Witam. Jestem osobą, która w wieku 15 lat pokonała anoreksję. Przynajmniej tak myslalam. Obecnie mam

Witam. Jestem osobą, która w wieku 15 lat pokonała anoreksję. Przynajmniej tak myslalam. Obecnie mam 25lat i 2 dzieci. Jestem w 3 ciąży (zaczął się 2 trymestr) z moim partnerem, którego naprawdę kocham. Jakiś czas temu stwierdzilam, że mój partner jest zbyt chudy. Patrząc na BMI i ogólny wygląd wcale tak nie jest. Ważył ok 85-90kg na ok 189 cm wzrostu. Zaczęło mi to przeszkadzać. Myślę, że jest to spowodowane faktem iż obecnie tyje przez ciążę. Moje tycie nie mo?na nazwać tyciem. Gdy dowiedziałam się, że jestem w ciazy bardzo się cieszyłam i ją to co chcialam. Przytyłam 2kg i na tym koniec. Zauważyłam, że zaokrągla mi się brzuszek i patrzyłam na jego idealnie płaski brzuch- chociaz w rzeczywistości nie jest aż tak idealnie płaski, po prostu obecnie mniejszy od mojego. Jestem w 4mscu ciąży i można powiedzieć, że nie przytyłam nic bo nie lubię, jak moj brzuszek jest grubszy od jego wiec nie wiem czy to będzie wyglądało na dalszym etapie ciazy. Nie głodzę się. Spożywam około 2200kcal na dobę. Zawsze interesowało mnie żywienie ponieważ chcialam zostać dietetykiem. Zostalam Ratownikiem Medycznym i poelegniarka. Ważę 48kg przy 158cm wzrostu. Dodam, że zawsze tyle ważyłam, nigdy ponad 50kg chyba, że do porodu bo nie jestem osobą, której łatwo przytyć. Bardzo szybko gubię nie robiąc nic. Najgorsze jest to, że gdy mój partner zmienił pracę i zaczął pracować na budowie to znacząco schudł. Przestal mnie pociągać fizycznie. Mimo swojej wagi czulam się masywna i malo kobieca. Zaczęłam pakować mu więcej jedzenia na które narzeka, że za dużo bardziej ciagle czuje się pełny ale je zeby nie sprawiać mi przykrosci. Obecnie wąż ponad swoją normalna wagę czyli ponad 89kg. Dochodziło do 92 jednak znowu schudł. Sama wiem, że przesadzam i, że potrafię się na nim wylądować jak chudnie bo zle dla mnie wygląda. Jedynie czasami jest między nami dobrze. Nie potrafię zjesc wiecej od niego na żaden posiłek. Zawsze patrze, żeby było mniej inaczej mam wielkie wyrzuty sumienia i zle sie ze sobą czuje. Gdy o nie je kolacji a ja jestem glodna to sama jej nie zjem. Ostatnio udaje mi się z tym walczyć ale nie jest dobrze. Nie lubię juz go rozbierać ani się do niego orzytulac bo uważam, że nie mam do czego. Na zdjęciach widzę, że wcześniej wyglądał szczuplej, ale na żywo tego nie dostrzegam. Sama nie wiem co robić. Boli mnie brak pociągu fizycznego do niego. Grubso faceci podobają mi się bardziej. Przestaliśmy że sobą sypiać a jak to robimy to jest bez czułości i miłości. Ja się czuję że sobą zle, że swoim ciałem i tak sam zle sie czuje z powodu tego, że nie je bo baaardzo lubię jesc. On zle sie czuje bo nie jest jak dawniej, wie, że mi się nie podoba i tez czuje się zle z ciągły jedzeniem. Mam już dość tych problemów. Chciałabym tylko, żeby ktoś wyraził swoją opinię na ten temat. Z psychologiem też się konsultowałam niejednokrotnie, jednak niewiele dają mi wizyty