Witam mam 10 miesieczną coreczke niepokoi mnie jej zachowanie nie utrzymuje kontaktu wzrokowego czas

Bez obserwacji psycholog nie będzie w stanie odpowiedzieć na Pani pytania. Jeśli chce mieć Pani pewność, że Pani córka prawidłowo się rozwija to zapraszam do kontaktu z Poradnia Psychologiczno-Pedagogiczna w Polsce; proszę znaleźć taką, która jest najbliżej Pani miejsca pobytu w kraju.

Witam serdecznie. Trudność, o której Pani pisze jest faktycznie dość niepokojąca. Myślę, że dobrze, że szuka Pani pomocy i konsultacji. Po samym opisie- mimo że jest dość szczegółowy- ciężko powiedzieć jest jednoznacznie, czy u córki mogą rozwijać się jakieś zaburzenia, czy też zachowania, które przejawia są typowe dla wieku. Szczególnie niepokojący jest fakt, że dziewczynka uderza głową o ścianę- myślę, że powinna to Pani uważnie obserwować. To, że dość szybko nudzi się zabawkami jest charakterystyczne i jest normą. Zachęcam Panią do kontaktu z lekarzem- w pierwszej kolejności może Pani zgłosić się do pediatry lub neurologa dziecięcego, który badając odruchy dziecka będzie w stanie ocenić, czy rozwój dziecka jest prawidłowy. Jeżeli w UK, gdzie Pani mieszka, ma Pani dostęp do instytucji, w której zajmują się diagnozą psychologiczną małych dzieci to również proponowałabym taką konsultację- chociażby po to, by rozwiać Pani wątpliwości. W razie potrzeby zapraszam do konsultacji on-line.
Pozdrawiam serdecznie,
Elżbieta Kuna
psycholog

Dzień dobry, jestem pod wrażeniem precyzji z jaką obserwuje Pani swoją córeczkę. Dzieci w okolicach 9 miesiąca życia można powiedzieć że przeżywają pewien rodzaj buntu. Stają się bardziej "niezależne". Jest to naturalny kryzys rozwojowy. Raczkowanie i zdobycie możliwości przemieszczania się jest również ważnym osiągnięciem rozwojowym. Często dzieci przeżywają je bardzo emocjonalnie. Zdobywanie przez dziecko nowych umiejętności często łączy się z przeżywaniem lęków separacyjnych tzn. takich w których zaczyna siebie postrzegać jako odrębne od matki (wcześniej jest przekonane o tym że są jednością). Pojawiają się ona również na późniejszych etapach rozwoju aż można powiedzieć do końca życia. Oczywiście nie w takim nasileniu i formie jak u małych dzieci. Dlatego córeczka może reagować płaczem kiedy wychodzi Pani z pokoju. W takich momentach warto dać dziecku znać głosem że się słyszy ale że nie może się podejść w danym momencie. Dzieci zazwyczaj reagują pozytywnie na dźwięk matki. Daje im to rodzaj uspokojenia. Rozumiem że to co Panią niepokoi to sposób w jaki córeczka reaguje na Panią. Wyobrażam sobie że jest to kwestia może istotnie niepokoić, może się Pani nawet czuć odrzucona, gorsza niż inni do których córeczka się uśmiecha. Pojawianie się takich odczuć jest naturalne i trudno mi pomóc na odległość ale sugerowałabym porozmawiać o tych uczuciach z specjalistą psychologiem lub psychoterapeutą, może to pozwoli to Pani poczuć się spokojniejszą i pewniejszą. Ważna może być również kwestia tego jak postrzega Pani siebie jako matkę. Transformacja w tą rolę bywa często bolesna choć i radosna. To są moje fantazje na temat sytuacji i możliwych odczuć proszę je traktować swobodnie. Pozdrawiam serdecznie.

Witam,
powinna Pani skontaktować sie z lekarzem rodzinnym w Wlk. Brytanii i poprosic o skierowanie na obserwacje psychologiczna córki, im wcześniej podejmie pani działania, tym lepiej dla dziecka, objawy o ktorych Pani pisze mogą, choc nie muszą, być zwiastunem roznych problemów rozwojowych. Obserwacja psychologiczna nie wiaźe sie dla dziecka z bolem, stresem, natomiast może byc zrodłem cennych informacji dla Pani.
Pozdrawiam I prosze nie zwlekać.
Katarzyna Studzińska

Dzień dobry,
wspaniale, że bacznie obserwuje Pani rozwój swojej córeczki. Faktycznie, obserwowane przez Panią zachowania mogą być powodem do niepokoju - zwłaszcza zachowanie autoagresywne, czyli uderzanie główką o ścianę. Trudno jest mi cokolwiek stwierdzić na odległość, czy zachowania, o których Pani pisze są związane z naturalnym tokiem rozwoju Pani córeczki (u każdego dziecka rozwój wygląda nieco inaczej), czy raczej są to zaburzenia w funkcjonowaniu. Proszę zadbać o spotkanie z lekarzem, który pokieruje Panią do psychologa lub psychoterapeuty, najlepiej dziecięcego, lub bezpośrednio skontaktować się ze specjalistą. Im wcześniej reaguje się na takie zachowania, tym lepiej dla dziecka, Pani też będzie dużo spokojniejsza wiedząc, co się dzieje. Proszę nie obawiać się wizyty - odpowiedni specjalista sprawi, że Pani córeczka w trakcie wizyty będzie czuła się komfortowo, a Pani będzie wiedziała, jak postępować. Z pewnością zostanie przeprowadzony wywiad z Panią - czyli dłuższa rozmowa na temat Pani córeczki córeczki, przebiegu ciąży, porodu i jej funkcjonowania po porodzie, oraz obserwacja. Z pewnością pomoże to zdiagnozować, czy są to naturalnie występujące zmiany w zachowaniu spowodowane rozwojem dziecka, czy nieprawidłowości.
Zapewne oczekuje Pani doraźnej pomocy - jedyne, co mogę zaoferować to porada, aby podchodzić do dziecka z cierpliwością i ciepłem, i do czasu pierwszego spotkania ze specjalistą w razie zachowań autoagresywnych starać się zająć uwagę dziecka czymś innym, przytulić bądź delikatnie odciągnąć od ściany aby Pani córcia nie zrobiła sobie krzywdy. Przyczyny uderzania maluchów głową o ścianę są bardzo różne - niekiedy dzieci wyładowują w ten sposób nieprzyjemne uczucia, niektóre koją się poprzez powtarzalność ruchów, inne zaś w ten sposób zabiegają o uwagę dorosłego. Mimo wszystko proszę pamiętać, że bardzo ważne jest, aby nie traktować wypowiedzi on-line jako diagnozy, raczej jako zachętę do działania. Warto będzie wykluczyć zaburzenia rozwojowe podczas wizyty "na żywo".
Przesyłam pozdrowienia
Paulina Mazur
Psycholog

Witam Panią!
Zapraszam na sesje on line. Poruszyła Pani bardzo obszerny problem. Tutaj z pewnością nie da się go rozwiązać. Niezbędny jest dokładny wywiad z Panią oraz zbadanie dziecka.
Pozdrawiam serdecznie. D> Mastalerz

Dzień dobry, Według opisywanych przez Panią dolegliwości, które występują u córki można podejrzewać u niej możliwośc występowania Autyzmu wczesnodziecięcego i pod tym kątem powinna Pani pójść w kierunku diagnozowania dziecka. Oczywiście, nie zapominając o zrobieniu podstawowych badań krwi celem wykluczenia innych dolegliwości i proszę uwzględnić też, że może być to naturalne zjawisko objawiające się buncie oraz negatywizmie.Myślę, że warto byłoby zbadać córeczkę także pod kątem neurlogicznym aby wykluczyć możliwość istnienia nieprawidłowości. W tym celu, proszę udać się do lekarza rodzinnego i wziąść skierowanie nie tylko na badania specjalistyczne ale obserwację psychologiczną dziecka, bowiem na podstawie jedynie pisemnego opisu, bardzo ciężko jest trafnie zdiagnozować co się może dziać :). Na pewno potrzeba czasu, cierpliwości i maksimum miłości dla córeczki. Wierzę, że razem przezwyciężycie Panie ten trudny czas! W razie pytań pozostaję do dyspozycji i zapraszam na sesje terapeutyczną on-line. Pracowałam z dziećmi w tym wieku i z podobnymi problemami do doświadczanych przez Pani córeczkę.

W razie dalszych pytań i potrzeby, pozostaję do dyspozycji :)
Pozdrawiam serdecznie,
Katarzyna Oberda, Psycholog

Proszę skontaktować się z lekarzem pierwszego kontaktu i przedstawić mu niepokojące Panią objawy. Może być wszystko w porządku, może być to początek autyzmu, mogą to być symptomy padaczki... w każdym razie należy po prostu pójść z dzieckiem do lekarza. Albo Pani po prostu się uspokoi upewniając się, że wszystko w porządku, albo jak najszybciej podjęte zostaną działania, by wszystko wróciło do normy. Proszę kontaktować się z lekarzem bezpośrednio - nie przez internet/chat.

Moim zdaniem proszę obserwować córkę i uzbroić się w cierpliwość. Trudno jest oceniać swoje dziecko dlatego dobrze jest porozmawiać z lekarzem rodzinnym ale też z psychologiem dziecięcym (rozwojowym). Każde dziecko jest inne i rozwija się w swoim czasie. Na rozwój składa sie wiele czynników o których nie mam wiedzy i nie mogę odnieść się w tym obszarze co ma znaczenie na ocenę funkcjonowania dziecka. Radziłabym pozyskać wiedzę na temat etapów rozwoju dziecka i na rozwój komunikacji dziecka z otoczeniem w tym również rodziców. Taka wiedza pomaga w korygowaniu własnych metod wychowawczych i stylu wychowawczego. Pozdrawiam Alicja Serocka Szczecin.