Witam serdecznie. Zwracam się do Was z prośba o wskazanie mi kierunku-specjalisty, do którego powini

Zwracam się do Was z prośba o wskazanie mi kierunku-specjalisty, do którego powinienem się udać po pomoc. Jestem osobą, która od pewnego czasu ma olbrzymi problem z emocjami oraz stresem i lękiem (osobowością uogólniając). Pracuję jako zawodowy DJ, Konferansjer, Wodzirej, mimo iż jestem Introwertykiem. Do pewnego czasu moja praca sprawiała mi olbrzymią radość. Teraz gdy tylko uświadomię sobie, że czeka mnie kolejne wydarzenie, dostaje dosłownie rozwolnienia, w piersiach czuję napięcie, drżenie, strach, lęk.W dniu mojej pracy rozwolnienie pojawia się wielokrotnie. Nie jest to dla mnie uciążliwe, lecz sygnalizuje mój problem. Przed samym rozpoczęciem pracy, gdy jeszcze na sali nie ma ludzi, staram się uzyskać pewność siebie, gdy jest ciężko, staram się wyciszyć np. poprzez medytację. Daje mi ona ukojenie, ale niestety tylko chwilowe. W momencie pojawienia się ludzi mam ochotę uciec, mimo iż nie słyszałem i nie widziałem negatywnych opinii na temat mojej pracy. Wręcz odwrotnie. Ludzie zawsze mi dziękują, biorą wizytówki. Wiadomo, że nie każdemu się dogodzi, ale wystarczy, że ktoś krzywo się na mnie popatrzy, a ja mam od razu ochotę zapaść się pod ziemię, zamiast patrzeć na ludzi, wtapiam się w swój sprzęt, unikając ich spojrzenia. Mózg sam tworzy sobie historie na temat niezadowolenia poparte wyrazem twarzy danej osoby (co jest chore). Ciągle przejmuje się faktem “a co jeśli będą niezadowoleni?”. Stan emocjonalny podczas pracy jest dla mnie torturą, którą muszę znosić przez minimum 12 godzin. Każdego tygodnia przynajmniej dwukrotnie. Spowodowało to, że przestałem się rozwijać, urozmaicać swój repertuar, dokonywać ulepszeń i aktualizować bazę atrakcji podczas wydarzenia. Mam obrzydzenie do swojej pracy. Problem z niską samooceną objawiający się przejmowaniem się nawet najdrobniejszym spojrzeniem w moją osobę, które wcale nie wskazuje na niezadowolenie (klienta czy osoby biorącej udział w wydarzeniu). Napięcie, jakie generuje się wewnątrz mojego ciała, jest nie do opisania. Nie ma radości, lekkości, swobodnego wykonywania pracy. Jest za to napięcie, chęć ucieczki, brak akceptacji dla ewentualnych problemów. Wykraczając poza sferę zawodową, stałem się osobą bardzo nerwową, często rozmawiam sam ze sobą, choć tego nie chcę, mózg często przedstawia mi sytuacje fatalne, których sam bym nie wymyślił. Nie wiem, dlaczego tak się dzieje. Zacząłem potajemnie palić papierosy, gdyż rodzina tego nie akceptuje. Dużo krzyczę na najbliższych, bardzo szybko się irytuję i denerwuję, a do tego mam wrażenie, że ŻĄDAM, aby to, czego mi potrzeba stało się natychmiast. Przykładem może tutaj być zwykła rozmowa, w której odpowiedź nie przychodzi natychmiast, mimo iż dana osoba jest dostępna. Gdy stoję w kolejce przy kasie sklepowej, a przede mną jakaś Pani nie daje sobie rady z ogarnięciem swoich zakupów, lub wymyśla coś, co powoduje kolejkę, w myślach wyzywam ją od najgorszych, a także źle jej życzę. Potrafię wówczas się zagotować wewnętrznie jak podczas jakiejś bójki (w której nigdy nie brałem udziału). Zdarza mi się tak w myślach obrażać kogokolwiek, nawet bez przyczyny co również jest sytuacją chorą totalnie. Mam 31 lat i obecnie zero chęci na cokolwiek. Pomysłowy ze mnie człowiek, jednakże drobne potknięcie potrafi spowodować, że niemalże natychmiast się wypalam i rezygnuję z przedsięwzięcia. Nie potrafię wrócić do normalności. Gdy wszyscy spotykają się, ja wolę siedzieć w domu, nie mam ochoty na kontakt z ludźmi. Jestem samotnikiem i jest mi z tym dobrze. Nie uważam tego za problem. Jednakże w sytuacjach, które wymagają ludzkich spotkań, to również jest problemem. Ponieważ idę, ale na siłę. No, chyba że mam z tego jakieś korzyści, wówczas pojawia się jakaś chęć. Przeczytałem kilka książek Mózg odporny na stres — Melanie Greenberg, W pułapce niepokoju – David A. Carbonell David A. Carbonell, Neurotyczna osobowość naszych czasów – Karen Horney (tylko w połowie, jest dla mnie za trudna do zrozumienia), a także Potęga teraźniejszości – Eckhart Tolle książkę, która pomogła mi się wyciszyć. Jednakże tylko tymczasowo.Wiem, że mam problem z osobowością i emocjami. Nie wiem do kogo powinienem się udać, gdyż ilość nurtów w psychoterapii i specjalizacji jest tak przeogromna, że ciężko mi coś wybrać. Mam wrażenie, że powinienem skontaktować się z każdym specjalistą z osobna. Jednakże ja szukam pomocy, nie jestem maszynką do nabijania pieniędzy, gdyż tych nie mam za wiele, ale obecnie moje życie jest dla mnie udręką i wiem, bo widzę to, że rodzina lepiej się czuje, gdy mnie nie ma , lepiej funkcjonuje… tyle że ja w tym czasie przechodzę koszmary, które opisałem powyżej. Czy jesteście w stanie wskazać mi drogę… do kogo powinienem się udać? Nie potrzebuję leków antydepresyjnych, ponieważ ja jestem gotów na pracę nawet ciężką, ale przynoszącą efekty. Tłumienie problemu mnie nie interesuje. Liczę na Wasze opinie na temat mojego problemu i wskazanie mi osoby o konkretnej specjalizacji, która pomogłaby mi stanąć na nogach, rozpocząć nowe życie i być może wrócić do pasji, która obecnie jest tym, z czego bym w pierwszej kolejności zrezygnował. Nie mogę, ponieważ tym zarabiam na życie swoje, jak i moich najbliższych (mam dwójkę dzieci i żonę), a także spłacam kredyt. Pozdrawiam.