Witam. Moj niespełna roczny syn nie odstępuje mnie na krok. Z nikim innym oprocz mnie nie chce zost

Dzień dobry,rozumiem,że może być Pani trudno w tej sytuacji. To naturalne,że dziecko w tym wieku może przejawiać lęk separacyjny.Ważne jest informowanie dziecka,gdzie się wychodzi ale bez długich i czułych pożegnań,np. "Idę do kuchni,zaraz wrócę" albo "Idę po zakupy. Teraz zajmie się Tobą tata." Ważne jest by w czasie rozłąki nie pokazywać dziecku,że faktycznie dzieje się coś złego. Można powiedzieć:" Widzę,że jest ci smutno ale zaraz wrócę" lub" Jest ci przykro,że wychodzę ale niedługo będę,gdy zrobię zakupy ". Ważne jest pokazywanie dziecku,że jest bezpieczne z drugą osobą. Na początku można wyjść do drugiego pokoju i mówić coś do dziecka by słyszało nas a nie widziało,potem wracać po paru minutach i dawać się wypłakać dziecku mówiąc,że rozumiemy,że było mu przykro ale już jesteśmy. Zastanawiam się co spowodowało,że pojawiły się problemy ze snem,czy nastąpiła jakaś zmiana w Państwa życiu,czy wcześniej nigdy,nawet na chwilę,dziecko nie zostawało pod opieką innej osoby,czy zmieniły się jakieś rytuały. Czy zamiast Pani może syna pocieszać w nocy tata by Pani nie była tak przemęczona,bo brak snu może powodować ciągle podenerwowanie?Jeżeli problemy nie miną w ciągu miesiąca polecam konsultację z psychologiem dziecięcym. Pozdrawiam serdecznie.

Dzień dobry,
Taki lęk u rocznego dziecka jest czymś naturalnym. Ważne, żeby Pani zadbała o poczucie bezpieczeństwa dziecka, ale też o siebie. Tak, żeby Pani też znalazła czas dla siebie, na zaspokajanie swoich potrzeb i uczyć dziecko tego, że mama ma prawo do swoich potrzeb, jednocześnie dając mu poczucie, że jest dla Pani cały czas ważny.
Jeśli Pani potrzebuje wsparcia, proszę skorzystać z konsultacji psychologa / psychoterapeuty.
Pozdrawiam,
Justyna Wojciechowska

To normalne, że Pani niespełna roczne dziecko może być silnie przywiązane do jednego z rodziców i przeżywa lęk separacyjny. To trudny etap, ale minie z czasem. Aby złagodzić sytuację, warto wprowadzić małe zmiany. Proszę spróbować wprowadzać innych opiekunów stopniowo, zaczynając od krótkich okresów, kiedy Pani jest blisko, ale poza zasięgiem wzroku dziecka. Ważna jest również rutyna przed snem, która pomoże mu się wyciszyć. Proszę pamiętać, aby zadbać o siebie – spróbować znaleźć chwilę na odpoczynek, gdy ktoś inny zajmuje się dzieckiem, nawet jeśli na początku jest to trudne. W razie potrzeby, proszę skonsultować się z psychologiem dziecięcym, aby uzyskać dodatkowe wsparcie. Pozdrawiam