych przyjaciół lub członków rodziny, porozmawiaj z nimi o swojej sytuacji. Spróbuj znaleźć miejsce, gdzie będziesz czuł się bezpiecznie i zrozumiany. Warto też zastanowić się nad możliwością porozmawiania z ojcem w obecności mediatora, kogoś, kto mógłby pomóc Wam znaleźć wspólny język i zrozumienie. Twoje zdrowie psychiczne jest najważniejsze i zasługujesz na wsparcie, które pomoże Ci poczuć się lepiej i bezpieczniej. Nie jesteś sam i istnieje wiele osób, które mogą Ci pomóc przejść przez te trudne chwile. Pamiętaj, że masz prawo do swojego zdania i do bycia traktowanym z szacunkiem.
Wciąż szukasz odpowiedzi? Zadaj nowe pytanie
Wszystkie treści, w szczególności pytania i odpowiedzi, dotyczące tematyki medycznej mają charakter informacyjny i w żadnym wypadku nie mogą zastąpić diagnozy medycznej.