Witam Państwa, mam nietypowe pytanie Proszę bardzo mi odpowiedzieć czy z punktu oceny psychiatri
2
odpowiedzi
Witam Państwa,
mam nietypowe pytanie
Proszę bardzo mi odpowiedzieć czy z punktu oceny psychiatrii poniższe jest prawidłowo rozumiane:
1. W fobii społecznej unika się specyficznej socjalnej sytuacji społecznej konkretnie z powodu nadmiaro lękowej niekorzystnej oceny zachowania
2. W zaburzeniach osobowości unikającej unika się we wszystkich sferach sytuacji społecznych z powodu sztywnego szablonu postępowania
3. W cechach typowych zaburzeń depresyjnych unika się sytuacji społecznych z powodu głownie braku sił i ochoty do życia
4. W skrajnym introwertyźmie unika się sytuacji społecznych z powodu głównie preferowania passywnej postawy wobec świata zewnętrznego, skłonności internalizujących i introspekcyjnych oraz szybkiej utraty energii przy ekstrawertyźmie
5. W nieśmiałości unika się sytuacji z powodu odczucia niezręczności lecz bez poziomu objawów klinicznych zaburzeń
6. W wyborze światopoglądowym np. religijnych (zakonnym, itp.) unika się sytuacji społecznych z powodu reguły życia pomimo różnych charakterów
Tylko punkty 1, 2, 3 mają postać psychiatryczną, a punkt 4, 5 może być normatywne i nienormatywne gdy ich stopień "służy" lub wynika z zaburzeń psychiatrycznych, natomiast punkt 5 nie jest patologią lecz może stanowić problem psychologiczny lub "preludium" do dysfunkcji, odseparowany punkt 6 może przebiegać prawidłowo lub nieprawidłowo
dodatkowo do punkru 2:
- wybiórcze cechy o lekkim lub umiarkowanym stopniu z zaburzeń osobowości unikającej mogą wchodzić w skład zaburzeń osobowości mieszanych jednak stanowią problem kliniczny
?
mam nietypowe pytanie
Proszę bardzo mi odpowiedzieć czy z punktu oceny psychiatrii poniższe jest prawidłowo rozumiane:
1. W fobii społecznej unika się specyficznej socjalnej sytuacji społecznej konkretnie z powodu nadmiaro lękowej niekorzystnej oceny zachowania
2. W zaburzeniach osobowości unikającej unika się we wszystkich sferach sytuacji społecznych z powodu sztywnego szablonu postępowania
3. W cechach typowych zaburzeń depresyjnych unika się sytuacji społecznych z powodu głownie braku sił i ochoty do życia
4. W skrajnym introwertyźmie unika się sytuacji społecznych z powodu głównie preferowania passywnej postawy wobec świata zewnętrznego, skłonności internalizujących i introspekcyjnych oraz szybkiej utraty energii przy ekstrawertyźmie
5. W nieśmiałości unika się sytuacji z powodu odczucia niezręczności lecz bez poziomu objawów klinicznych zaburzeń
6. W wyborze światopoglądowym np. religijnych (zakonnym, itp.) unika się sytuacji społecznych z powodu reguły życia pomimo różnych charakterów
Tylko punkty 1, 2, 3 mają postać psychiatryczną, a punkt 4, 5 może być normatywne i nienormatywne gdy ich stopień "służy" lub wynika z zaburzeń psychiatrycznych, natomiast punkt 5 nie jest patologią lecz może stanowić problem psychologiczny lub "preludium" do dysfunkcji, odseparowany punkt 6 może przebiegać prawidłowo lub nieprawidłowo
dodatkowo do punkru 2:
- wybiórcze cechy o lekkim lub umiarkowanym stopniu z zaburzeń osobowości unikającej mogą wchodzić w skład zaburzeń osobowości mieszanych jednak stanowią problem kliniczny
?
Tak sobie myślę, że znając powód tego pytania łatwiej byłoby odpowiedzieć. Odpowiedź pewnie też by się różniła.
Uzyskaj odpowiedzi dzięki konsultacji online
Jeśli potrzebujesz specjalistycznej porady, umów konsultację online. Otrzymasz wszystkie odpowiedzi bez wychodzenia z domu.
Pokaż specjalistów Jak to działa?
Witam serdecznie,
Postaram się odpowiedzieć na Pańskie pytanie z punktu widzenia psychiatrii i psychoterapii.
1. Fobia społeczna: Zgadza się, w fobii społecznej osoby unikają specyficznych sytuacji społecznych z powodu intensywnego lęku przed negatywną oceną przez innych. Ten lęk jest głównym motywatorem unikania i jest kluczowym objawem diagnostycznym tej choroby.
2. Zaburzenia osobowości unikającej: Również się zgadza. Osoby z tym zaburzeniem mają skłonność do unikania różnych sytuacji społecznych z powodu sztywnego wzorca postępowania oraz intensywnego lęku przed krytyką i odrzuceniem. To unikanie jest bardziej globalne i dotyczy wielu sfer życia.
3. Zaburzenia depresyjne: Unikanie sytuacji społecznych z powodu braku energii, motywacji oraz anhedonii (braku zdolności do odczuwania przyjemności) jest częstym objawem depresji. Ten brak sił i ochoty do życia często prowadzi do wycofania się z życia społecznego.
4. Skrajny introwertyzm: Introwertyzm nie jest sam w sobie patologią, ale w skrajnych przypadkach może prowadzić do unikania sytuacji społecznych z powodu preferencji introspekcyjnych, szybkiego zmęczenia w sytuacjach społecznych oraz skłonności do internalizowania emocji. Może to być normatywne, ale jeśli prowadzi do znacznych trudności w funkcjonowaniu, może stać się problemem klinicznym.
5. Nieśmiałość: Nieśmiałość sama w sobie nie jest patologią, lecz cechą osobowości. Może prowadzić do unikania sytuacji społecznych z powodu uczucia niezręczności, ale nie osiąga poziomu klinicznego. Może jednak stanowić problem psychologiczny i w niektórych przypadkach może być wstępem do bardziej poważnych zaburzeń lękowych.
6. Wybory światopoglądowe: Unikanie sytuacji społecznych z powodów religijnych lub innych wyborów światopoglądowych jest zwykle związane z regułami życia danej grupy, a nie z patologią. Może to przebiegać prawidłowo, jeśli jest świadomym wyborem jednostki zgodnym z jej wartościami i przekonaniami, ale w niektórych przypadkach może być to także wyrazem patologii, jeśli towarzyszy temu sztywność i brak adaptacyjności.
Dodatkowo do punktu 2:
- Wybiórcze cechy o lekkim lub umiarkowanym stopniu z zaburzeń osobowości unikającej mogą wchodzić w skład zaburzeń osobowości mieszanych i mogą stanowić problem kliniczny, jeśli wpływają negatywnie na funkcjonowanie jednostki w różnych sferach życia. W takich przypadkach diagnoza może być bardziej skomplikowana i wymagać bardziej złożonego podejścia terapeutycznego.
Mam nadzieję, że moja odpowiedź była pomocna. Jeśli ma Pan/Pani dalsze pytania, proszę śmiało pytać.
Postaram się odpowiedzieć na Pańskie pytanie z punktu widzenia psychiatrii i psychoterapii.
1. Fobia społeczna: Zgadza się, w fobii społecznej osoby unikają specyficznych sytuacji społecznych z powodu intensywnego lęku przed negatywną oceną przez innych. Ten lęk jest głównym motywatorem unikania i jest kluczowym objawem diagnostycznym tej choroby.
2. Zaburzenia osobowości unikającej: Również się zgadza. Osoby z tym zaburzeniem mają skłonność do unikania różnych sytuacji społecznych z powodu sztywnego wzorca postępowania oraz intensywnego lęku przed krytyką i odrzuceniem. To unikanie jest bardziej globalne i dotyczy wielu sfer życia.
3. Zaburzenia depresyjne: Unikanie sytuacji społecznych z powodu braku energii, motywacji oraz anhedonii (braku zdolności do odczuwania przyjemności) jest częstym objawem depresji. Ten brak sił i ochoty do życia często prowadzi do wycofania się z życia społecznego.
4. Skrajny introwertyzm: Introwertyzm nie jest sam w sobie patologią, ale w skrajnych przypadkach może prowadzić do unikania sytuacji społecznych z powodu preferencji introspekcyjnych, szybkiego zmęczenia w sytuacjach społecznych oraz skłonności do internalizowania emocji. Może to być normatywne, ale jeśli prowadzi do znacznych trudności w funkcjonowaniu, może stać się problemem klinicznym.
5. Nieśmiałość: Nieśmiałość sama w sobie nie jest patologią, lecz cechą osobowości. Może prowadzić do unikania sytuacji społecznych z powodu uczucia niezręczności, ale nie osiąga poziomu klinicznego. Może jednak stanowić problem psychologiczny i w niektórych przypadkach może być wstępem do bardziej poważnych zaburzeń lękowych.
6. Wybory światopoglądowe: Unikanie sytuacji społecznych z powodów religijnych lub innych wyborów światopoglądowych jest zwykle związane z regułami życia danej grupy, a nie z patologią. Może to przebiegać prawidłowo, jeśli jest świadomym wyborem jednostki zgodnym z jej wartościami i przekonaniami, ale w niektórych przypadkach może być to także wyrazem patologii, jeśli towarzyszy temu sztywność i brak adaptacyjności.
Dodatkowo do punktu 2:
- Wybiórcze cechy o lekkim lub umiarkowanym stopniu z zaburzeń osobowości unikającej mogą wchodzić w skład zaburzeń osobowości mieszanych i mogą stanowić problem kliniczny, jeśli wpływają negatywnie na funkcjonowanie jednostki w różnych sferach życia. W takich przypadkach diagnoza może być bardziej skomplikowana i wymagać bardziej złożonego podejścia terapeutycznego.
Mam nadzieję, że moja odpowiedź była pomocna. Jeśli ma Pan/Pani dalsze pytania, proszę śmiało pytać.
Wciąż szukasz odpowiedzi? Zadaj nowe pytanie
Wszystkie treści, w szczególności pytania i odpowiedzi, dotyczące tematyki medycznej mają charakter informacyjny i w żadnym wypadku nie mogą zastąpić diagnozy medycznej.