Witam, moja sytuacja wygląda tak, że jestem osobą uzależnioną od alkoholu i narkotyków, byłam już na

Witam, moja sytuacja wygląda tak, że jestem osobą uzależnioną od alkoholu i narkotyków, byłam już na dwóch odwykach zamkniętych i na jednej terapii dziennej, ze wszystkiego po jakimś czasie rezygnowałam. Było to spowodowane moją nasilającą się fobią społeczną i zaburzeniami lękowymi. Były to terapie grupowe i trzeba było przedstawiać pracę swoje na grupie i dzielić się informacjami zwrotnymi z grupą, dostawałam w takich momentach paranoji, zamykałam się w sobie, głos mi się trząsł i nie pamiętam nawet co ja mówiłam. To było głównym powodem, że z tych terapii uciekałam. Też czuje się bardzo nudną, nieumiejętnie się wysławiającą i niemającego swojego zdania, nieumiejącą podtrzymać rozmowy osobą. Nie zawsze tak było, kiedyś byłam pewniejsza siebie i lubiłam wychodzić do ludzi. Teraz jestem w domu na zwolnieniu od psychiatry, nie spotykam się z nikim, siedzę w domu z rodzicami. Mam wielki problem ze wstawaniem rano, nic mnie nie cieszy, śpię nieraz po 16h, nawet jak ustawie budzik to go przestawiam. Nie chce mi się żyć, a z drugiej strony póki co nie jestem aż tak zdesperowana żeby się zabijać, ale bardzo często mam tak dość samej siebie, że przychodzą te myśli samobójcze. Myślę, że już nic ze mnie nie będzie, za dużo szarych komórek straciłam przez ćpanie i czuje się do niczego, nic nie warta, jak śmieć, pasożyt. Nie chcę się spotykać z przyjaciółmi, znajduje od jakiegoś czasu wymówki, żeby się nie spotkać, bo mam wrażenie, że każdy coś robi, ma jakieś hobby, chodzi do pracy, na studia, a ja całe dnie przesiaduje w domu cholernie się nudząc ale jednocześnie nie mając motywacji do niczego, każdy dzień jest jakąś porażką, wstyd mi za to w jaki sposób żyje. Przyjmuje leki antydepresyjne z grupy SSRI, ale nie czuje, żeby to pomagało... Czuje się tak zagubiona i przerażona swoim stanem. Niby mam wspierająca rodzinę, mówią mi, żebym stawiała sobie małe cele. Nauczyć się np programu Excel, wyjść raz na czas z przyjaciółkami, przecież nic się nie stanie, ale ja nie jestem w stanie po prostu funkcjonować. Nie wiem już co robić żeby ta męka się skończyła...Czy tu już muszę się decydować na szpital psychiatryczny? Czy gdzieś zapisać się na terapię indywidualną, nie wiem. Mam wrażenie, że jestem nawet za głupia na wizyty u psychologa, jednym uchem wchodzi a drugim wychodzi, po wizycie nie pamiętam co omawialiśmy....