Witam serdecznie Chciałabym prosić o pomoc gdyż nie do końca rozumiem co mi jest. Mam 12 lat i prze
2
odpowiedzi
Witam serdecznie
Chciałabym prosić o pomoc gdyż nie do końca rozumiem co mi jest. Mam 12 lat i przez ostatnie 2 tygodnie wszystko doprowadza mnie do płaczu, dosłownie wszystko. Nie potrafię skupić się na nauce, codziennie zamykam się w pokoju i patrząc chociażby na okno zaczynam płakać. Codziennie wymyślam nowe sposoby na pozostanie w domu. Wczoraj szukałam sposobów na "udawaną gorączkę" czy "wymioty na zawołanie". Na myśl o szkole i rzeczach z nią związanych zaczynam płakać. Rozmawiałam o tym z mamą i sama zaproponowałam udanie się do psychologa. Myślę że rodzice nie poświęcają mi wystarczająco uwagi gdyż taty nie ma cały czas z powodu pracy. Mama zaś może i wraca szybko do domu jednak cały czas skupia się na mojej młodszej i rozpieszczonej siostrze. Z rówieśnikami mam dobry kontakt. Chociaż mam 3 przyjaciółki, to gdy jesteśmy wszystkie razem zawsze się wyciszam bo myślę, że bezemnie rozmawia się im lepiej. Moja mama stara się mnie zrozumieć, jednak widać, że nie bierze mojego problemu poważnie. Sama nie wiem co o tym myśleć. Liczę na pomoc z waszej strony.
Pozdrawiam
Chciałabym prosić o pomoc gdyż nie do końca rozumiem co mi jest. Mam 12 lat i przez ostatnie 2 tygodnie wszystko doprowadza mnie do płaczu, dosłownie wszystko. Nie potrafię skupić się na nauce, codziennie zamykam się w pokoju i patrząc chociażby na okno zaczynam płakać. Codziennie wymyślam nowe sposoby na pozostanie w domu. Wczoraj szukałam sposobów na "udawaną gorączkę" czy "wymioty na zawołanie". Na myśl o szkole i rzeczach z nią związanych zaczynam płakać. Rozmawiałam o tym z mamą i sama zaproponowałam udanie się do psychologa. Myślę że rodzice nie poświęcają mi wystarczająco uwagi gdyż taty nie ma cały czas z powodu pracy. Mama zaś może i wraca szybko do domu jednak cały czas skupia się na mojej młodszej i rozpieszczonej siostrze. Z rówieśnikami mam dobry kontakt. Chociaż mam 3 przyjaciółki, to gdy jesteśmy wszystkie razem zawsze się wyciszam bo myślę, że bezemnie rozmawia się im lepiej. Moja mama stara się mnie zrozumieć, jednak widać, że nie bierze mojego problemu poważnie. Sama nie wiem co o tym myśleć. Liczę na pomoc z waszej strony.
Pozdrawiam
Najprawdopodobniej może być to kwestia obniżonego nastroju lub depresji . Widać że jest duża potrzeba uczuć , uwagi . Często jest to trudne ale warto pomimo to rozmawiać .
Uzyskaj odpowiedzi dzięki konsultacji online
Jeśli potrzebujesz specjalistycznej porady, umów konsultację online. Otrzymasz wszystkie odpowiedzi bez wychodzenia z domu.
Pokaż specjalistów Jak to działa?
Ciesze sie, ze zaproponowala Pani mamie, ze potrzebuje wsparcia, byc moze psychologa. To z czym ma Pani trudnosc to relacje z rowiesnikami i Pani UNIKAJACY sposob funkcjonowania w takich relacjach. Warto by sie temu przyjrzec, bo, najprawdopodobniej, jak Pani napisala, w domu jest zbyt malo uwagi poswiecanej Pani potrzebom na tle np. mlodszej siostry. Moze to oznaczac, ze jesli (nieswiadomie) ma Pani zabiegac o kontakt, ktory czesto nie dochodzi do skutku lub jest nie w takiej jakosci jakby Pani tego potrzebowala, to woli Pani na takim etapie sie wycofywac, aby nie przeszkadzac. Niestety na dluzsza mete tlumienie takich potrzeb, uczuc i przezyc, ktore sie z nimi wiaza, moze byc trudne do zniesienia. Pojawic sie moga stany obnizonego nastroju, ktore np. objawiac sie beda w placzliwosci. Ale najpierw, prosze wykorzystac to, ze, jak Pani napisala, Pani mama stara sie Pania zrozumiec i prosze podzielic sie z nia tym, ze przezywa ja Pani jako osobe, ktora nie potraktuje jej trudnosci z powaga, nie zareaguje wiec z taka uwaznoscia na Pania, o jaka Pani sie od niej domaga. To moze byc ten kierunek. Powodzenia !!!
Wciąż szukasz odpowiedzi? Zadaj nowe pytanie
Wszystkie treści, w szczególności pytania i odpowiedzi, dotyczące tematyki medycznej mają charakter informacyjny i w żadnym wypadku nie mogą zastąpić diagnozy medycznej.