Witam. Taka sytuacja z życia codziennego : godzina 14 w niedzielę , syn się budzi i mamusia biegnie

W związku z tym, co opisałeś, warto zastanowić się nad kilkoma kwestiami. Po pierwsze, ważne jest, aby stworzyć równowagę między opieką a zachęcaniem do samodzielności. W miarę jak dzieci dorastają, powinny być stopniowo zachęcane do podejmowania coraz większej odpowiedzialności za siebie. Wykonywanie wszystkiego za dziecko, zwłaszcza w wieku dorosłym, może prowadzić do braku samodzielności i niezdolności do radzenia sobie w codziennych sytuacjach. Po drugie, niezdolność do oderwania się od telefonu i skupienia na rzeczywistości może być sygnałem, że syn ma problem z uzależnieniem od technologii. Nadmierne korzystanie z telefonu może prowadzić do izolacji społecznej, problemów ze zdrowiem psychicznym i braku koncentracji. Po trzecie, ważne jest, aby komunikacja między matką a dorosłym synem była otwarta i wspierająca. Najlepiej razem rozmawiać o waszych potrzebach, oczekiwaniach i granicach. Zachęcanie do szacunku i wzajemnego zrozumienia może być kluczowe w budowaniu zdrowej relacji.
Warto porozmawiać i zapytać z czego wynika izolowanie się dziecka przez większość dnia? Ważne jest również, aby szukać możliwości wsparcia dla syna, jeśli jest to potrzebne. Może to obejmować terapię, wsparcie psychologiczne lub grupy wsparcia dla osób z problemami i z uzależnieniem od technologii? Podsumowując, choć każda rodzina ma swoje własne dynamiki i relacje, ważne jest, aby zwracać uwagę na równowagę między opieką, a samodzielnością oraz na zdrowe nawyki związane z korzystaniem z technologii. W przypadku obserwacji problematycznych zachowań warto zastanowić się, czy nie potrzebujecie wsparcia psychologa z zewnątrz, aby rozwiązać te kwestie. Pozdrawiam

Dzień dobry. Odpowiedź na zadane pytanie zależy od wielu czynników. Po pierwsze "czy to normalne" według jakich kryteriów? Jeszcze 30 lat temu w Polsce byłoby t rzadkie i nietypowe. Dzisiaj we Włoszech 17-letni syn to dziecko, którym opiekuje się mama. Interesujące wydaje się, co taki sposób funkcjonowania daje mamie a co synowi. Może mama nie pracuje i zaangażowanie w opiekę daje jej jakąś wartość? Może syn ma jakieś trudności związane z samodzielnością, może depresję? Czy mama jest szczęśliwa robiąc jedzenie synowi? Zdarza się, że patrząc z zewnątrz na jakąś relację porównujemy ją z naszym wzorcem wyniesionym z domu, który jesteśmy skłonni określać go mianem "normy". Po przeczytaniu opisanej historii zastanawiam się nie nad normatywnością zachowania jednej i drugiej strony, a nad tym na ile im obojgu to odpowiada. Jeśli nie odpowiada to znaczy, że dzieje się coś "nienormalnego"
Pozdrawiam serdecznie Marzena Pietrusińska

Witam,

Opisana sytuacja wydaje się być przykładem bardzo opiekuńczej relacji między matką a synem. W wielu rodzinach można spotkać różne modele wychowania i każdy z nich ma swoje zalety i wady. W tej konkretnej sytuacji, matka wykazuje dużą troskę o potrzeby syna, co jest zrozumiałe i naturalne. Jednakże, ważne jest, aby młodzi ludzie stopniowo uczyli się samodzielności, co jest kluczowe dla ich rozwoju osobistego i przygotowania do dorosłego życia.

W miarę dorastania, młodzież powinna być zachęcana do większej odpowiedzialności za własne życie, w tym do przygotowywania posiłków, zarządzania własnym czasem czy dbania o porządek. To pomaga im zdobyć umiejętności, które będą niezbędne w dorosłym życiu.

Możliwe, że warto byłoby rozważyć stopniowe wprowadzanie takich zmian, które zachęcą syna do bycia bardziej samodzielnym. To może być proces, który wymaga czasu i cierpliwości, ale jest ważny dla zdrowego rozwoju emocjonalnego i psychicznego młodej osoby.

Jeśli Pani/Pan ma obawy co do dynamiki tej relacji, rozmowa z psychologiem rodzinnym może pomóc. Specjalista taki może zaoferować wskazówki, jak najlepiej zrównoważyć troskę o dziecko z wsparciem jego samodzielności, co jest ważne dla jego dobrostanu i przyszłej dojrzałości.

Pozdrawiam serdecznie i życzę powodzenia w podejmowaniu odpowiednich kroków.