Witam. Piszę nie w swojej sprawie, ale w sprawie kogoś innego i proszę o radę. Moja mama (42 l.) jes

Piszę nie w swojej sprawie, ale w sprawie kogoś innego i proszę o radę. Moja mama (42 l.) jest kilka lat po rozwodzie z moim tatą. Ma jednak nowego partnera (29 l.) i z nim dwuletnie dziecko. Wszystko byłoby dobrze, gdyby nie to, że oboje są dla siebie toksyczni. Chodzi mi o ich różniące się charaktery. Często się kłócą, o ile nie codziennie. Ona jest bardzo nerwową osobą, ze względu na ilość obowiązków, na pracę... I przez stres ledwo sobie radzi. Przez sporą różnicę wieku nie dogadują się, on zachowuje się jak dziecko. Jest też zadłużony kredytami i mimo, że moja mama wspiera go na tym podłożu, on nic nie sobie z tym nie robi. Pomaga w wielu rzeczach, ale wciąż mam wrażenie, że nie ma do niej szacunku. Nie podnosi na nią ręki ani nic, jest dobrą osobą, ale jak mówiłam to różnice w charakterach są zbyt wyraźne i nie dogadują się jak trzeba. Co mogłabym zrobić w tej sprawie? Jestem studentką i planuję za rok wyjechać do innego miasta, mój brat jest w technikum. Nie mieszam się w ich życie i trzymam się z dala, ale nie potrafię tego tak zostawić. Martwię się, że jeśli tak dalej pójdzie, to moja przyrodnia siostra, ja i mój brat zostaniemy osieroceni, albo to ojczym zostawi mamę samą z dzieckiem i problemami. Niestety, mama jest na tyle uparta, że nie pójdzie do psychologa. Tak samo z ojczymem. Nie zaciągne ich, choćby siłą. Co mogłabym zrobić? Mogę zostawić sprawy samym sobie, ale jeśli tak dalej będzie, to wszystko się źle skończy. Dodam też, że mama jest od porodu cukrzykiem i ma niedoczynność tarczycy.