Witam. Synek niecale 5 lat ma tak jakby lek przed chodzeniem do szkoly (mieszkam w irlandii i dzieci

Dzień dobry. Pięć lat to wiek, kiedy dziecko z reguły jest stabilne emocjonalnie, choć wciąż nie bardzo rozumie, że inni ludzie mogą myśleć inaczej niż ono. Dzieci w tym okresie rozwojowym w dalszym ciągu są bardzo blisko związane z opiekunami, ale jednocześnie chętnie bawią się z innymi dziećmi. Bywają nieśmiałe i zależy im na uznaniu osób dorosłych. Coraz lepiej panują nad swoim zachowaniem i uczą się rozpoznawać, rozróżniać i wyrażać emocje. W obliczu wielu wyzwań rozwojowych w tym wieku dziecko czasami może mieć trudność z adekwatną oceną czyichś uczuć i reakcji. Warto przyłożyć dużą troskę do wyjaśnienia dziecku, że wszystkie emocje są ważne i potrzebne. Uszanować jego emocje. Jednocześnie warto zaznaczyć, że ludzie różnie reagują w odpowiedzi na pojawiające się emocje.
Pomocne mogą okazać się bajki terapeutyczne, np
"Dziewczynka z obrazka" - lęk przed brakiem akceptacji rówieśników, "Karolina w krainie baśni" - trudności szkolne i odrzucenie przez rówieśników, brak wiary w siebie.
Pozdrawiam serdecznie

Szanowna Pani,

Choć Pani syn ma dopiero 5 lat, to w dalszym ciągu doświadcza wielu trudnych emocji tj. lęk, smutek, strach i nie potrafi samemu sobie radzić, gdy te fale emocji przychodzą. Nauka samoregulacji u dzieci to zadanie, w którym rodzic może wspierać dziecko w radzeniu sobie z emocjami, zwłaszcza tymi trudnymi. Te dzieci nie są jeszcze w stanie sobie same pomóc, dopiero się tego uczą, najlepiej w relacji z osobą dorosłą. Wiek 5 lat to też wiek, gdy mózg się bardzo intensywnie rozwija, ten rozwój pochłania sporo energii której często brakuje w obszarach emocjonalnych i społecznych czy poznawczych. Myślę, że warto byłoby z jednej strony obserwować te momenty, w których trudność się pojawia, co się dzieje przed, w jakim stanie jest syn, jaki miał nastrój, co robił, jak spał, czy jadł i co jadł/pił, czy chorował lub choruje, czy ma alergie, czy działo się coś wcześniej co mogłoby być dla niego trudne, stresujące, wywołujące napięcie. Jego lęki i trudności mogą być wypadkową wielu czynników tzw. stresorów i warto ich poszukać. Proszę też się zastanowić czy w ostatnim były w Państwa życiu jakieś zmiany (urodzenie rodzeństwa, rozwody, zmiany miejsca zamieszkania, wyjazdy, śmierć kogoś w rodzinie itp.), to również bardzo często są tresory, które w dużej mierze nasilają lęki u dzieci. W psychologii rozwojowej mówi się że wiek ok5-6 lat jest często podobny do okresu, które przeżywają 2 latki, dużo lęków, chęć sięgania i eksplorowania a zarazem pojawia się świadomość nieodwracalności (czyli dzieci zaczynają być świadome że coś stało się i się już "nieodstanie" np. śmierć). To czego syn zapewne potrzebuje to akceptowania jego strachu, nazywania go i bycia z nim w jego niepokoju, w przeciwieństwie do mówienia mu że nie ma powodów do obaw (w jego postrzeganiu i w jego perspektywie są, co więcej, on tych emocji doświadcza i zaprzeczanie im może w przyszłości spowodować, że straci do nich ufność). Warto też może pytać czego by potrzebował od nas? czy jest coś co mogłaby Pani mu dać/zrobić żeby było mu łatwiej. Może Pani też mu coś zaproponować, ale z poszanowaniem jego decyzji. Jeśli trudność nie będzie ustępowała w czasie, myślę że warto pójść na konsultację do psychologa. Pozdrawiam serdecznie Katarzyna Andrys