Witam, mam pytanie i może ktoś mi coś podpowie. Dlaczego pamiętam tylko urywki z dzieciństwa, wiek
3
odpowiedzi
Witam, mam pytanie i może ktoś mi coś podpowie.
Dlaczego pamiętam tylko urywki z dzieciństwa, wieku dojrzewania i wczesnej dorosłości? Oprócz tego w ogóle nie odczuwam żadnego ładunku emocjonalnego do tych wspomnień i czuję jakby te wspomnienia należały do kogoś innego, a nie do mnie. W ogóle nie utożsamiam się z tą osobą ze wspomnień.
Dlaczego?
Nie zastanawiałabym się nad tym, gdybym miała traumatyczne doświadczenia. A tymczasem moje życie było dobre, spokojne. Miała super rodziców, którzy zapewniali mi dobre życie. Zawsze miałam wsparcie. Mogła się zawsze realizować.
Pierwsze jakieś trudniejsze emocjonalnie zdarzenia to miałam przed 30-tką. Dlatego mnie to zaciekawiła, że mimo braku traum mało co pamiętam i do tego jeszcze mam wrażenie jakby stała z obok i się przyglądała, jakby to nie dotyczyło mnie.
Dodam jeszcze, że jestem perfekcjonistką i wydaje mi się, że mam jakiś rodzaj takich zaburzeń kompulstwno-obsesyjnych.
Często doczuwam pustkę. Jakby została wprana z emocji.
Z góry dziękuję za odpowiedź
Dlaczego pamiętam tylko urywki z dzieciństwa, wieku dojrzewania i wczesnej dorosłości? Oprócz tego w ogóle nie odczuwam żadnego ładunku emocjonalnego do tych wspomnień i czuję jakby te wspomnienia należały do kogoś innego, a nie do mnie. W ogóle nie utożsamiam się z tą osobą ze wspomnień.
Dlaczego?
Nie zastanawiałabym się nad tym, gdybym miała traumatyczne doświadczenia. A tymczasem moje życie było dobre, spokojne. Miała super rodziców, którzy zapewniali mi dobre życie. Zawsze miałam wsparcie. Mogła się zawsze realizować.
Pierwsze jakieś trudniejsze emocjonalnie zdarzenia to miałam przed 30-tką. Dlatego mnie to zaciekawiła, że mimo braku traum mało co pamiętam i do tego jeszcze mam wrażenie jakby stała z obok i się przyglądała, jakby to nie dotyczyło mnie.
Dodam jeszcze, że jestem perfekcjonistką i wydaje mi się, że mam jakiś rodzaj takich zaburzeń kompulstwno-obsesyjnych.
Często doczuwam pustkę. Jakby została wprana z emocji.
Z góry dziękuję za odpowiedź
Dzień dobry,
Objawy jakie Pani opisuje przypominają coś co jest nazywane Depersonalizacją. Objaw ten może występować u zdrowych osób, najczęściej w sytuacji dużego napięcia emocjonalnego o charakterze nerwicowym lub innych silnych przeżyć, ale warto również wykluczyć zatrucia lub padaczkę. Jeśli byłby to objaw psychopatologiczny i nasilający się może doprowadzić do zaburzeń urojeniowych lub psychozy. Jadnak najczęściej takie poczucie depersonalizacji występuje u osób z depresją, często jest jednym z pierwszych objawów. Dlatego warto się udać do specjalisty klinicznego, który oceni z czego wynikają te trudności i zaleci dalsze działania.
Miłego dnia
Objawy jakie Pani opisuje przypominają coś co jest nazywane Depersonalizacją. Objaw ten może występować u zdrowych osób, najczęściej w sytuacji dużego napięcia emocjonalnego o charakterze nerwicowym lub innych silnych przeżyć, ale warto również wykluczyć zatrucia lub padaczkę. Jeśli byłby to objaw psychopatologiczny i nasilający się może doprowadzić do zaburzeń urojeniowych lub psychozy. Jadnak najczęściej takie poczucie depersonalizacji występuje u osób z depresją, często jest jednym z pierwszych objawów. Dlatego warto się udać do specjalisty klinicznego, który oceni z czego wynikają te trudności i zaleci dalsze działania.
Miłego dnia
Uzyskaj odpowiedzi dzięki konsultacji online
Jeśli potrzebujesz specjalistycznej porady, umów konsultację online. Otrzymasz wszystkie odpowiedzi bez wychodzenia z domu.
Pokaż specjalistów Jak to działa?
Szanowna Pani, na pamięć z okresu dzieciństwa czy późniejszego może wpływać wiele czynników, które można wpierw skonsultować z lekarzem specjalistą z zakresu neurologii. W momencie kiedy wykluczy się podłoże medyczne (które ma pierwszeństwo) jak najbardziej wizyta u psychologa może przynieść odpowiedź na zadane przez Panią pytanie. Niekoniecznie zawsze traumy są przyczyną, późniejsze lub wcześniejsze nieprzyjemne zdarzenia w toku życia również mogą na to wpłynąć. Wspomnienia z dzieciństwa mogą być również trudne do wydobycia, ale jest to możliwe poprzez skupienie się na tym fragmencie życia za pomocą psychoterapii. Jest to bardzo ciekawy proces, który pomaga nam zarówno odkryć w sobie tożsamość wewnętrznego dziecka jak i życie w zgodzie z nim, aby wspierać Dorosłe Ja. W końcu jest to kawałek Pani tożsamości. I oczywiście najbardziej pamiętamy te wspomnienia, które są nacechowane emocjami zarówno pozytywnymi jak i negatywnymi. To co Pani teraz doświadcza przywołując wspomnienia wskazuje na jakąś formę dysocjacji pomiędzy Pani wspomnieniami, wyobrażeniami a bezpośrednimi wrażeniami i Pani tożsamością Ja. Dysocjacja może dotyczyć integracji pomiędzy wspomnieniami, poczuciem własnej tożsamości, bezpośrednimi wrażeniami i kontrolą ruchów dowolnych ciała. Na dobrą sprawę w te procesy wchodzą również doświadczenia dziecięce, które miały miejsce jeszcze przed rozwinięciem organu odpowiadającego za pamięć wydarzeń i utożsamiania ich z samym sobą (w momencie kiedy pamięć emocjonalna działa już pełną parą) i dotyczyć może: stylu przywiązania, doświadczeń w okresie noworodkowym itp. Można podjąć próbę internalizacji tych rozdzielonych aspektów poprzez psychoterapię oraz metody psychodramy aktywujące i internalizujące ciało wraz z doświadczeniami zachowanymi w pamięci deklaratywnej.
Pozdrawiam!
Pozdrawiam!
zachęcam do wizyty u specjalisty, najlepiej psychiatry lub terapeuty,
pozdrawiam serdecznie
pozdrawiam serdecznie
Wciąż szukasz odpowiedzi? Zadaj nowe pytanie
Wszystkie treści, w szczególności pytania i odpowiedzi, dotyczące tematyki medycznej mają charakter informacyjny i w żadnym wypadku nie mogą zastąpić diagnozy medycznej.