Witam, mam męża i 3 dzieci - 23, 20 i 15. Mieszkamy w środowisku, w którym nie mamy żadnych relacji

Witam, mam męża i 3 dzieci - 23, 20 i 15. Mieszkamy w środowisku, w którym nie mamy żadnych relacji jako rodzina ale też indywidualnie. Przez ponad 20 lat zamieszkiwania tutaj próbowaliśmy nawiązywać i podtrzymywać więzi ale po kolei wszystkie się sypały. Moje dzieci nie mają ciotek ani wujków, z dziadkami też nie ma dobrych kontaktów - nigdy ich nie obchodziło jak żyjemy, co czujemy - zawsze to było powierzchowne. Mąż pracuje i jest poza mieszkaniem całe dnie - on ma kontakt z ludźmi w pracy. Ale ja nie mam żadnych kontaktów z ludźmi poza byciem w sklepie czy np. przychodni. Osamotnienie bardzo nam dokucza (mi i moim dzieciom) - doprowadza nas do depresji - ostatnio pojawiły się nerwice i fobie społeczne. Pomimo, że mam prawie 50 lat, nie udało mi się nawiązać jakichś trwałych, dobrych relacji. Cierpią na tym moje dzieci - one też widzę nie potrafią odnaleźć przyjaciół.. Jak to zmienić? Od lat próbuję i nie udaje mi się. Moje dzieci też podejmowały próby i nic z tego nie wychodzi. Niestety nie stać nas na terapię u psychologa - podjęłam dwa razy terapię ale musiałam szybko przerwać z braku finansów.. Proszę o jakieś sugestie z doświadczenia Waszego jako psychologów - czy spotkaliście się w swoich praktykach lekarskich z taką dziwną sytuacją, gdy rodzina zyje w izolacji i jest odrzucana przez lokalne środowisko i krewnych? Jest nam bardzo ciężko tak żyć - mi i moim dzieciom - to wegetacja, ocieranie o obłęd. Mamy myśli samobójcze. Nasze własne relacje między sobą są bardzo dobre. Wyglądamy normalnie, dbamy o higienę, jesteśmy wrażliwi i empatyczni. Nie raz daliśmy dużo serca i czasu i niestety bez wzajemności.. To trochę tak, jakbyśmy nie pasowali do miejsca, w którym mieszkamy, do ludzi, z którymi próbowaliśmy się zaprzyjaźniać. Szukałam możliwości w internecie nawiązania znajomości z rodzinami w podobnej sytuacji ale to chyba nierealne. No bo jak takich ludzi odnaleźć? Czy da się to zmienić?