Witam. Od 5 lat jestem rozwiedziona. Mąż zostawił mnie samą z rocznym dzieckiem. Byliśmy razem 12 la

Pani historia pokazuje ogromny ciężar emocjonalny, z którym zmaga się Pani od lat. Utrata wsparcia, samotność i ciągłe obwinianie siebie mogą prowadzić do pogorszenia samopoczucia psychicznego, być może nawet depresji. Warto pamiętać, że trudności, których Pani doświadcza, nie są Pani winą, a ich źródłem są nie tylko wydarzenia z przeszłości, ale też brak wsparcia obecnie.
Jest kilka kroków, które mogłyby Pani wstępnie pomóc.
1. Rozpoznanie swoich potrzeb - poświęca się Pani dla innych, zaniedbując przy tym swoje potrzeby. Warto zacząć od małych kroków – znaleźć czas na odpoczynek, spacer czy rozmowę z kimś bliskim.
2. Praca nad myślami - w psychoterapii poznawczo-behawioralnej skupiamy się na zmianie negatywnych myśli i przekonań, np. „nie dam rady” na bardziej wspierające, jak „robię, co mogę, i to wystarczy”.
3. Wsparcie terapeutyczne - współpraca z psychoterapeutą może pomóc przepracować przeszłość, odbudować poczucie własnej wartości i nauczyć się nowych strategii radzenia sobie.
4. Wsparcie społeczne - można poszukać grup wsparcia dla samotnych matek lub społeczności, które pomogą odzyskać wiarę w siebie i nawiązać nowe relacje.

Pani dobro i szczęście są ważne – zasługuje Pani na pomoc i wsparcie. Może warto teraz zadbać o siebie?

Dzień dobry. przeżywa Pani kryzys, ale trwa to już bardzo długo. Zaczyna wpływać na nastrój, niechęć do wychodzenia do ludzi. Depresja nie jest leczona, więc się pogłębia. Frustracje i żale zbierają się i nawarstwiają. Tak naprawdę czuje Pani że czas "zająć się sobą", być może są przed tym jakieś obawy lub opór. Warto spróbować psychoterapii, zastanowić się nad formą, która będzie dla Pani najkorzystniejsza. Problemy w różnych relacjach wskazują, że przydatna byłaby terapia grupowa, w której mogłaby Pani uczyć się wyrażać swoje potrzeby, prosić o pomoc, stawiać granice, komunikować się stanowczo, ale bez krzyku. Jeśli natomiast myśl o terapii grupowej Panią przeraża, warto zacząć od formy indywidualnej. Może też Pani rozważyć terapię na Oddziale Dziennym, gdzie w krótkim czasie zwiększona jest częstotliwość spotkań oraz są różne formy terapii, zarówno indywidualna, jak i grupowa. Pozdrawiam, Danuta Pakosz

Dzień dobry, rozumiem, że przechodzi Pani przez bardzo trudny czas związany z rozwodem, samotnym wychowywaniem dziecka i poczuciem osamotnienia. To naturalne, że takie doświadczenia mogą prowadzić do obniżonego nastroju, poczucia winy i utraty wiary w siebie. Warto pamiętać, że nie jest Pani odpowiedzialna za decyzje swojego byłego męża ani za brak wsparcia ze strony rodziny i znajomych. Sytuacje, przez które Pani przeszła, były wymagające i obciążające emocjonalnie, co może wskazywać na potrzebę profesjonalnej pomocy. Dobrym krokiem będzie rozważenie konsultacji z psychologiem lub psychoterapeutą, aby przepracować trudne emocje, poczucie winy i traumatyczne doświadczenia. Wsparcie specjalisty może pomóc odzyskać równowagę, poczucie własnej wartości i nauczyć radzenia sobie z samotnością. Proszę również zastanowić się nad dołączeniem do grup wsparcia dla samotnych rodziców, gdzie można spotkać osoby w podobnej sytuacji i poczuć większe zrozumienie. Dodatkowo, warto wprowadzić do codzienności małe kroki, które mogą poprawić samopoczucie, takie jak spacery, słuchanie muzyki czy rozwijanie zainteresowań.

Dzień dobry,

Bardzo dziękuję, że podzieliła się Pani swoją historią. To, przez co Pani przechodzi, jest niezwykle trudne i wymaga ogromnej siły, aby każdego dnia stawiać czoła przeciwnościom. Jest jednak możliwe, aby odzyskać równowagę emocjonalną, poczucie własnej wartości i stworzyć dla siebie i syna lepszą przyszłość.
To normalne, że po tak bolesnych doświadczeniach czuje Pani smutek, żal, złość czy poczucie pustki. Strata relacji, która była istotną częścią życia, a także zmierzenie się z samotnym wychowywaniem dziecka, to ogromne wyzwania. Warto dać sobie prawo do odczuwania tych emocji, ale jednocześnie ważne jest, aby nie pozwoliły one przejąć kontroli nad całym życiem.

Jeśli ma Pani wrażenie, że obecne trudności wskazują na depresję, to znak, że konieczna jest pomoc specjalisty. Objawy takie jak ciągłe poczucie winy, brak energii, koszmary nocne czy myśli o tym, „co by było, gdyby mnie nie było” są sygnałami, że warto rozważyć konsultację z psychologiem lub psychiatrą. Leczenie (np. psychoterapia lub farmakoterapia) może znacząco poprawić jakość życia.

To, że została Pani obarczona winą za problemy w małżeństwie, nie oznacza, że była Pani ich przyczyną. Relacja to odpowiedzialność obu stron. Ważne jest, aby zacząć budować nowe przekonanie o sobie:
• Pani nie jest winna wszystkiemu.
• Pani wartość nie zależy od tego, co myślą inni ludzie.
• Ma Pani prawo do szacunku i wsparcia, zarówno od innych, jak i od siebie samej.

Dobrym początkiem może być spisanie swoich mocnych stron i tego, co już Pani osiągnęła (np. samotne wychowanie syna, radzenie sobie w trudnych chwilach).

Wsparcie społeczne

Z tego, co Pani napisała, widać, że czuje się Pani osamotniona, a relacje z rodziną i znajomymi nie są satysfakcjonujące. Może Pani spróbować:
1. Szukać nowych znajomości: Są grupy wsparcia dla samotnych rodziców, fora internetowe czy organizacje społeczne, gdzie można znaleźć osoby w podobnej sytuacji.
2. Odbudować relacje: Być może niektóre osoby z otoczenia są gotowe na bliższy kontakt, ale potrzeba inicjatywy z Pani strony.
3. Rozważyć pomoc profesjonalisty: Psychoterapia nie tylko pomoże Pani w przepracowaniu trudnych emocji, ale również w nauce budowania zdrowych relacji.

Pani życie nie kończy się na przeszłości. Może Pani zacząć małymi krokami planować swoją przyszłość:
• Poszukać zajęć, które sprawią Pani przyjemność, np. zapisanie się na kurs, hobby czy wolontariat.
• Podjąć pracę zawodową lub szkolenie, jeśli to możliwe – aktywność może pomóc w odbudowaniu poczucia sprawczości i niezależności.

Radzenie sobie z pustką

Gdy syn spędza czas z ojcem, może Pani spróbować wykorzystać te chwile na zadbanie o siebie. Pustka, o której Pani wspomina, jest trudna, ale można ją zapełnić, koncentrując się na rzeczach, które Panią rozwijają i przynoszą radość.

Najważniejsze jest, aby nie zmagała się Pani z tym wszystkim sama. Proszę zacząć od małych kroków: skontaktować się z psychologiem, porozmawiać z kimś bliskim lub zapisać się do grupy wsparcia. Każdy dzień, w którym podejmuje Pani wysiłek, aby zadbać o siebie i syna, jest krokiem naprzód.

Proszę pamiętać, że Pani wartość nie zależy od opinii kogokolwiek innego. To, że znalazła Pani siłę, aby wychowywać syna w trudnych warunkach, świadczy o ogromnej determinacji i odwadze. Zasługuje Pani na wsparcie i szczęście.

Pozdrawiam serdecznie,
WT
Psycholog