Witam, od razu podkreślę, że nie jestem pełnoletnia. Chciałabym dostać radę co robić. Mam rodz

Witam, od razu podkreślę, że nie jestem pełnoletnia.
Chciałabym dostać radę co robić.

Mam rodziców, których kocham, mamie mogę to powiedzieć wprost, tacie już nie..

Odkąd pamiętam daje mi kary, zabiera mi telefon, sprawdza mnie na każdym krok, kiedyś co godzinę sprawdzał moją lokalizację. W nic (dosłownie) mi nie wierzy, choć jestem typem osoby mówiącym prawdę. Mama stara się mnie zrozumieć, doradza mi, wspiera, ale tata to jest odwrotność mamy.
Rozumiem. Nie jestem idealnym dzieckiem, popełniam błędy, na których się potem uczę i staram się ich ponownie nie popełniać, rozumiem również że to są moi rodzice i mają swoje metody wychowawcze, ale tych "metod wychowawczych" nie rozumiem.
Mam serdecznie dość od strony taty upokarzania mnie nawet przy dalszej rodzinie, nie lubię komentarzy z jego strony np. "zamknij pysk, matole, ośle", o czym go informuję "nie jestem osłem, nie mów tak do mnie" po czym on odpowiada, "nie pyskuj" tak jak wcześniej wspomniałam "zamknij pysk" itd.
Kiedyś za to że spóźniłam się z zajęć do domu dostałam lanie, oczywiście jego to satysfakcjonowało, przynajmniej tak to odebrałam.
Gdy płacze, bo jest mi przykro on mówi:"Nie nabiorę się na twój udawany płacz, przestań".
Nie wiem, chciałabym mieć normalniejsze relacje z nim. Od dłuższego czasu próbuje z nim się dogadać ale zawsze robię coś źle, nie ma niczego co bym źle nie zrobiła. Chciałabym chociaż żeby mi wierzył, a nie sprawdzał mnie na każdym kroku, bo naprawdę mówię prawdę. A przykro mi jest gdy on mówi że kłamie, a wcale tego nie robię, później zawsze staram udowodnić swoją prawdę, ale nie zawsze daje radę.
Chciałabym dostać radę, co robić?
Co mogę zrobić żeby chociaż mi wierzył?
Próbowałam pomocy pedagoga, to Pani powiedziała mi że dojrzewam i to są hormony. Przepraszam, ale umiem wyczuć kiedy mi "hormony buzują" A kiedy czuję się źle ze sobą.
Proszę o radę.