Witamy, mam 16 lat i od kilku miesięcy nie jestem w stanie czerpać przyjemności z praktycznie niczeg

Zdaje się, że trudno Ci funkcjonować, kiedy wewnątrz rozlewa się smutek i obojętność. Taka niemoc w nieodczuwaniu radości i zobojętnienie w okresie nastoletnim zdarza się dość często, bo to czas odkrywania samego siebie i sensu w życiu. To naprawdę jest wyzwanie. Czasem też się i tak zdarza, że organizm nieco inaczej funkcjonuje i wówczas mogą utrzymywać się okresy smutku. Wówczas nie warto czekać, tylko szybko poszukać pomocy i wsparcia, byś mogła wrócić do takiego życia, w którym odczuwasz nie tylko smutek, ale i radość, chwile zniechęcenia, ale też i chwile pełne motywacji do działania. Warto porozmawiać o tym, jak się czujesz z rodzicami albo z kimś bliskim, byś nie była osamotniona, a dostała potrzebne Ci wsparcie. Razem z rodzicami możesz poszukać dobrego specjalisty - najlepiej psychologa, terapeuty, by pomógł Ci poszukać rozwiązań, a także psychiatry, bo może Twój organizm potrzebuje brakujących substancji, by lepiej funkcjonować. To, jak się czujesz, nie jest żadną Twoją winą. Samej trudno przejść nawet przez chwilowe problemy, dlatego nie bój się poprosić o pomoc. Wyobrażam sobie, że wymaga to sporej odwagi, jednocześnie już sam fakt, że tu napisałaś o tym, z czym się zmagasz, dowodzi, że potrafisz o siebie zawalczyć. Jestem przekonana, że dasz radę!

Dzień dobry,
opisane stany, których Pani doświadcza - brak odczuwanej przyjemności, poczucie pustki i bezsensu, wycofanie z aktywności towarzyskich oraz trudności z samooceną mogą sugerować obniżenie obniżenie nastoju w stopniu, który warto byłoby skonsultować ze specjalistą - lekarzem psychiatrą w przypadku rozważenia pomocy farmakologicznej lub psychologiem/psychoterpeutą w celu opracowania przyczyn Pani trudności i sposobów radzenia sobie z nimi.

Dzień dobry, zarówno przyczyn jak i możliwych rozwiązań jest w tego typu sytuacjach "całe mnóstwo". Napewno potrzeba nauczenia się jak tu "cieszyć się drobnymi rzeczami" dotyczy w dzisiejszych czasach wielu osób. To niekoniecznie musi być aż ekscytacja, ale nauka przeżywania drobnych radości czy miniskukcesów bywa ważnym elementem pewnych rodzajów terapii. Dlatego powstał cały ruch tzw. "Psychologii pozytywnej" i temu służą tak zwane "pozytywne interwencje psychologiczne". To ważne, by dzięki rzetelenej wiedzy psychologicznej, wynikającej głównie z badań, uczyć się "jak żyć dobrze" a nie udawać się do psychologa tylko wtedy, gdy już potrzeba zająć tzw. "leczeniem problemów czy schorzeń".
Pozdrawiam i życzę udanych konsultacji a potem być może terapii - prawie nigdy nie warto czekać w takich sytuacjach aż samo przejdzie
Z wyrazami szacunku
Jacek Czapski