Witam. Jestem bezsilna... Dziecko zachowuje się w domu do nie opisania w szkole też pojawiły się pro

Myślę, że najlepszym rozwiązaniem będzie praca dwutorowa: z jednej strony należałoby pomóc dziecku radzić sobie ze złością, a także znaleźć jej przyczynę. Opisywane przez Panią zachowania mogą stanowić formę odreagowania dziecka na trudności np. w szkole, z rówieśnikami albo po prostu być silną reakcją emocjonalną, z którą dziecko nie potrafi sobie poradzić. I dlatego warto go tego nauczyć w trakcie terapii.
A z drugiej strony warto wesprzeć rodziców i dać im narzędzia oraz wskazówki co robić w trudnych sytuacjach. Polecam Szkołę dla Rodziców lub konsultacje indywidualne dla rodziców.

Dzień dobry. Ekspresja złości u dzieci może powodować u rodziców poczucie bezsilności. To zrozumiałe i naturalne. Tak samo naturalne jest to, ze dziecko wspinając się po kolejnych szczeblach drabiny rozwojowej odczuwa cała gamę emocji. Tak jak my dorośli. Ale dziecko często nie do końca potrafi rozróżnić emocje. Może być smutne z jakiegoś powodu, może dostało zła ocenę, lub pokłóciło się z kolega. Może jest mu wstyd z jakiegoś powodu. A może czymś się mocno przejmuje, jakimś wydarzeniem, sytuacja. Ale zwykle na powierzchni widoczna jest wtedy złość. Złość jest ważna i potrzebna, ale dziecko powinno znać granice. Co można robić w złości (drzeć kartkę, uderzać w poduszkę, liczyć do 20, pójść do pokoju i uspokoić się), a czego nie powinno sie robić (bić innych, wyzywać, psuć rzeczy). Jeśli ekspresja złości jest bardzo częsta, bardzo nasilona z pewnością warto udać się na konsultacje do psychologa. Pomoże on rozpoznać trudność i wskaże dalsze kierunki działania, by pomoc zarówno dziecku, jak i rodzicom. Życzę powodzenia i pozdrawiam serdecznie.

Niestety na podstawie tak krótkiego opisu ciężko wskazać na właściwy kierunek działania. Trudności, które Pani opisuje mogą mieć charakter rozwojowy, tzn. wynikać z bieżących przemian związanych z rozwojem dziecka. Mogą być jednak związane z wieloma różnorakimi zaburzeniami o charakterze neurologicznym (np. zaburzenia z deficytem uwagi i nadaktywnością, dawniej tzw. ADHD). Kluczowym zdaje się podjąć konsultację z psychologiem (choćby w poradni psychologiczno-pedagogicznej), który na podstawie dogłębnego wywiadu i obserwacji mógłby podjąć działania diagnostyczne celem określenia źródła opisywanych przez Panią trudności dziecka. Pozdrowienia!